მამა: მომისმინე სან ეს შენი ოჯახისთვის უნდა გააკეთო, ჩვენი კომპანია გაკოტრების პირასაა ასე, რომ კიმებთან ურთიერთობა ერთადერთი გამოსავალია. ჩვენ უკვე შევთახმდით, შენ კიმების მემკვიდრეს თეჰიონს გაყვები ცოლად, ქორწილს კორეაში გადავიხდით, ამაში ცუდი არაფერია
მე: არვიცი, არვიცი რა გითხრა დედამ რა თქვა ნუთუ ისიც ასე გამწირავს. ვამბობდი ტირილით თან ღრმად ვსუნთქავდი.
მამა: საყვარელო, მე და დედამ შენ ყველაფერი მოგეცით, რაც გინდოდა, ახლა კი გააკეთე ეს ჩვენთვის. ჩვენ ახლაც შენს საკეთილდღეოდ ვიქცევით ასე.
მე: თქვენი არ მესმის, რატომ მე? ხომ შეიძლებოდა მარია.... მაგრამ ამ კითხვას თავად გავეცი პასუხი: ხოოოო მარია ის ხომ შენი გამორჩეული შვილი იყო, მას როგორ გაუბედავდი ამას. ხმამაღლა ვყვიროდი, თავს ვერ ვაკონტროლებდი, ირგვლივ ყველაფერს ვამტვრევდი. ყველაზე მეტად კი მამაჩემის მშვიდი სახე მაღიზიანებდა. ის არც კი ცდილობდა ჩემს დამშვიდებას. ბოლოს თავის არეში ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი, თვალთ მიბნელდებოდა, არ მინდოდა ასე უბრალოდ, დავცემულიყავი, მაგრამ ვეღარ გავუძელი და ძირს დავეცი.
თვალს ვახელ და ირგვლივ ვიხედები, ვატყობ ჩემს ოთახში ვარ და უკვე დაღამებულა. იქვე სკამზე მინი ზის ჩაძინებული და ხელი ჩემს ხელზე უდევს. მახსენდება, რაც მოხდა და ეს რა სიზმარი იყოოოკ? ვეკითხები ჩემს თავს.
მე: მინ გაიღვიძე, მინ
მინი: ჰაააა რა მოხდა, კარგად ხარ?
მე: მინ მითხარი, რომ ეს სიზმარი იყო გთხოვ მითხარი, რაც მამამ თქვა ის ხომ სიზმარი იყო? ვეუბნები მინს აფორიაქებული და ირგვლივ ვაცეცებ თვალებს.
მინი: რა მამამ რა გითხრა, ასეთი, რომ ასე შეგეშინდა და გული წაგივიდა მითხარი ყველაფერი. მ ამშვიდებდა და თავზე ხელს მისვავდა.
მე: ესე იგი სიზმარი არ იყო და მართლა
მინი: რა მართლა, თქვი სან, ნუ გეშინია. ამბობს მაღალი ტონით, მაგრამ მე ვერაფერს ვპასუხობ და ტირილს ვუმატებ.
მინი: სან, დამშვიდდი ნუ გეშინია, მე დაგიცავ.
მე: არა მინ, შენ ვერ შეძლებ ჩემს დახმარებას. თავს ვაღწევ მისი ხელებიდან და სწრაფად სიარულს ვიწყებ.
მინი: კარგი რა თქვი ყველაფერი. ამბობს მინი და ძალით მსვავს სკამზე შემდეგ ჩემთან იმუხლება და ელოდება ჩემს პასუხს
მე: ვერ ვიჯერებ, რომ მან ეს გააკეთა, აღარც მინდა რომ მამა ვუწოდო, იცა რა ქნაააა იციიიიი. ვყვირი ბოლო ხმაზე
მინი: რა?
მე: ის ძალით მათხოვებს, თავისი კომპანიის გამო, მან ფულზე გამცვალა, გესმის მინ ხმა ამოიღე, გესმის.
მინი ჯერ გაშეშებული მიყურებს, არაფერს ამბობს და მიხუტებს
მინი: ყველაფერს გავაკეთებთ რომ ასე არ მოხდეს, ჩემი გჯეროდეს, არ მესმის ეს როგორ გააკეთა.
მე: ახლა რა გავაკეთო, ვერაფერს ვერ ვიზამ. თავს ვწევ და მინს ვუყურებ
მინი: მამას დაველაპარაკები.
მინი დგება და კარისკენ მიდის, სახელურს წევს და მამას სახეს ეჯახება, ერთხანს ორივე ერთმანეთს თვალებში უყურებს. მამა ოთახში შემოდის და ჩემ წინ დგება, მინი კი ისევ კართან დგას გაბრაზებული და მამას მკვლელ მზერას ესვრის. ცოტახნით ყველა ასე ვართ და არაფერს ვამბობთ სანამ სიმშვიდე მამამ არ დაარღვია.
მამა: ვხედავ ერთმანეთისთვის უკვე გულიც გადაგიშლიათ.
მინი: მამა ამას არ გააკეთებ
მამა: შენ ვინხარ რომ მიბრძანებ! ხმას დაუწიე.
მინი: როდიდან დაიწყე შვილისთვის ცხოვრების დანგრევა, არ შეგიძლია ასე უბრალოდ დააქორწინო სხვაზე, იქნებ შეყვარებული ყავს.
მამა: ჰაჰ ნუ მაცინებ, სუბინი მისი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული იყო.
მე: ხო იქნებ ვინმე მიყვარს. ძლივს ამოვიღე ხმა ამდენი ხნის დუმილის მერე.
მამა: შენ ხმა! ყველაფერი გადაწყვეტილია, შემდეგ კვირას კიმების ოჯახი გვესტუმრება მანამდე კი შეეგუე ამ მწარე რეალობას.
მე: არა გთხოვ, ასე ნუ მომექცევი, გემუდარები. ვტიროდი და მუხლებით ძირს დავეცი.
მინი: მამა თუ ამას მართლა იზავ ჩათვალე, რომ მეც დამკარგავ.
მამა: მე ამით არაფერს ვკარგავ, რაც შეგეხება შენ იმ გოგოს მართლა დაკარგავ თუ კიდევ ასე დამელაპარაკები.
მინი: რაააა? მის შესახებ საიდან გაიგე.
მამა: შენ გეგონა ასე შენს ნებაზე მოგცემდი იმ გოგოსთან სეირნობის უფლებას? თან ის ჩვენი ოჯახის შესაფერისი არ არის, ამიტომ ახლავე დაშორდები.
მინი: არ მეგონა თუ ასეთი ნაგავი იყავი უთხრა მინიმ და ირონიულად ჩაიცინა, მამაჩემისგან კი სილა მიიღო.
მამა: იმედია ჭკუას ისწავლით ღლაპებო. ეს თქვა და კარი გაიხურა.
