Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öfke gelince akıl uçup gidermiş...
Ne kadar da doğru demiş eskiler...
O kadar sinirlenmiş,kadar öfkelenmiştim ki ne oturduğum yerde durabilmiş,ne aklımı kullanabilmiş,ne de ortada dönen sohbete katılabilmiştim...
Sürekli bir şeyleri parçalamak istemiş ve en sonunda dayanamayarak soluğu yaşadığı evin önünde almıştım.
Beklemek cehennem gibiydi.Ama asıl Cehennem Feride'yi o iki kadınla konuşurken görmekti.Gerçeği konuşmak gerekirse kafam öyle doluydu ki Kerim senin ki burada demese onun yol kenarında durup o kadınlarla konuştuğunu asla fark etmeyecektim.
Acaba onu kırdılar mı?
Acaba onu kızdırdılar mı?
Acaba onu konuşmaları ile hor gördüler mi?
Tüm gün bu sorular beynimi sikmişti.Ne çalışabilmiş,ne de tarlalara gidip mahsüllerin ne durumda olduğa bakabilmiştim.
Fakat tüm bunlara rağmen kararlıydım.Bugün bir şeyler yapma vaktinin geldiğini anlamıştım.O kadınların yada etrafta ki her hangi birinin sevdiğim kadına acı çektirme fikri hiç hoşuma gitmiyordu ve biliyordum ki bana ait olduktan sonra kimse bunu kolay kolay yapmaya cesaret edemezdi.
Üzerinden yıllar geçmiş gibi gelen zaman sonra nihayet onu görmüştüm.Hızlı adımlarla etrafına bakmadan,elinde ki poşete sıkı sıkı sarılmış vaziyette evinin kapısına vardığın da, artık daha fazla dayanamamış ona seslenmiştim.Sabrım tükenmiş ve yorulmuştum.Aylardır yüreğimde büyüttüğüm hasret artık içime sığmıyordu.Tek taraflı ağır gelmeye başlamıştı her şey.Onu yanımda,yatağım da,her akşam eve geldiğimde,her sabah işe gittiğimde yakınım da görmek istiyordum.Bana yakın olsun istiyordum.Her şeyi ile benim olsun istiyordum.O yüzden bugün burada bazı şeyler dile gelmeliydi ve gelecekti.
Ve gelmişti de...
O her ne kadar ansızın karşısında beni gördüğü için huzursuz olsa da kafaya çok takmamış,kahvemi istemiş ve her şey çok normalmiş gibi oturup tek taraflı sohbet etmiştik.Genelde konuşan ben olmuştum.Ben sormuştum,o da kısa kısa cevaplar vermişti.Ta ki söylemem gereken sözler ağzımdan çıkıncaya kadar.İşte orada anlamıştım ki artık kalkmanın vakti gelmişti.Verdiği tepkilere bakılacak olursa zaten amaç da buydu.
Kalkmıştım kalkmasına lakin son sözlerimi de çekinmeden söylemiş,öylece terk etmiştim orayı.
''Düşün Feride...Neden sürekli arkanda bittiğimi,neden alakasız sorular sorduğumu,neden sinirlendiğimi bir düşün.Ve cevabını bulunca unutmamak için bir kenara yaz''
********
O günden bu yana koskoca on beş gün geçmişti ve hala ondan bir haber yoktu.Öyle alışmıştım ki onu her gün görmeye,uzaktan izlemeye şimdi koca bir boşluk vardı yüreğimin sol yanında.Ne gidebildiğim,ne kalabildiğim.
