ငါက သူ့ဆရာ

ငါက သူ႔ဆရာ

ငါက သူ႔ဆရာ
@@@@@@

ငါက သူ႔ဆရာ၊ ဒီထက္ပိုျပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ ငါ သူ႔အေပၚမွာ မေကာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ဆရာ၊ သူနဲ႔ငါရဲ႕ ေတြ႔ဆံုမႈဟာ သိပ္ျပီး ရိုးစင္းလြန္းခဲ့ပါတယ္။ ငါက ထိုက္တန္သူ ေလာကမွာ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္တယ္။ အတြင္းေဆာင္ အျပင္ေဆာင္ တပည့္ေတြရဲ႕ ခစားျခင္းကို ငါက ခံယူရတယ္။ ငါ့မွာ အတြင္းေဆာင္တပည့္ ရွစ္ဦးရွိတယ္။ အျပင္ေဆာင္တပည့္ေတြကိုေတာ့ ငါက စိတ္ထဲမွာ ထားေလ့ မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ဆုိတာကို ေတာင္ရဲ႕ၾကီးၾကပ္သူေတြကပဲ သိႏုိင္မယ္။ ငါကေတာ့ မသိႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ယိုဟြားဆိုတဲ့ ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့ေတာင္တန္းတစ္ခုလံုးက ငါ့ပိုင္နက္ ျဖစ္တယ္။ ဒီပိုင္နက္ထဲကို ဘယ္သူကမွ ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ႏုိင္ျခင္း မရွိဘူး။ ငါဟာ ထိုက္တန္သူေလာကက ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္လို႔႔ပဲ၊ ငါ သိပ္ျပီး စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုး ရွိတယ္။ သိပ္ျပီးလည္း ရႈပ္ေထြးမႈေတြကို လက္မခံႏုိင္တဲ့ အက်င့္ဆိုး ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္လို႔ ဆိုရင္ ဒါဟာ အၾကီးအက်ယ္ မွားယြင္းမႈမ်ိဳးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

တစ္ရက္ ေစာေစာမွာ ငါဟာ ေတာင္တစ္ခုလံုးကို ပတ္ျပီး ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ငါ့အျပင္ေဆာင္ တပည့္တစ္ဦးဟာ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ တစ္ဦးကို သင္ၾကားေပးေနတယ္။ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကို ငါက တစ္ရွီခ်န္ေလာက္ ကုန္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ငါဟာ ဝင္ပါဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ သင္ေပးတဲ့ဆရာက သင္ၾကားခံရသူ တပည့္ေလးထက္ ပိုျပီး ဝိဉာဥ္စြမ္းက နိမ့္က်ေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ဝိဉာဥ္စြမ္းကို သာမာန္ က်င့္ၾကံသူေတြ မျမင္ႏုိင္ဘူး။ ငါလို စြမ္းအားၾကီးမားတဲ့ က်င့္ၾကံသူကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး အတိအက် ခြဲျခားသိႏုိင္ခဲ့တယ္။

‘ဒီတပည့္ေလးကို ငါ့ကို ေပးလုိက္ပါ၊ မင္း ဒါနဲ႔ လွဲလွယ္မလား’

ငါဟာ သူ႔ကို ပညာသင္ေပးမယ္ ဆုိျပီးေတာ့ သူ႔ဆရာဆီကေန ေက်ာက္စိမ္းတစ္ျပားနဲ႔ လွဲလွယ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေက်ာက္စိမ္းျပားဟာ ေနရာေတြကို လ်င္ျမန္စြာ သြားေရာက္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ ရွိတယ္။ သူ႔ဆရာဟာ သူ႔တပည့္အတြက္ ငါ့ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အရိုအေသျပဳျပီး ေက်နပ္စြာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဘာလို႔မ်ား သူမ်ားဆီကေန တပည့္ေလး သြားလုခဲ့တာလဲ ဆုိတာကို နားမလည္ႏုိင္ေပမယ့္ ငါ သူ႔ကို ငါေနတဲ့ ေတာင္ထြဋ္ကို ေခၚလာခဲ့တယ္။ သူကလည္း ငါ့အေနာက္ကေန တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္ပါလာခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို ငါက သူ႔ရဲ႕ဆရာဘိုးဘိုးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို သင္ေပးမယ္ ဆိုျပီး ေခၚလာေတာ့ ငါက သူ႔ရဲ႕ဆရာ ျဖစ္လာတယ္။ ေတာင္ထြဋ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ငါသူ႔ကို ေျပာခဲ့တာက၊