BACKSTAGE | Park Jimin

23

    Na następny dzień zdjęcia zniknęły z internetu. Ja leżałam w łóżku z trzema butelkami wina, które były już puste. Telefon cały czas wibrował. Dostawałam wiadomości od moich znajomych. Były to wiadomości typu ,,jak się czujesz?'' lub ,,wszystko się ułoży''.
Ze zmęczenia i zdenerwowania rzuciłam telefonem o szafę:
- Dlaczego mi to zrobił? - zastanawiałam się jaki Jung miał powód, żeby zrobić coś takiego. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Wstałam owinięta w szlafrok, a w drzwiach ujrzałam Junga:
- Ty skurwsy.... - powiedziałam uderzając go w twarz. On upadł, a kiedy zaczął się podnosić to zamknęłam drzwi i zakluczyłam na wszystkie zamki:
- Julie..możemy porozmawiać. - pukał.
- Odwal się ode mnie! Nienawidzę cię, zgłoszę to na policję. - krzyczałam, a on odszedł. Po pewnym czasie wróciłam do łóżka i ponownie zalałam się łzami. Jimin wszędzie mnie zablokował. Do tego nawet jego przyjaciele nie chcieli ze mną rozmawiać. Czułam, że nie mam już nikogo, że straciłam część siebie. Usłyszałam ponownie pukanie. Spojrzałam przez okno. W drzwiach stał tata:
- Nawet nie wiesz jak cieszę się, że tu jesteś. - powiedziałam przytulając go.
- Ja tez się cieszę córeczko. - dodał, głaskając mnie po głowie.
  Opowiedziałam mu o wszystkim co się wydarzyło i znowu zaczęłam płakać. On powiedział mi tylko tyle:
- Musisz być silna i myśleć zdrowo. - te słowa spowodowały, że czułam się znowu ważna i wiedziałam, że muszę się ogarnac.
- Daj czas Jiminowi. To mądry chłopak, zrozumie. - dodał.
- Mam taką nadzieje... - powiedziałam.