"Jaemin ismi."
Birkaç günün ardından bulunduğum odadan yardımla çıkarılmış büyükçe gözüken evin salonunda bir koltuğa bırakılmıştım. Günlerdir pek konuşmuyordum. Beni bulan iki adam her gün yemem için yemekler getiriyor, uyumadan önce sıcacık sütü baş ucuma bırakıveriyordu.
Kırık olduğunu söyledikleri kolumu sıkıca sabitlemişlerdi ilk gecenin ardından. Kıyafetlerimi değiştirmeme yardım etmişler, bazen yemeklerimi benim için parçalayıp hazır hale getirmişlerdi. Yinede konuşmuyordum onlarla. Korkuyordum. Bana çok iyi baksalarda korkmaktan kendimi alamıyordum.
"Merhaba Jaemin, ben Taeyong. Ve eşim Ten." Gözlerim üzerlerinde gezinirken Taeyong hafifçe uzaklaşmış eşinin yanına yeniden sokulmuştu.
"Bizi anlamıyor olabilir mi? Chenle daha uyuyor mu? Belki o yardımcı olur."
"Anlıyor Taeyong. Buna eminim." Ten yavaşça yanıma yaklaştığında hala bir yanım ürküyordu. Yinede bana bakışlarına gülümsemek istiyordum.
Daha tuhafı Ten diye isim mi olurdu?
"Oluyor küçük adam. Buralı değilim ben." Düşüncelerime cevap vermesiyle ben dehşete kapılmış bir halde kendimi geriye çekmeye çalışırken Taeyong arkada gülmeye başlamıştı.
"Yine mi ismini komik bulan bir çocuk?" O eşiyle uğraşırken merdivenlerden inen çocuklardan biri yaklaşmıştı yanıma.
"Günaydın Bay Ten ve Taeyong.
Yine yeni bir çocuk mu? Biz yetmiyor muyuz acaba?" Hafif esmer tenli çocuk konuştuğunda hala dizlerimin dibinde oturan Ten'e dönmüştüm.
"Esmer demenden hoşlanmaz. Pek sağı solu da tutmaz." Karşımdaki adam aklımı okurken korkudan gözlerim dolmuştu o an. Ah belkide beni kaçırmışlardı. Bana iyi bakıyor gibi yapacaklar ardından öldürüp gözlerimi satacakları, babam haklı olabilir miydi?
"Konuşmaya çalışıyorum Taeyong. Zihnini sakin tut lütfen." Sessiz Taeyong'a bağırdığında Taeyong ellerini kaldırmış daha sonra kucakladığı çocukla birlikte merdivenleri tırmanmaya başlamıştı. Bense her an ağlayacak gibiydim. Dizlerimin dibindeki Ten parmaklarıyla sıkıştırdığı başından sonra tekrar yüzüne oturttuğu tebessümle gözlerime bakmaya başlamıştı. Sımsıcak eli sağlam kolumu nazikçe kavrağında dahi irkilmiştim. Parmakları tenimin üzerinde şevkatle gezerken gözlerini bir saniye bile ayırmamıştı gözlerimden.
"Seni öldürmeyeceğiz yemin ederim. Biliyorum korkutucu ancak biz oldukça hoş bir aileyiz Jaemin.
Çocuklarımın bir çoğunun yeteneği var. Büyük ihtimal seninde." Aklım iyice karışmıştı. Ancak korkudan çoğu söylediği şeyin henüz farkında bile değildim.
Hadi ama yaklaşık 6 yaşlarındaki bir çocuğa nasıl anlatılabilirdi ki bunlar?
"Ben insanların zihinlerini okuyabiliyorum Jaemin. İsmini burdan biliyorum. Sorularına sen konuşmadan bu yüzden cevap veriyorum. Yağmurun altında yatarken sen çağırdın beni hatırlasana Jaemin." Kedi gözlerine benzeyen gözleriyle hala bana bakıyordu.
"Eğer içinde en ufak bir sevgi kırıntısı olan biri bile varsa bana yardım etsin lütfen." İkimizde aynı anda konuştuğumuzda Ten gülümsemişti. Ben ise dehşetle onu izliyordum.
"Sana nasıl güvenebilirim?" Şaşırmıştı. Muhtemelen bu yaştaki bir çocuktan beklemediği cümleleri kuruyordum.
"İçimdeki sevgi kırıntısıyla geldim yanına Jaemin. Ailen olmak istediğim için. Sana güzel imkanlar sağlayabilmek için." Gözlerim dolmuştu. Gerçek ailemin bile yapmadığı şeylerdi bunlar.
"Peki ya babamı bir kez daha göremeyecek miyim?" Bakışları yumuşaktı. Babamın bakışlarının aksine. Cümleleri özenle seçilmişti.
"Sana bunca eziyeti yaptıktan sonra gerçekten hala görmek istiyor musun?" İstemiyordum. Hayatım boyunca bir kez bile dizlerine oturup baba diyemediğim, saçlarımı bir kez sevmemiş o adamı tekrar görmek istemiyordum.
"Bizimle kalmak ister misin Jaemin? Yaklaşık senin yaşlarında altı özel çocuğumuz daha var. Kimisinin ailesi senin gibi sokaklara bırakmış onları, kimisini yetimhaneye bırakmışlar. Ama hepsi çok sevgi dolu çocuklar emin ol." Yüzündeki geniş gülümseme gülümsetmişti istemeden beni.
"Sevecek misiniz beni?" Boğazımdan çıkan kısık sesten sonra kollarını incitmekten korkarcasına etrafıma sardı.
"Seveceğiz Jaemin. Hepimiz çok seveceğiz."
