Melis'in Anı Defteri

- 10 -

Merhaba! Sonunda diyerek söze başlıyorum, sonunda yayınlayabildim. Gecikmeler karşıında sürekli özür diliyorum fakat bu gecikmelere bir şey yapamadığım için de çok üzgünüm. Aynı anda birçok şey yapmaya çalışıyorum ve birinden biri aksıyor ve ne yazık ki Melis'in Anı Defteri oluyor. Düzeltmeyi deneyeceğim, en azından haftasonundan haftasonuna yayınlamayı deneyeceğm. Bir de Facebook grubuyla ilgili bir şeyler demiştim. Facebook'a okul nedeniyle girmem zorlaşıyor, o yüzden eğer isterseniz onun yerine bir Whatsapp grubu açabiliriz? Katılmak isteyen olursa bana mesaj halinde numaralarını gönderebilirler.

Neyse, şimdi yeni bölüme :) Bu bölümde Eda ve Melis'in nasıl tanıştığını öğreneceğiz. İyi okumalar :)

Sonsuza Dek En İyi Arkadaş

MELİS

   Gece geç saatlere kadar bugün gerçekleşecek olan matematik sınavı için çalıştıktan sonra bitkin düşmüştüm. Yatakta, gözlerimi kırpıştırarak açmaya çalıştığımda, acıyla inledim ve kafamı yeniden toz pembe renk yastığıma gömdüm ve bir süre o pozisyonda kalıp kendime gelmeye çalıştım. Fakat sonuç yine aynı olunca üzerimdeki yorganı ittirip, hızla ayaklandım. Karşımdaki gardırobumun aynasından kendimi hızlıca bir süzdükten sonra saçlarımın kabarıklığı dışında bir sorun olmadığını düşünerek hızla masama yöneldim. Saçlarım bir sorun sayılmazdı, her zamanki hallerindeydiler.

     Masamdan hızlıca matematik kitabımı alıp çantama koyarken aklımda hala birçok sayı işlemi dönüyordu. Çok çalışmıştım ve kötü bir not çekmek istemiyordum, notlarım şu an her şeyin önündeydi benim için çünkü gerçekten büyük hayallerim vardı.

    Çantmaın ağzını kapatıp, gerekli olan her şeyi koyduğumdan emin olmaya çalışırken odamın kapısı yavaşça açıldı ve üzerinde ayıcıklı pijamasıyla Mehmet odamın içine süzüldü. Mavi gözlerini ovalayıp bana baktığında, yine bir şey isteyeceği kanısına varmakta gecikmedim. Kollarımı kavuşturup ona büyüklük taslayıcı bakışlar atarken, sevimli bir tonla, "Abla, saç fırçanı alabilir miyim?"diye şakıdı Mehmet.

    "Niye?"deyip gözlerimi kıstığımda bilmiş bir edayla, "Saçlarımı fırçalamam gerekte ondan."dedi ve beni yoksayarak masadaki fırçama doğru ilerlemeye başladı. Boyumun ondan uzun olmasından yararlanarak bir adımda öne geçtim ve masadaki fırçayı alıp havaya kaldırdım.

     Tekrar,"Niye?"diye sorduğumda, Mehmet mızmız bir çocukmuş gibi dudaklarını büktü ve fırçaya ulaşmak için zıplamaya başladı. "Gamze'yi etkilemem gerek, saçı taranmış erkekleri seviyormuş."dediğinde koca bir kahkaha patlattım ve," Sen daha 3'e gidiyorsun."dedim.

  Sonunda fırçaya ulaşamayacağını anladığında durdu ve gözlerini kırpıştırarak, "Lütfen."diye fısıldadı. Bunu yaparken, ü harfini uzatmayı da ihmal etmemişti tabii. Onunla uğraşarak vaktimi boşa harcadığımı fark ettiğimde, kolumu indirdim ve çok sevdiğim arkasında Barbie figürü olan mor fırçayı Mehmet'e uzattım. Mehmet uzattığım fırçayı hırçınca elimden kaptığı gibi odamdan dışarı fırladığında, kaşlarımı kaldırıp arkasından bakakaldım. İnsan bir teşekkür ederdi değil mi? Nankör çocuk, diye geçirdim içimden.

   Mehmet'in aralık bıraktığı kapıyı kapatıp gardırobuma yöneldiğimde, annemin her sabah hazırladığı nefis kahvaltının kokusunun odama kadar ulaşmamasına şaşırmamıştım. Annem çalışan bir bayandı ama her sabah erkenden kalkıp böyle bir kahvaltı hazırlamayı başarıyordu. Hızlıca tuvalete koşup işimi hallettikten sonra geri odama döndüm ve üzerime formamı geçirip bu nefis kahvaltının keyfini çıkarmak için koşar adımlarla merdivenlerden indim. Annem, tezgahın başında babama çay koyarken, babam mutfağımızdaki küçük sayılacak masanın en başında her sabah olduğu gibi gazetedeki manşetlerde gözlerini gezdiriyordu. Babam, sert ve despot bir yapıya sahip bir adamdı. Yıkıllmaz kuralları vardı ve iradesi güçlüydü. Güzel geçiniyorduk ama yine de öyle samimi bir baba-kız içerisinde değildik. Babam, benim aksime Mehmet'e daha çok özen gösterirdi, ki bu nedenle Mehmet bazı huylarını babamdan almıştı. Dış görünüş olarakta babama çok benzediği gözle görülür bir şeydi.