Benim Bebeğim!

~6~

" Hoşçakalın, her şey için çok teşekkür ederim dayı, Kaan, Jülide..."

" Teşekkür edilecek bir şey yokki kızım, her zaman gel. Tamam mı yavrum?"

" Tamam dayıcım, en kısa zamanda yine gelirim."

" Ve bir daha ki geldiğinde şu zımbırtıları çıkar piercingleri göstererek.) Buzdolabındaki mıknatısların seni çekmesini istemiyorum."

" Peki dayıcığım, haydi hoşçakalın."

—-
     Genç kadın uçaktan inip minik valizini çekiştirirken, kapıda onu bekleyen koruması ile karşılaştı.

" Hoşgeldiniz Deniz Hanım. Yeni Haberler aldık, sizle bu haberleri bizzat konuşmak istedim."

" Şu an dinleyecek kafada değilim Cengiz, Akşam üstü benim eve gel orda konuşuruz."

" Nereye gidecekseniz bırakayım sizi Deniz Hanım."

" Pekala, sahile bırak beni, biraz koşmak istiyorum."

" Tamam Deniz Hanım."

—
" Akşam üstü kendiniz mi geçersiniz eve almamı ister misiniz Deniz Hanım?"

" Ben geçerim bir taksiyle Cengiz, Akşam üstü sende benim evde ol."

" Tamam Deniz Hanım."

    Genç kadın sahildeki yürüyüş alanında ilerlerken, aklı kızındaydı. Çocuklu aileleri gördükçe, aklı kızına gidiyor ve nasıl bir çocukluk geçirdiğini merak ediyordu.

O sırada yanında beliren küçük kızdan habersizdi.

" Abla şey... Ben kayboldum."

" Anneni mi kaybettin? ."

" Evet.Annem ve erkek kardeşim dondurma alıyorlardı. O sırada baloncunun peşinden buraya geldim. Lütfen bana yardım et abla, korkuyorum."

" Korkma güzelim, buluruz şimdi anneni. Şimdi bana ismini söyler misin?"

" Benim adım, Hera..." Deniz beyninden vurulmuşa döndü. Tek Hera onun kızı değildi ya! O değildir diye düşündü. O değildir...

" Biliyor musun benim kızımın adıda Hera..."

" Aa ne güzel, kaç yaşında?"

" Altı..."

" Bende altı yaşındayım." Deniz'in gözleri gittikçe dolmaya başlıyor fakat bu küçük kızın kendi kızı olmadığını aklına sokmaya çalışıyordu.

" Hadi karakola gidelim, şimdi söyle anne ve babanın ismi neydi?"

" Yekta ve Serap." Deniz o anda kalbine giren sancıya engel olamadı. Sanki içi kan ağlıyordu o anda. Evet... Kızını bulmuştu.