HE IS MY HUSBAND 1 (COMPLETED)

CHAPTER 2

"WHAT?" Napatakip naman ako ng tenga ng sigawan ako ng kaibigan kong baliw. Kinuwento ko kasi dito ang nangyare kanina between me and Xander. And this man who owned the aristocrat nose, Chocolate eyes, a very handsome face and a well-toned body in a young age is really darn handsome. Who named Thun Wright. Half-American,half-filipino and half Russian. Weird combination but a perfect combo.

"Masakit sa tenga ah? Hmp!"Reklamo ko at hinimas-himas pa ang tenga ko na sinigawan nito. Alam nito lahat saakin. Siya lang kasi ang kaibigan ko. Madali ko siyang nakasundo dahil pareho lang rin kaming may problem sa family, even though ang alam ko lang ay hiwalay ang parents niya at may family siya rito sa Pilipinas na siyang kinalakihan niya, but later pinaalis na rin siya. Hindi din daw siya gaya nang ibang foreign family na mayroong maibubuga sa buhay , kaya naman heto naghihirap siya sa pagtratrabaho makatapos lang.

Mag-isa na siya sa buhay kaya todo kayud naman siya para sa kinabukasan niya. Scholar ito kaya naman pangdagdag nalang sa ilang gastusin niya ang pera na kinikita niya sa pagtatrabaho.

"Well nakukulangan ako sa sampal na ginawa mo! Dapat sinapak mo pa eh! Anu ba yan B!" Natawa na lang ako rito. Gusto kasi nitong bugbugin ko si Xander. Sayang daw kasi ang mga fats ko nakapag-exercise na daw ako nakaganti pa. See how  crazy he is?

"Hahahaha ewan ko sayu!" Nanahimik ako tapos marahang ngumiti. "Kahit papaano ay napansin niya rin ako, masaya ako Thun." Nang tignan ko ito ay nakatingin lang ito saakin at ako naman ay natawa. "Tara na nga! Magtrabaho na tayu."

Si Thun lang ang may alam kung anu ang estado ko sa buhay. Sabagay kahit sabihin ko wala namang maniniwala. Sa itsura kong tuh! huh! sapilitan Oo! Sa dinarami-rami nang mga judgemental ngayon baka pagtawanan pa ako. Pero aaminin ko, I literally had nothing to be called 'rich'. Mukha talaga akong alila.

Napailing na lang ako. Mabuti na lang at itong pinagtatrabahuan kong resto ay mga mababait talaga lalo na ang may-ari. They treathen me as a normal people. Respecting me and caring me. That's why I love here. Even if it's so tiring working everyday. I loved this work. And this is a secret. Xander knows nothing about this. Hindi ko naman ini-expect na may paki siya pero mabuti na ang sigurado, baka ako naman ang madelikado pagnalaman nang ugok na yun.

Ang alam lang nila eh may pinupuntahan lang ako. Minsan naman nagpapaalam ako kay Nay Belen siya lang ang may alam ng trabaho ko kaya siya rin ang gumagawa ng palusot sa tuwing di na ako umuuwi sa bahay ng mga ilang linggo.

Alam ko naman kasing walang maghahanap saakin. Lalo na ang mga magulang ko na pera lang ata ang mahalaga.

After our marriage di ko na sila nakita. Yeah nagmemessege sila but yes, always once in a month nga lang, and it always says;

"How are you? And Xander? Take care your husband and be happy."

Happy? Wala na ata yun sa proseso ng buhay ko. At yung asawa ko? Mukha bang magpapaalaga yun saakin? Iniisip ko pa lang ,baka mas gustuhin na lang nun ang mamatay. Hayst!

Itong trabaho ko lang ang nagiging kasayahan ko ,kapag nagtatrabaho ako, kapag nakikipagbiruan kay Thun at kapag simpleng tao lang kami na namamasyal sa kung saan-saan. Masaya at simple.

Minsan mas masarap maging mahirap. Kasi di man nila makuha ang lahat ng gusto nila masaya naman sila lagi. Isa sa mga bagay na  nagugustuhan ko sakanila ay yung kakayahan nilang harapin yung araw-araw na pasakit nang mundo. Finding food was not an easy job! Asking for a job who pays you right is not a simple task either. Life was not easy for them, but still fighting and fighting. It's so amusing.

"Lalim nang iniisip mo ah? San kana napunta?" Inirapan ko na lamang ito at pinagpatuloy ang ginagawa. Wala pang tao kaya nag-aayos na kami.

Palagi kaming nauuna dito ni Thun. Naglilinis at nagmamop. Nakasanayan na namin kaya inihabilin na saamin ng may-ari ang susi para pagdating namin ay makapaglinis na agad kami. 7 am palang ngayun. Mga 8 naandito na ang mga co-workers namin at magbubukas na rin kami.