Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Konağın kapısı kapandığında derin bir nefes aldım ve onun sağ salim geri dönmesi için dilim döndüğünce dualar etmeye başladım.O yanımda olmadığı zamanlar nedensiz bir şekilde kendimi hep yarım hissediyordum.Sanki bir parçam susuz kalmış da ölmek üzereymiş gibi...
Oysa kaç zamandır onu tanıyordum ki?
Buruk bir tebessüm ufak bir kelebek misali tüy hafifliğinde yüzüme konduğunda elimi hızla atan kalbimin üstüne koydum.Onu düşünmek bile yüreğimde daha önce bilmediğim ama şimdilerde yeni yeni öğrendiğim kıvılcımların çıkmasına sebep oluyordu.Onu,kocamı ne zaman düşünsem kaburgalarımın içinde saklanan milyonlarca kelebek anında kanat çırpmaya başlıyor buda beni telaşa sürüklüyordu.
Ne zaman mutlu olsam,yüreğimin ortasına zincire bağlanmış demir yığını oturuyordu sanki.Ne zaman sevildiğimi hissetsem sinsi bir yılan çöreklendiği yerden başını çıkarıyor,varlığını belli ediyor sonra da geri çekiliyordu.
Sevildiğimi biliyordum.Buna adım gibi emindim çünkü bende Timur'u seviyordum ama bu korkularıma engel olamıyordu.Çünkü geçmişim,yaşadıklarım her seferinde kara bir ilmek gibi boynuma dolanıyor,nefesimi kesiyordu.
Keşke...
Keşke Timur Çelebi daha önce karşıma çıksaydı da şimdi olduğu gibi hayatımda ki ilklerim hep o olsaydı.Dilerim ki Rabbimden bundan sonra öyle olsun.Sevginin,sevilmenin ne demek olduğunu şimdi daha iyi anlamıştım.El üstünde tutulmanın,değer görmenin,bir kaç kelimeden fazla konuşmanın ve karşıda ki insanların seni dinlediğini,sözlerine değer verdiğini görmenin mutluluğu bambaşkaydı.
Bu ev,bu aile daha şimdiden her şeyim olmuştu.Hüznün yerini sevinç alırken,yalnızlığım bunun karşısında boyun eğmiş ve yavaş yavaş geri çekilmişti.
Mutluydum...
Huzurluydum...
Ve seviliyor,aynı zamanda seviyordum...
Düşüncelerimden sıyrılıp,neşeli bir çocuk gibi kikirdememi bastırmak için parmak uçlarımı dudaklarıma bastırıp merdivenleri tek tek çıkmaya başladım,lakin sonra mutfağın ışığının yandığını fark edip bir an duraksadım...
Gecenin bu vaktinde neden ışık yanıyordu ki?
Kafamda dolanan sorunun cevabını bulmak için hiç tereddüt etmeden mutfağa doğru ilerledim.Kolay kolay karanlıktan,yada sessizlikten korkan biri değildim.Alışmıştım yalnız yaşamaya,karanlığa.Yapmaz dediğim insanlar her şeyi yapmış,ayrılmaz dediklerim tek tek gitmişlerdi.Bu yüzden sessizlik bir zamanlar en sadık dostumdu.
Kapalı kapıyı çalmaya gerek görmeden içeri girdim ve gülümseyerek etrafıma bakındım.Tam bu sırada kahve fincanını elinde tutan genç kızı gördüm.
