The bad one

~21~

p.o.v Emma

Ik staar voor me uit. In de leegte. Ik zie mijn plafond. Wit met een paar vlekjes. Normaal denk je er niet over na maar nu zie ik ieder detail. "Emma?" Roept James als hij op mijn deur klopt. "Ja?" Het komt er schor uit. Ik heb al dagen niet meer gesproken. Het was onnodig. "wat is er nou? Kom eens uit je fucking kamer!" "Je weet van niks!" Roep ik terug. "Je weet helemaal niks dus fuck off!" Het is waar, hij weet van niks. Na het 'incident' ben ik zodra ik het ziekenhuis uit mocht naar huis gelopen en ik heb me opgesloten in mijn kamer. Niemand hoeft het te weten. Het is niet meer belangrijk. Soms vroeg James wat er was, hij heeft een paar keer voor mijn raam gestaan. Hij schuift steeds eten onder mijn deur door. Heel lief, maar ik heb het niet nodig. Waarvoor zou ik gaan eten? Zelf verdien ik het niet omdat ik zo dom was om hoop te hebben. Om Thomas te geloven omdat ik zo graag toch een perfect gezin wilde voor haar. Ja het was een meisje. WAS. "Emma, verdomme zeg nou iets!" "Ga gewoon verder!" "Met wat Emma?" "Met je leven. Laat mij hier en ga lol hebben." "Hoe kan ik je hier nou laten?" "Dat kan heel makkelijk, probeer het maar eens." Ik hoor hem nog een keer aan mijn deur trekken maar dan loopt hij weg. Vanavond komt hij waarschijnlijk pas weer thuis. Met een meisje. Hij denkt dat ik niks hoor maar ik hoor alles. Iedere avond weer een ander meisje en in de ochtend wordt ze weer naar huis gestuurd. En hij heeft niet eens het recht om zich anders te gaan gedragen. Ik hoor weer voetstappen en dan een harde knal. Ik schrik op en kijk naar mijn deur. Er zit een groot gat in. En ik zie James. "En nu is het klaar. Dit kan je jezelf niet aandoen en al helemaal je baby niet! 20 dagen is te lang!" " 20 dagen?" Ik kijk hem vragend aan. "Jezus Emma, waar ben je mee bezig. Je weet niet eens wat voor dag het is." " 20 dagen." Mompel ik. Is het echt al zo lang geweest? Ik heb natuurlijk wel iets gedronken en gegeten van wat hij me aanbood. Anders leefde ik nu niet meer maar net genoeg zodat ik nog wel honger en pijn zou voelen. Ik verdien het. "Waarom is je buik zo dun?" Hij kijkt me vragend aan. "Waar is de baby?" "Weg." Mompel ik alleen. "Weg? Waarheen? Het is geen tijd om fucking spelletjes met me te spelen Emma." "IK ZEG TOCH ZE IS WEG VERDOMME!" Ik ga nu staan. "Hoe?!" "Die avond toen ik wegging ging ik naar Thomas oke." "Maar waarom ga je naar die klootzak?" "Omdat hij zei dat hij het goed wilde maken en ik geloofde daarin." "Ben je dom?" "Ja James ik ben dom. Echt dankjewel dat je het nog een keer voor me herhaald. Ik kwam daar en hij stak me neer met een mes. Voor ik het wist werd ik wakker in het ziekenhuis en zeiden ze dat de baby dood was. Nu blij dat je het weet?" "Jezus Emma!" Hij kijkt me geschokt aan. "Ja ik weet het oke." Ik barst in huilen uit." "Hoe heb je deze dagen alleen kunnen zijn?" Oke dit antwoord had ik oprecht niet verwacht. "Ik durfde je het gewoon niet te vertellen." "Je kan me echt alles vertellen, onthoudt dat." Hij komt naast me zitten en slaat zijn armen om me heen." Ik nestel me in zijn trui. Het leven voelt voor even weer goed. "Wacht maar ik was dan 5 dagen geleden jarig ofzo." "Klopt, morgen gaan we het vieren." "Ik blijf liever hier." "Nee Emma, iedereen komt. Ook jij. Het wordt gezellig ik beloof het." "Oke dan, ik denk erover na." Er komt een vaag soort walvis geluid uit mijn buik. Ik heb vast honger. "Laten we gaan eten, je hebt duidelijk honger." "Nee hoor." "Jawel nou laten we gaan." Hij tilt me op en loopt naar de auto. Ik verstop me in mijn hoodie, ik zie er niet uit. "Oke één ding, als we thuis zijn ga jij in bad." Merkt James op. "Ja ja ik stink. Maar nu eerst eten!" "Zo ken ik je weer." Hij zet me neer in de auto en rijdt naar de mac. Deze jongen weet hoe hij me blij moet maken en even later zitten we samen in de auto op de parkeerplaats allebei een Big Mac naar binnen te werken. Misschien wordt het ooit nog iets. Maar laten we niet te ver vooruit gaan denken.