Nie Próbuj Mnie Zmieniać WILCZKU

30

MARATON 2/7

Zadowolona poszłam do ogrodu.

Na początku poprostu sobie posiedziałam na tej ławce ale po chwili kucnęłam przy oczku wodnym umieszczonym bardziej na tyłach tego ogrodu.

- Lea! Gdzie jesteś!?- zdenerwowany ton głosu Dylana zmusił mnie do obrócenia głowy w jego strone.

- O co chodzi?- spytałam

- Obiad czarownico- mruknął

- Jesteś dziwny- wstałam i ominęłam go kierując się do kuchni- Idziesz czy nie?- spytałam jego

- Jestem tuż przy tobie- szepnął mi do ucha

W zaskoczeniu odskoczyłam i walnęłam go szczęke ramieniem.
Przerażona spojrzałam na niego i złapałam go za szczękę obserwując czy nic mu nie jest

- Boli?

- Przecież jestem wilkołakiem- szepnął po czym tak jakby nic obrócił głowę tak że słyszałam strzelanie jego kości.

- Auć- skrzywiłam się na sam dźwięk tego co zrobił

- Nie dramatyzuj. Chodźmy na obiad.

- Potem na starość nie będziesz mógł gadać bo cie kości będą boleć

- To będę w myślach do ciebie mówił

- A kto powiedział że tu zostane?- spojrzałam na niego

Od razu ekspresja na jego twarzy się zmieniła. Z pogodnego 22-latka zmienił się w zdenerwowanego 22-latka.

Przejebałam?

- A kto ci pozwoli stąd odejść?- warknął- Albo z resztą wiesz co? Idź sobie! Idź i kurwa nie wracaj! Nie będę słuchał twojego pierdolonego głosu ani nie będę musiał oglądać twojej twarzy! Chcesz to idź!- wykrzyczał na mnie w złości

- Dylan- szepnęłam gdy odchodził ode mnie do domu watahy- Zjebałam, ale nie będę go przepraszać za to. Chyba- powiedziałam cicho do siebie

Weszłam po cichu do domu i czmychnęłam na góre do pokoju Luny. Rzuciłam się na łóżko i poszłam spać.

*****