Nie Próbuj Mnie Zmieniać WILCZKU

41

Nie zdążyłam zrobić uniku dlatego mnie dopadł. Wbił pazury w moje ramię, krzyknęłam z bólu.

Beta zdjął wilka ze mnie i rozszarpał mu gardło po czym się przemienił i szybko ubrał.

- Andrew!!- krzyknął

Lekarz w mrugnieniu oka znalazł się przy mnie i szybko przeniósł do swojego gabinetu, którego swoją drogą od dawna nie odwiedziłam.

- Przemyje ci to- poszedł gdzieś i mydlanym roztworem zaczął przemywać mi rany po pazurach które zrobiły mi dość głębokie rany.

Płakałam z bólu, moje zęby prawie się kruszyły od tego jak mocno je zaciskałam

- Spokojnie, oddychaj- Andrew próbował mnie uspokoić, ale niestety nie powiodło się- Nie mogę ci dać środków znieczulających w tym momencie. Zrobiłabyś się po nich zbyt słaba

- Rozu...miem- zacisnęłam mocno oczy i odetchnęłam z ulgą gdy Andrew opatrzył moją ręke.

- Bolą cię żebra?- spytał

- Nie.

- To chwilowy szok. Odprowadzę cię do sypialni Alfy, pod drzwiami będzie dwóch stróżujących, gdyby coś się działo krzycz.

Z bólu nie mogłam spać, ale wreszcie po czterech godzinach zasnęłam.

********

Następnego dnia obudziłam się później niż zawsze i od razu poczułam ten przerażający. Do sypialni wszedł Andrew ze strzykawką i swoją apteczką

Otworzyłam moje oczy 5 razy szerzej na rozmiary strzykawki i przestraszyłam się jej.

- Odpoczęłaś?

- Tak

- Odczuwasz taki sam ból jak wczoraj?

- Lżejszy, ale wciąż strasznie boli

- Dzisiaj już mogę dać ci znieczulenie. Obrócisz się?- spytał

Zrobiłam o co pytał i pisnęłam gdy wbił igłę w tył mojego barku.

- Andrew... kiedy Dylan wraca?

- Dzisiaj wieczorem. Jest strasznie zdenerwowany na ciebie. Niech Bóg ma cię w ochronie- uśmiechnął się smutno