Benim Bebeğim!

~8~

3 gün sonra...
" Hera bebeğim, üç gündür doğru dürüst bir şey yemedin. Hadi bebeğim sadece tabağını bitir. Sonra belki bahçede oyun oynarız."

" Ben anne ve babamı istiyorum. Seni istemiyorum. Beni evime götür. Annem çok ağlamıştır, babam sinirlenmiştir. Hem kardeşim ben olmazsam üzülür."

" Yeter artık Hera! Yeter! Senin annen benim. Alış buna artık." Deniz'in gür ve tok sesi Hera'yı korkutmaya yetmişti. Ama küçük çocuk anlamıyordu. Yıllardır anne dediği kadının annesi olmamasını kabullenemiyordu. Öyle ki gözünden süzülen iki damla yaşı sildi. Ve üst kata Deniz'in odası olduğunu söylediği yere gitti.

" Hera, tamam özür dilerim. Hay of!" Deniz elini saçlarının arasını alıp bir süre öyle durdu. Hera haklıydı. Hiç anne olmamıştı ki! Sadece doğurmuştu. Kucağına bile alamamıştı. Hemen telefonunu eline aldı, en güvendiği kişiyi aradı. Jülide...

" Alo?"

" Alo! Jülide ben Deniz. Çok vaktim yok. Bu hatta bir daha ulaşmayacaksınız. Birazdan yok edeceğim. Neyse boşver onları. Kaan'la buraya gelin. Sakın dayıma çaktırmayın. Tatil falan bir şeyler uydurun. Ben şimdi kapatıyorum."

" Kızım bi sakin ol! Ne oldu? Ne bu telaş?"

" Ben Hera'yı buldum. Yanımda."

" Ne! Kaçırdın mı Deniz? Napıyorsun kızım sen? Kendinde misin!"

" Gayet kendimdeyim. Yanınıza havalimanında bir araba gelecek. Benim yanıma getirecek. Şimdi kapatıyorum."

" Dur Deniz kapa-"

   Lafını tamamlayamadan Deniz telefonu kapattı. Önce telefondan sim kartı çıkarıp parçaladı sonrada telefonu. İkisini de hizmetçiye verip 'ormana at' demesiyle kadın, baş ifadesiyle onay verip bahçeye ilerledi.

   Daha sonra kardeşi gibi gördüğü, yıllardır onun yanında olan kişiyi aramak için şöförün telefonunu kullandı. Sonuçta onu dinlemek kimin aklına gelirdi ki?

" Alo Onur!"

" Efendim Abla? Bir sorun mu var ? Düşündüğüm şey olmadı değil mi?" Yekta'nın evi basmasından bahsediyordu.

" Yok hayır. Havalimanına bir şöför yollat. Kaan ve Jülide'nin fotoğrafını bul sosyal medyadan nerden bulursan. Soyadları Demir. Şöföre ver onlar geldiğinde yanıma getirsin."

" Tamam abla. Geleyim mi? Sesin biraz kötü gibi."

" Gelsen, Ben iyi değilim Onur."

" Geliyorum. En fazla 15 dakikaya oradayım."

" Tamam." Bir anda bir kapı gümbürtüsü duydu. Biri alacaklı gibi kapıyı çalıyordu.

" Noluyor lan! Siktirmeyin bana hayatınızı!" Kapıda bekçiler Necip ve Kerem vardı.

" Abla hizmetçi. Sinem denen orospu karı kaçmış. Bizim çocuklar son anda orman yolunda görmüşler. Yakaladılar. Ne yapalım.?"

" Getirin."

" Abla ilk fırsatta yine aynı şeye yapar, öldürelim."

" Sana getir dedim Necip!"

" Tamam abla."

   Deniz o sırada Hera'nın kapısını araladı. Odasında Deniz'in ona aldığı balıkla konuşuyordu.

" Ne dersin turuncu balık, annem beni bulur mu?"

" Evet bence de gelir. Hem o beni çok seviyor." Deniz kapının hemen arkasında ki duvara çöktü. İlk kez hüngür hüngür ağlıyordu. Kendini eskisi gibi güçsüz hissediyordu. Göz yaşlarını sildi ve aşağı ilerledi.
  
    Hizmetçi kadını görünce güçlü bir şekilde ilerledi. Kadının korktuğu bariz belliydi.

" Neden kaçtın?" 

" Bana bir şey yapmayın lütfen! Ben sadece korktum. Benim bakmak zorunda olduğum hasta annem ve engelli kardeşim var. Öldürürsünüz sandım. Lütfen!"

" Annen ve kardeşin nerde?"

" Bursa'dalar. Teyzemin evinde."

" Tamam. Bana tam adres söyle. Size müştemilatı hazırlatacağım. Onlardan uzak kalmayacaksın."

" Doğru mu söyledikleriniz? Allah razı olsun! Verin elinizi öpeyim."

" Tamam tamam önemi yok. Yarın biri gelecek eşyaları falan içerde. Temizlersiniz. Sonra annen ve kardeşini alırız."

" Allah razı olsun, Allah ne muradınız varsa versin."

" Amin hepimize. Tamam şimdi odana git dinlen."

Kadın tam giderken Necip koşarak Deniz'in yanına geldi.

" Abla Yekta Kaya haber yollatmış. Buraya geliyor." Deniz bir yandan endişelenirken ağır basan siniriyle ağzından dökülen sözcüklere engel olamadı.

" Hera'yı götürün. Güzelde bir yer ayarlayın. Yekta bey mezarsız kalmasın."