Moved

chapter 25

Lax's POV

"Marami diyan. "Sagot ni Kuya kay Athex na nagtatanong kung may dala ba siyang Paracetamol. Ipapainom niya ito sa akin.

"Doctor ka naman sana, Laxven! "Singhal ni kuya Athex sabay lagay ng isang basang bimpo sa ulo ko.

Yes, may lagnat ako at ayaw kong uminom ng gamot dahil parang bumabara ang lalamunan ko. Kaya ayun galit si kuya.

"Uminom ka ate. "Sabi ni athex at inilapag sa kawayang lamesa ang gamot na nasa pagitan ng aming mga higaan dito sa taas.

"Ayo'ko Athex. "Simple kong tanggi.

"You're a doctor, kaya alam mo ang importasya ng gamot. Drink it or else ."banta niya ngunit hindi ito tumalab sa akin.

Hindi talaga ako natatakot kapag nagbabanta sila, sila tuloy ang natatakot kapag binabaliktad ko ang sitwasyon.

"I know my limits, Athex. You don't need to worry. I know that this is just simple fever. It will be gone tomorrow. "Nakangiti kong sabi. Bumuntong hininga si Athex bago tumango at humiga na para matulog.

"Goodnight ate. "Sabi niya.

"Goodnight, Athex. "Sagot ko.

"Goodnight, Athena. "Ani kuya at humalik sa pisngi ko bago bumaba sa hagdan ng dahan dahan.

"Goodnight, Kuya Atheus. "Sagot ko at tumingin sa bobong ng Dorm. Abot kamay lang ito.

"Lax, goodnight! "Sigaw ni dette sa baba.

"Goodnight, Laksben. "Sigaw din ni Kurt.

"Goodnight, Lax. "Rinig Kong sabi ni Henry.

"Goodnight! "Sagot ko sa kanilang tatlo. They're all sweet. And I'm touched.

Having them around always brings good vibes to my day. Ako lang naman itong kill joy sa amin eh. Ako lang din ang sumasalungat sa desisyon nila, samantalang kapag desisyon ko, ako ang nasusunod.

Bakit?

Hindi man lang nila ako siningil sa aking pagiging unfair? Bakit ganun parin sila? Tanggap nila ako palagi? Bakit nagpaparaya sila?

Pinikit ko ang mga mata ko at natulog na lang para mahimasmasan na ako bukas para mas may enjoy na kami.

💖

Klyde's POV

Napakamot ako ng ulo habang Umupo sa isang mono block. Ginawa akong guest speaker ng Morning program sa isang baranggay dito sa Quezon.

Wala naman akong magagawa dahil nakasulat na ang pangalan ko sa program. Hindi na ako pwede pang tumanggi dahil, yun lang. Pero, sa totoo lang, hindi na talaga makukuha ang pangalan ko na nakasulat doon.

"Please welcome our guest speaker this morning, Mr. Cedrick Klyde Estrada!" Madayang pakilala ng speaker na babae. Ito ang secretary ng baranggay.

Tumayo naman ako at lumapit sa kinatatayuan ng emcee. Nasa stage kami inilagay. Iniabot naman ng emcee ang mic at umupo sa upuan niya sa gilid ng stage.

"Maayong buntag kanatong tanan. (Magandang umaga sa ating lahat.) Bati ko gamit ang lenggwaheng bisaya.

Sumagot at bumati din naman sila ng may mgq ngiti sa mukha. Marami rami ang tao dito sa harapan ko ngayon. And it's so heart touching.

"As what the intro said earlier,Earthquake can kill, but won't change the image of your beliefs . "Panimula ko at ngumiti ng malaki. "And as the theme says, 'Even an earthquake can't stop the dreams you've been reaching.' Sometimes, people do give up. They give up just for a unreasonable situations. But there are people who don't give up, even in deadly missions. I'm a Soldier, and it's very challenging everyday facing all the hard missions. But I don't give up. I have a high rank, but that doesn't mean I can't be taken down. I'm a weak person, when it comes to my weakness. But that doesn't mean I'm gonna give up."