Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç bir zaman hayatın toz pembe olacağını düşünmemiştim...
Zaten yaşadıklarım buna en güzel örnekti.Aldatılmış,çocuğu olmadığı için dışlanmış,ötekileştirilmiş bir kadındım ben.Geçmişe baktığımda sadece kandırıldığımı görüyordum.
Kandırılmıştım hem de hiç acımadan.İncitilmiş,kırılmıştım.Yeşeren dallarım,baharın ortasında kesilmiş ve bir daha açmamış,açamamıştı.Dünya çok acımasızdı.Bu yüzden hayatın sillesi yumruğunu ağır bir şekilde sırtıma geçirdiğinde ve tökezleyerek yere düştüğüm de biliyordum kalkmam çok zor olacaktı ve olmuştu da.
Ama ben tüm çıkmazlara,umutsuzluklara,kötülüklere,tüm yaşadıklarıma rağmen mücadeleden asla vazgeçmemiştim.Bu savaşta tek başıma olduğumun bilincindeydim.Ne sırtımı dayayacağım biri vardı,ne derdimi anlatacağım...
Ta ki Timur Çelebi ile karşıma çıkıncaya dek...
Ondan sonra hayatım değişmeye başlamıştı.Kuruyan dallarım tekrardan can bulmuşcasına yeşermeye,hayallerim tekrar gün yüzüne çıkmaya ve geçmiş zamanda nereye gömdüğümü bile unuttuğum umutlarım tekrar canlanmaya başlamıştı.
Yalnızlığımı kabullendiğim bir anda olmuştu her şey.Günler,aylar derken bir bakmıştım ki onsuz hiç bir şey olmuyordu.Tıpkı onun olmadığı bir hayat gibi.Bu kesinlikle düşünülemezdi...
İşte şimdi tamda yıllar boyunca onunla beraber olmak için bir adım daha atıyordum.Ufak ufak,korka korka ilerlediğim bu taşlı yolda başıma gelen en düzgün şeydi saatler sonra evleneceğim adam...
Bu süreçte hep yanımda olan,bir dakika bile elimi bırakmayan,hiç bir şeyde gözüm kalmasın diye önüne gelen her şeye sahip olmamı sağlayan Timur Çelebi...
Bir hafta bizim için çok yoğun geçmişti.Alış veriş,hazırlıklar,gelen giden derken en sonunda dün akşam kınamı yakmıştık.Garip bir heyecan vardı üstümde.Kınam oldukça kalabalıktı.Bu süreçte Timur'ın kız kardeşleri beni hiç yalnız bırakmamıştı.Kına için evde hazırlık yapmıştım.Hiç beklemediğim bir anda Dila gelmiş ve hiç tahmin etmediğim bir şekilde ağlamama sebep olmuştu.Ben daha tüm bu olanların şokunu üzerimden atamamışken içeri Güllü girmiş ve onu görmemle birlikte tekrar ağlamaya başlamıştım.Onlardan başka kimsem yoktu.Ne Annem,ne Babam...Hepsi toprak olup gitmişti.
Hayatımda hiç bu kadar mutlu olduğumu hatırlamıyordum.Sanki ilk kez evleniyordum.Etrafta ki herkes öyle hissettiriyordu bana.Timur,ailesi,kardeşleri kısacası hepsi beni bağrına basmıştı.Geçmişte yaşamadığım ,içimde uhde olan ne varsa şimdi hepsi oluyordu.
Teflerin çaldığı,zılgıtların çekildiği,şarkıların dillerden düşmediği bir gece olmuştu.Ellerime kınalar yakılmış,haddinden fazla altınlar konulmuştu.Kaynanam her şeyi fazlası ile yapmış ve hala yapmaya devam ediyordu.Çok seviyordum bu aileyi.Beni hiç bir şekilde geçmişimle yargılamamış,dışlamamışlardı.Aksine beni daha çok kendilerine çekmiş,bağırlarına basmışlardı...
