Before Our Tale Ends

Chapter 18

INGRID

"You're useless. Pinapahiya mo ako."

Parang na-record ang sinabi ni Mama at paulit-ulit itong nagp-play sa utak ko at walang pause button. Ang binitawang salita ni Mama ay para bang may iba pang ibig sabihin. Like she was trying to say that I'm just a waste of space and time. It's like she's saying that her life would be a lot more easier if I didn't exist. Na siguro'y mas titingalain siya ng mga tao kapag mas naging perpekto ang pamilyang mayroon siya. Well, the Tantengcos are known to be perfectionists.

Ilang oras na ang nakakalipas pero mulat na mulat pa rin ang mga mata ko. Ramdam ko ang tuyong luha sa aking pisngi at ang pamimigat ng talukap ng aking mga mata. Cold people cry too. We are not emotionless. We just don't show our emotions often.

Dumako ang aking mga mata sa wall clock. Ilang minuto na lang at birthday na pala niya. Siguradong magt-tantrums iyon kapag nalaman niyang wala akong kahit na anong regalo para sa kanya. Pinilit ko ang sarili kong bumangon sa kama. Uhaw na uhaw na ako dahil na rin siguro sa dami ng luhang tumulo kanina. Sinuot ko ang aking tsinelas at naglakad papunta sa pinto. Nang subukan kong i-ikot ang doorknob ay hindi ko ito mabuksan. Sinubukan ko ulit pero gano'n pa rin. Ano nga ba ang ie-expect ko? Mama will surely lock the door from outside and that makes me a prisoner, again.

Pabagsak akong umupo sa aking kama at pina-ilaw ang lampshade. I let my back hit the soft matress. Napatitig ako sa kisame ng aking kwarto na mayroon glow in the dark na mga bituwin at buwan.

My phone rang and it made me sat up. Sa sobrang gulat ko ay halos mapatayo na rin ako. Who call in the middle of the night?!

"What?" hindi ko na tingingnan pa kung sino ang tumawag dahil sa pagkagulat. Agad ko na lang sinagot ang tawag.

"Happy birthday to me. Happy birthday to me. Happy birthday, happy birthday, happy birthday to me! Let's clap seventeen times. One. Two. Three. Four-"

My lips parted when I heard the voice of the caller. Nilayo ang aking phone at tiningnan kung sino ang tumatawag para makasigurado. Nang muli ko itong tinapat sa aking tainga ay narinig ko ang pagbibilang pa rin ni Chaos.

"Fourteen, fifteen, sixteen, seventeen! Yehey! Happy birthday, Chaos!" mula sa kabilang linya ay narinig ko ang lanyang paglakapak. He wasn't using his normal voice. Para siyang bata.

"Ang childish," bulong ko.

I heard him clear his throat. "Hey. Still there?" he asked with his finally normal voice.

"On the way."

"Huh?"

"Papunta na ako sa Mars. People are getting weirder and weirder as days pass here on Earth," I replied.

"Idang naman!" I can almost see him pouting while saying those words.

Napapailing akong humiga. Ginamit kong unan ang isa kong braso. "What do you want?"

"You."

Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. Napakabilis ng pagtibok ng puso ko na para sasabog na ito... dahil sa inis!

"Fuck you," mahina kong sabi pero sigurado akon narinig niya 'yon dahil sa pagtawa niya ng malakas.

"Hala ate, huwag po! Bata pa ako. May pangarap pa ako sa buhay. Hindi ko kayang sustentuhan ang magiging anak natin dahil nag-aaral pa lang ako-"

"Perv!"

"Oh my gosh! My ears!"

"Shut up," naiinis kong pagpapatigil sa kanya.

He just chuckled. Mula sa kabilang linya ay narinig ko ang mabibigat niyang paghinga.

"Hindi mo ako babatiin?" he asked.