ARAFTA KALAN

20. ABİMİ BULUN!

▪️Önceki Bölüm Kesiti▪️▪️

Eylül Burağa bakıp güldü. Buraksa Eylüle göz kırptı.

"Ne oluyor lan?"

"Araf sakin ol. Söyleyeceğim."

"Neyi lan neyi?"

"Şey biz Eylülle..."

"Duymak istemiyorum sus. Öyle birşey yok. Olmayacakta."

"Araf!"

"Efal sen karışma. Sana söz düşmez."

"Peki."

Efal sinirle yerinden kalkarken merdivenlere koşmuştu. Arafsa sinirle koşan kıza baktı.

"Sakin ol."

"Olamam!"

Araf Burağın yakasını tutup konuştu.

"Ondan uzak duracaksın!"

"Yapamam. Sen nasıl Efalden uzak duramıyorsan bende duramam. Anladın mı?  Seviyorum."

"Araf abi lütfen dinle bir."

Araf ne yaptığını farkederek yüzünde ki pişmanlıkla Burağa baktı.

"Ona sahip çakacaksın. Üzersen bitersin."

Burak sevinçle Arafa sarıldı.

"Asla üzmeyeceğim. Asla."

Şuan ne yapacağı muammaydı. Onu yine ve yine kırmıştı. Hep kırıyordu. Tabağındaki yemekle oynarken aklını bir çok şey kurcalıyordu. Yukarı çıkıp özür mü dilemeliydi. Sandalyesini geriye doğru atarak ayaklandı.

"Ben yukardayım."

"Tamam abim."

Eylül abisine bakarken üzgün olduğu apaçık belliydi. Onun yüzünden böyle olmuştu. Burağa baktı. Burağın ona sıcak ve samimi bakışında kayboldu.

Merdivenleri teker teker çıkarken ne yapacağını bilmiyordu. Kapının önüne gelip biraz bekledi. Kendini hazır hissettiğinde ise odaya daldı.

Efal düşünceli bir şekilde yatağın karşısındaki aynaya bakıyordu. Araf'ı farketmemişti bile. Yatağın ucuna oturup Efale baktı. O sırada Efalin kafası Araf'a döndü.

"Özür dilerim."

"Dileme Araf!"

"Üzgünüm öyle demek istemedim Efal."

"Biliyorum."

"Bana böyle soğuk davranma yalvarırım."

"Sen kimseye yalvarmazsın Araf!"

Araf şaşkınlıkla Efale baktı.