ARAFTA KALAN

25. ADAMIN AKLI HALA SENDE!

Biz bazenlere tıkalı kalmış insanlarız. Her şeyi bazen bağlayan ezik insanlar. Buna bende dahilim. Bazenlerle kandırdım çoğu zaman kendimi. 'Bazen şöyle yaparsın, bazen şunlar olur, bazen yanlışlar yaparız; bazen bazen ve bazen' ne bu bazen allah aşkına. Ben neden bazene sığınıyorum. Herkesin bir intihar hayali vardı. Ben seni sevmeyi seçtim. Bunu bazene bağlamak büyük fiyasko. Ben bunu reddetiyorum. Sabır vazgeçmek değil, umudu yarına ertelemektir. Ben sabrımın sonucunu şu an karşımda kokusunu özlediğim, yüzünün çizgilerini dünkü gibi hatırladığım kadınla ödüyorum.
Doğruydu. Burak bana doğru söylemişti.

Umudunu yitirme şu hayatta bir şeyin bitişi, her zaman başka bir şeyin başlamasına sebep olmuştur.

Elim ayağım titriyor. Şu an en mutlu olduğum an olabilir. Ona sarılmak istesemde yanına gidemedim. Aramızda bir kaç adımlık mesafe olmasına rağmen öne atılıp ona sarılamadım. Kucağımda yatan Bade herşeyden habersiz uyuyordu ben ise acıların en büyüğünü çekiyordum.

#YAZARDAN

Kız karşısındaki adama özlemle baktı. Gözünden akmak için sabırsızlanan gözyaşlarına fırsat vererek serbest bıraktı. Haketmişlerdi. Bir adım Araf'a yaklaşırken Araf korku ve şüpheyle bir adım geri attı. Ne yapacağını bilmiyor üstüne üstelik birde korkuyordu. Nasıl olurdu bu imkansızdı. Onun öldüğünü görmüştü. Evet evet görmüştü. Emindi. Aldığı derin nefes ölmesine sebep olacaktı ama bu onun umrunda değildi. Arkasına dönüp yürümeye devam etti. Kızsa durmadan peşine takıldı. Onu bırakmaya niyeti yoktu artık.

"Dinlemen lazım!"

Araf duyduğu sesi çok özlemişti. Ama şuanki şokunu atlatması için zamana ihtiyacı vardı.

"Araf ne olur dur artık!"

Eve geldiğinde kız hala Araf'ın peşindeydi. Ona tüm olanları anlatmalıydı. Onu affetmeli ve tekrar sarılmalıydı. Çok istiyordu. Tek dileği buydu. Araf eve girip kapıyı kaparken kız oturup onu beklemeye başladı. Eninde sonunda dinleyecekti. Yaşananlar onun suçuydu. Onu bırakmamalıydı.

Aradan saatler geçmiş çiselen yağmur yavaş yavaş hızlanıyordu. Onunlada kalmıyor beraberinde şiddetli gökgürültüsü getiriyordu. İçindeki birikmiş Fırtınanın yan etkisiydi sanırım. Aldığı nefesler ciğerine ulaşmıyor aynı zamandada göğüs kafesine hatrı sayılır bir acı bırakıyordu. Ne yapacağını bilmeyen çaresiz bir kız. Elini nereye koyarsa koysun acı ve sızı. Bekle bekle nereye kadar diye düşündü. Uzun zamandır bekliyordu. Ona sarılmanın hayalini kuruyordu. Gözlerinin içine bakmak istiyordu.

"Araf. Yeter artık çok dışarı."

Boğazı düğümlendi. Konuşamadı.

"Lütfen çık artık. Beni dinlemene ihtiyacım var."

Yukarda ona bakan adamdan bir haber bağırmaya devam ediyordu.

"Lütfen. Lütfen"

Diz çöktüğünde saçlarından kollarına düşen su damlaları ağlamasını şiddetlendiriyordu. Titremelerine engel olamıyordu. Kapının açılmasını bile duymamıştı. Gökgürültüsü buna izin vermemişti.

"Hatırlamıyordum. Seni unutmuştum. Sevdiğim adamı unutmuştum. Öğrendiğim şeyleri kaldıramadım ben Araf. Sana gelmek istedim. Yanında olmak istedim. Annem buna izin vermedi. Ağlamama direnmeme rağmen seni defalarca kez unutmamı sağladı. Ne yapmalıydım unuttuğum seni hatırlamaya çalıştım defalarca kez. İstemedim ben Araf benim yerim senin yanındı sonuçta. Yıllardır yanına gelmek istedim adını hatırlarsam soyadını unuttum. Adresini hatırlasamda şehri unuttum. Kokunu hatırlasamda yüzünü unuttum. Nefesini hatırlasamda seni unuttum ben. Tek başıma savaşmak zorunda kaldım. Şimdi burdayım ama sen... sen beni istemiyorsun. Ne yapmalıyım. Babamın yarım bıraktığı işi tamamlamalımıyım. Lütfen artık çık ve beni dinle."