ARAFTA KALAN

3.YETER

"Anne!"

"Hey hey sessiz ol!"

Ağlamam şiddetlenirken ne yapacağımı bilmez bir şekilde Arafın gözlerine dikmiştim gözlerimi. Oda telaşlı bir şekilde bana ve kapıya bakıyordu. Elini arkasına götürüp bir bıçak çıkardı. Benimde kolumdan tutup dolabın içine soktu.

"Burda kal! Sakın çıkma olur mu?"

"An.. Annem."

"Ona birşey olmayacak. Alacağım onu korkma"

Bana yaklaşıp anlıma bir öpücük koyup geri çekildi. Daha sonra dolap kapısını hızla kapattı. İçerden gelen sesler beni dahada korkuturken Annemi ölesiye merak ediyordum.

Aradan dakikalar geçmişti ki silah sesiyle aniden yerimden sıçradım.

Araf!

Dolabın aniden açılmasıyla gözüm Arafın kolundaki kana gitti. Gözlerim irice açılırken bana sessiz olmamı söylüyordu. Aklıma annemin gelmesiyle Arafı itip içeri koşmaya çalıştım ama Araf benden hızlı davranıp kolumu tuttu.

"Sakin ol burdan çıkmalıyız."

"Olmaz annemsiz hiçbir yere gitmem."

"Efal. Şey. Annen."

"Ne oldu?"

Bana söyleyeceği şeyi tahmin ediyordum ama söylememesi için içimden dua ediyordu. Lütfen lütfen. Ben onsuz yaşayamam. Olmaz.

"Efal üzgünüm. Onu kurtaramadım. Ama merak etme alacağım onu."

Aniden gelen hisle bacaklarımın üstüne çöktüm. Ruhsuz gibi Arafın ayaklarına bakarken Annemin bana söyledikleri aklıma geldi.

"Kızım birtanem sen o kadar güçlüsün ki sana özeniyorum. Sen herşeyle savaşırsın hiç pes etmezsin. Ama ben öyle değilim çoktan pes ettim bile. Pes etmemen seni daha güçlü yapıyor. Hiç pes etme olur mu prensesim..."

Üzgünüm Anne pes etme sırası bende.

Başımın yere düşmesiyle Arafın yere çömelmesi ve başımdan tutmasıyla tamamen gözlerim kapanmıştı. Annemi istiyordum herşeyden herkesten çok...

⚫⚫◾⚫⚫

Gözlerimi açtığımda başımın ucundaki Arafa çarptı gözüm, uyuyordu.

Aklıma gelen şeyle bağırmam bir oldu.

"Anne!"

Araf uyanmıştı. Ondan nefret ediyorum. Beni annemden ayırdı.

"Sakin ol."

"Sakin mi olayım. Sakin he. Nasıl sakin olabilirim. Tek varlığım o evde kaldı. O adam allah bilir ona neler yapıyor. Ve sen ne yaptın biliyormusun? Beni ondan ayırdın ve sakin olmamı istiyorsun. Sen hiç bi sevdiğini ölümle başbaşa bıraktın mı?. Ben senin yüzünden onu orda bıraktım."

Ağlamam hıçkırığa dönerken Arafın yüzündeki ifadeyle dona kaldım. Bir insan bu kadar ifadesiz olamazdı. O öylece dururken bense onu sarsıyordum.

"Konuş. Konuşsana."

Kendimi durduramayarak ona vururken hiç bir tepki vermiyordu.

"Senden nefret ediyorum."

Yüzümdeki acıyla olduğum yerde dururken bana vurduğunu şimdi anlıyordum.

"Yeter"

Sadece gözlerine baktım mavi gözler bir insanın canını bu kadar mı çok yakardı. Gözümden düşen bir damla yaşla gözlerinin içine sinirle baktım.