The bad one

~20~

Vandaag is de dag. Vanochtend heb ik de laatste spullen ingepakt en nu zit ik samen met Laura in een café. De rest kon niet eerder terugkomen van hun uitwisseling dus met hun spreek ik later nog een keer af. Ik zit er niet voor altijd gelukkig. Sinds het bekend is dat we naar een internaat moeten is het een beetje stil tussen James en mij. Hij neemt nu afscheid van zijn vrienden. Maar hij maakt daar gelijk wel weer nieuwe. 'Hoe lang is het eigenlijk rijden?' Vraagt Laura. Ik schrik op uit mijn gedachten. 'Ongeveer twee uurtjes. Zo veel zin in!' Antwoordt ik sarcastisch. 'Het komt vast wel goed met James. Het is gewoon nieuw voor hem dat er consequenties voor hem zijn weet je.' 'Ja oke, maar we hebben echt nauwelijks gesproken.' Ik zucht. Het klopt, we hebben alleen hoi en doei tegen elkaar gezegd en dat was het voor de afgelopen dagen. 'Hoe laat is het?' Vraag ik aan Lau. 'Uhm laat me even kijken. Het is nu bijna half twee.' 'Shit.' 'Hoe laat moet je gaan?' 'Nu.' 'Kom, ik breng je wel even.' We stappen in de auto van Lau en rijden snel naar mijn appartement. James staat al buiten de auto in te laden. 'Schiet een beetje op wil je.' Zegt James chagrijnig. 'Ja ja ik pak zo boven nog even de laatste dingen en dan ben ik klaar hoor.' Ik draai me om naar Laura. We kunnen niet ieder weekend ruim twee rijden om af te spreken. Man wat ga ik haar missen. 'Doei Lau. We skypen gewoon zo vaak mogelijk oke?' 'Ja, tuurlijk. Maar wat gaat school raar worden zonder jou.' Ik trek haar in een knuffel. Tranen rollen over mijn wangen. Tja hormonen hé. 'Maar hé we kunnen gewoon afspreken en dan kom ik een keer een dagje hier.' 'Beloof je dat?' Vraagt ze me. 'Ja, tuurlijk.' We geven elkaar nog een knuffel. Ik pak de laatste spullen nog bij elkaar en stap dan in. Ik zwaai nog naar Laura en dan rijden we weg. 'Nou hier gaan we dan.' Zeg ik met een zucht. 'Ja, maar het komt goed. We hebben elkaar.' Zegt James terwijl hij zijn hand op mijn bovenbeen legt. 'Is dat zo?' Ik kijk hem vragend aan. 'Ja.' En dat ene woord was al genoeg om me als een idioot te laten lachen.

'Wakker worden slaapkop, we zijn er.' Zegt James. Ik schrik op van zijn stem. Ieuw, ik heb tegen het raam aan liggen kwijlen. 'Wow is dit het?' Vraag ik wijzend naar het super grote gebouw voor ons. 'Volgens google maps wel ja.' 'Damn.' We rijden de oprijlaan op en James parkeert zijn auto tussen alle andere dure auto's. We stappen uit. 'Zullen we eerst naar de receptie gaan of nemen we gelijk alle koffers mee?' Vraagt James. 'We kunnen beter eerst naar de receptie gaan denk ik.' 'Goed plan.' We lopen de voordeur binnen en komen in een grote hal. Wauw wat voor een school is dit. Alles is met wit en marmer en het ziet er echt super luxe uit. We volgens naar de receptie en zien daar een vrouw zitten. 'Ah, jullie zijn zeker James en Emma. Jullie hebben kamer 302 en jullie delen die. Normaal doen we dat niet maar aangezien jullie niemand anders kennen en het midden in het schooljaar is maken we dit jaar een uitzondering. Hier zijn ook nog jullie roosters en een boekje met informatie. Schoolboeken liggen al in jullie kluisjes, hier zijn de sleutels en als jullie nog vragen hebben kunnen jullie altijd bij mij langskomen.' 'Dank u wel.' Zeg ik tegen de vrouw als we de papieren aannemen en vervolgens weer weglopen. 'Gelukkig zit er ook een kaart bij, het is hier echt super groot.' Merkt James op terwijl hij door het boekje aan het bladeren is. We pakken onze koffers en volgen de bordjes naar onze kamer. We slapen op de derde verdieping maar er is gelukkig een lift. 'Schiet nou op.' Zeg ik tegen James als hij moeilijks staat te doen met de sleutel en het slot. 'Ja, ja rustig aan. Zie je het is me al gelukt.' Zegt hij terwijl hij net de deur open krijgt. En ook dit appartement is super mooi. Je komt binnen in de woonkamer met een open keuken en dan heb je een gang met een badkamer en twee slaapkamers. Wel jammer dat we een badkamer moeten delen. 'Yes, we hebben eindelijk een eigen kamer!' Roept James blij. Auw, ik vind het zo leuk samen in één bed. Maar ja aan alles komt een eind. 'Ik ga denk ik gelijk even uitpakken en daarna slapen. Kan je me wakker maken als we gaan eten?' 'Ja is goed, zal ik anders gewoon een pizza bestellen?' 'Ja is goed. Je weet wat ik wil.' En dan loop in mijn kamer in. Het is best groot, het bestaat uit een groot tweepersoonsbed, een bureau en een inloopkast. Ik begin met mijn koffer uit te pakken. Ik pak ook gelijk mijn laptop uit. Gelijk alles weer netjes. Ik pak een dekentje en ga op mijn bed liggen, even rust na deze vermoeiende dag. Vlak voordat ik in slaap val gaat mijn telefoon af. Het is Thomas.

Thomas: Hey Emma, het spijt me super erg. Ik had me nooit zo moeten gedragen. Mag ik alsjeblieft nog een kans?

U: Grappig Thomas...

Thomas: Nee, ik ben serieus. Ik kan het ons kind niet aandoen om zonder vader op te groeien. Kan ik langskomen.

U: Ik woon daar niet meer, ik zit nu op een internaat.

Thomas: Kan ik daar langskomen dan?

U: Tuurlijk, maar alleen als je je best doet. Ik wacht vanavond om 11 uur op je bij de ingang. Als je er niet bent is het over.

Thomas: Oke, deal. Wat is het adres?

U: Zoek dat zelf maar uit.

Dan ga ik offline. Heb ik hem echt nog een kans gegeven? Ja, ik heb hem echt nog een kans gegeven. 'Emma kom je eten?' Hoor ik James roepen vanuit de keuken. 'Kom eraan.' Ik sta op en loop naar de keuken. Het is 7 uur dus hij heeft nog 4 uur om dit te fixen. We zien het wel.

Tijdens het eten kijken we een aflevering lucifer en dan gaan we allebei naar onze kamer. James had even privacy nodig volgens hem. Onzin, maar ja. Het is al 9 uur en ik ben best nerveus. We hebben trouwens nog 4 dagen vrij om hier te wennen en de weg te vinden. Ik denk dat ik het hier wel leuk ga krijgen. Als James normaal gaat doen tenminste.

Mijn wekker gaat! Mijn wekker gaat? Mijn wekker gaat! Het is nu kwart voor elf. Tijd om naar de ingang te gaan. Hopen dat hij daar staat. Ik kruip van mijn bed waarop ik in slaap was gevallen af en sluip door de gang naar de ingang. Gelukkig is de deur altijd open.

Daar staat hij. Iemand van wie ik ooit hield. De vader van mijn ongeboren kind. Hij loopt op me af. 'Emma! Goed je te zien!' Hij trekt me in een knuffel. Dit voelt vertrouwt. Zo staan we voor even. Na een tijdje laat hij los. 'Wow je buik is zo erg gegroeid!' Merkt hij op. Hij klinkt alleen niet zo erg positief. 'Ja, klopt. Bijna zes maanden alweer.' 'Tijd om er iets aan te gaan doen.' 'Wat?' 'Je verstond me wel.' 'Ja, maar ik begrijp je niet Thomas.' Ik vertrouw hem ineens niet meer wat doet hij? 'En jij maar denken dat ik voor jou terug zou komen. Om samen een gezin te vormen. Maar wat denk jij, ik ben geen persoon die vader wordt. En ik wil niet dat ons kind zonder een vader opgroeit. Dus dan is er maar één oplossing.' 'Helemaal niet.' Mompel ik onder mijn adem. Ik draai me om en wil weg rennen maar Thomas pakt me al vast en haalt een mes uit zijn broekzak. 'NEE! IK SMEEK HET JE!' 'Je kan smeken wat je wilt maar dat veranderd niks.' En voor ik het weet steekt hij het mes recht in mijn buik. Ik val op de grond als hij de grip rond mijn armen verslapt. Ik zie hem nog net zijn auto in stappen en wegrijden. En dan wordt mijn beeld zwart. Hier lig ik dan. Voor de ingang van een internaat waar ik pas net ben. Een meisje met teveel hoop. Wat me uiteindelijk een leven heeft gekost.

Ik open mijn ogen maar doe ze al weer snel dicht, het licht is te fel. Ik hoor stemmen om me heen. Wie zijn dat? Ik luister beter en ik denk dat het dokters zijn. Dit gaan over mij! 'Wat is het geval dokter?' Hoor ik een vage stem vragen. 'Meisje, onbekend. Een steekwond in haar buik, was ongeveer zes maanden zwanger maar baby heeft niet overleefd. Het meisje is nu in een stabiele toestand.' Mijn baby heeft het niet overleefd? En al snel wordt het weer zwart voor mijn ogen en val ik weg.

Een extra lang hoofdstuk omdat ik jarig ben vandaag, woohoo🎉. Hope you enjoyed it!