Chapter 56

124K 7.7K 1.7K
                                    

Chapter 56

Apple

Lumulukso ang dibdib ko sa tuwa nang sandaling abutin ko ang aking diploma. Talaga palang walang imposible kung paghihirapan ang isang bagay, sino nga ba ang mag-aakalang makakapagtapos ako?

Autumn Stassi Olbes na kilala ng lahat bilang maganda. People would not expect something more from me, bukod sa paniniwala nilang nabubuhay lamang ako sa pangalan at impluwensiya ng pamilya, an achievement like this would surprise a lot of people.

The hell I care!

I positioned myself like a model while moving my diploma on air. "Graduate na 'ko!"

I almost jumped to my friends. "Autumn, we're so proud of you!" salubong sa akin ni Tanya at August. We hugged each other and made a circling movement with smile on our faces.

Hindi ko akalaing lilipad pa sila patungo rito para lang makadalo sa graduation ko. It was just few months of waiting, pero hindi nila ako natiis.

My parents were also present as well as my brother and my favorite cousins, Kaden and Lonzo. Ang bilis ng oras! Ang lahat ng pinaghirapan ko, puyat at dasal, sa wakas natapos ko na rin.

Sobrang sarap sa pakiramdam! I couldn't help but to cry, tears of joy! Sino ba ang hindi? Ang hirap kayang mag-aral! I almost forgot my liptint schedule for that six months!

"Kahit medyo haggard ka ngayon, maganda ka pa rin sa paningin namin." Kumento ni Tanya na nagpaalarma sa akin.

"I did? Seriously?" nagpatuloy kaming tatlo sa pag-ikot. But my body tensed, what about my pictures? Gosh.

"Yeah." Sagot ni August.

"Oh my gosh-" they both giggled.

"Hell no! You look stunning now! Mas gumanda ka pa nga!" sabay kong hinila ang buhok nila, akala ko ay totoo na.

Nang marinig ng mga kaibigan ko na tumikhim ang dalawa kong pinsan saka ang mga ito humiwalay sa akin. My parents automatically hugged me, namumulang napatungo ang dalawa kong kaibigan. Nauna pa sila sa mga magulang ko.

I rolled my eyes. Nahiya pa sila!

"We're so proud of you, anak." Naiiyak na sabi ni Mama. Ngumiti naman sa akin si Papa.

Of course, after all that had happened. Sa lahat ng naranasan ko sa nakalipas na tatlong taon, who would have thought that I could possibly recover? I was wrecked before, empty and had nowhere to go. I was lost without any sight of future. I was in the darkness with no signs of light from a door, I was a ticking bomb that was about to explode... I was a poison...

Lason sa sarili kong pagkatao.

But as time passed by, I'd realized that it wasn't anyone around me who I needed the most... not my parents, brothers, cousins, my family, him... or even my grandfather. It was actually myself, the only responsible for picking up the pieces of me...

Kailangan kong tanggalin ang sarili kong lason. Hindi ako uusad kung hindi ko sisimulan sa sarili ko, if I started to move forward broken, how could I possibly push other's back forward? How could my hands help if I was still holding a knife?

Ako ang makagagamot sa sarili kong lason, isang bagay na unti-unti kong napagtanto sa nakalipas na anim na buwan. It helped me a lot. At hindi ko ito pinagsisihan. Mas masarap pa rin talaga sa pakiramdam iyong walang dinadalang mabigat na bagay, sakit at galit.

I gave my parents a kiss, ganoon din si kuya. Kumindat ako kay Kaden at Lonzo. Nagtungo kami sa isang restaurant para i-celebrate ang graduation ko.

The Prince Who Bit The Poisonous Apple (Prince Series #3)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon