ავტორის pov დილის ნაზი და ამავდროულად სუსხიანი სიო ნახევრად ღია ფანჯარაში აღწევს, სადაც ტკბილად ძინავს ახალგაზრდა გოგონას თავის სათამაშო მაიმუნთან ერთად. სამწუხაროდ ამ სიმშვიდეს ოთახში შემოსული მოსამსახურე ქალი ურღვევს, რომელიც ნელა აღებს კარს და გოგონას გაღვიძებას ცდილობს, რადგან უკვე 3 საათი დაიწყო.
სანის pov
სიცივეს ვგრძნობ და საბანს კარგად ვიფარებ, მაგრამ ვიღაცის ყვირილის ხმა მაღვიძებს და თვალებს ნელა ვახელ...
მე: სინდი... ცოტაც დამაცადე და ავდგები სინდი: მეტს ვეღარ გაცდით ქალბატონო უკვე გვიანია მე: ხოდა თუ გვიანია ბარემ გავაგრძელებ ჩემს საქმეს და დავიძინებ სინდი: არა ქალბატონო, სასწრაფოდ უნდა ადგეთ ბატონს თქვენი ნახვა სურს. მე: ბატონს? აააააა მამაჩემს, კაი ავდგები ოღონდ ერთი პირობით სინდი: გისმენთ... მე: სახელით მომმართე რა, რამდენი ხანია გიცნობ, თან ტოლები ვართ სინდი: მაგას ვერ დაგპირდებით, და თუ ახლავე არ ადგებით ბატონი ლი მართლა გაბრაზდება. მე: კაი ხო ვდგები
მეც ავდექი სააბაზანოში შევედი მოვწესრიგდი და თავისუფლად ჩავიცვი
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
სამზარეულოში ჩავედი, სადაც მხოლოდ მინი იყო ტელეფონში თავით ჩამძვრალი. ისე მივუახლოვდი ვერც შემამჩნია, მე კი უკნიდან მივეპარე, უნდა შემეშიმებინა და ხელები მოვამზადე, მაგრამ ვინ გაცდის თვითონ მომიტრიალდა და ბოლო ხმაზე იყვირა მე: ჰეი სულ გააფრინეეე, შენზე უფროსი ვარ, შეიძლება ინსულტი მომსვლოდა, დებილო მინი: და მე, შენზე პატარა ვარ კამეჩო მარია: რითვერ გაიზარდეთ, პატარა ბავშვებივით რო ჩხუბობთ მე: უი შენ აქ ხარ? ვერ დაგინახე მარია: ვითომ რატომ? მე: იმხელა მუწუკი გაქ შუბლზე რო სახეც არ გიჩანდა. დდდდ მარია: რაააააა ღმერთო ჩემო დღეს სუბინს უნდა შევხვედროდი ასე როგორ ვნახოოოო მე: ისე ხო რასამბობ ხარ კალმით ნახატი მარია: შენ რა გინდა შურიანოოოო უეჭველი შენი თვალი მეცა მე: კი კი მინი: კაით გეყოთ რა, არ დაიწყოთ ისევ მე: მე არც არაფერს ვიწყებ, უბრალოდ მარიას მუწუკზე კომენტარს ვაკეთებ მარია: ახლა გადამირჩი ქალბატონო, ყვირილს თორე ხო იცი რაც მოგივიდოდა, ძან მეჩქარება თავს უნდა მივხედო ამ დროს ვარ საჭმლით პირგოტენილი და ვეუბნები: ალბათ იმიტომ არ ყვირიხარ რო ნაოჭების გეშინია მინი კი კვდება სიცილით და აქეთ-იქეთ ფართხალს იწყებს, ჩაგეთვალა სან მარია: ოოოხხ შენც ამას აყევი ხო, ნახეთ მამიკოს ყველაფერი თუ არ ვუთხრა მინი: მიდი,მიდი ხელი არ შეგეშალოს მე: ვა ყოჩაღ შენ, გისწავლია რაღაც მარია: მე მამიკოსთან ავალ და წავალ მე: მამიკოს გოგო, ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და მინის მივუბრუნდი: აბა რა ხდება სხვაააა არ გაგვაცნობ შენ გოგოს? ჰაააააა მინი: მოიცა რა ჯერ ადრეა მე: კაი ხო, მარა პირველი მე გამაცანი მინი: რათქმაუნდა, პირველი შენ გაგაცნობ. ახლა წავედიიი. ადგა თავზე მაკოცა და უცებ გავიდა. მე კი გავაგრძელე სპაგეტის ჭამა საააან მამა გეძახიიის მესმის მარიას წრიპინა ხმა მე: ხო მოვალ რაიყო უფფფ, არ გაცლიან რა ნორმალურად ჭამას. მეც ავდექი და კიბეებს ავუყევი თან სახელურს ხელს ვუსვავდი. მივედი მამაჩემის კაბინეტთან, კარზე დავაკაკუნე და შევედი. მე: მეძახდი მააა მამა: ხო შვილი გეძახდი, ისე თქვა ეს სიტყვები რომ საბუთებიდან თავიც არ აუწევია. შენთან მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს, გთხოვ დაჯექი მე: კაი დავჯდები, მარა რააა ასეთი აუცილებელი მამა: ამიერიდან კორეაში იცხოვრებ მე: რაააააა, მართლააა ძალიან გამიხარდა და მამაჩემს ჩასახუტებლად მივვარდი, მაგრამ მისმა სიტყვებმა შემაწყვეტინა მამა: ჯერ არ დამისრულებია დაჯექი და ბოლომდე მომისმინე მე: ალბათ რამე საქმეზე მიშვებ ხოოოო მამა: არა, უნდა გათხოვდე როდესაც მამაჩმმა ეს სიტყვები წარმოთქვა სიცილი ვერ შევიკავე და ბოლო ხმაზე ავხარხარდი: მააა კაი რა ხო იცი კარგად ვერ ხუმრობ ხოლმე მამა: არაფერსაც არ ვხუმრობ სან უნდა გათხოვდე ეს უკვე ბრძანებაა ამ სიტყვების მაინც არ მჯეროდა და გიჟივით სიცილს განვაგრძობდი თან ვეუბნებოდი : მოიცა დღეს პირველი მარტი არააა პირველი თებერვალია, ნუთუ თებერვალზეცაა ხუმრობა, მაგრამ მამაჩემის სერიოზულ სახეს როცა შევხედე გავჩერდი. მე: ნუთუ მართლა მამა: დიახ მამაჩემის ამ სიტყვებმა გული მომიკლა, მაგრამ ამ ყველაფერს მაინც ვერ ვიჯერებდი მე: მამა რატომ? საერთოდ არ გიყვარვარ? ვეუბნებოდი უკვე აცრემლიანებული თვალებით მამა: მომისმინე სან............
