It's Good To Be Bad - Carlos de Vil Story - Dutch

Hoofdstuk 8 - Mijn fout

CARLOS
Dany duwde me echt net op de grond?! Wauw! Ik dacht dat ze wel beter was dan dat. "S-sorry Carlos het s-spijt me zo erg, ik w-wist niet wat ik d-deed!" zegt Dany huilend. Ik vind het echt verschrikkelijk om haar te zien huilen maar ik kan haar nu even niet meer aankijken. Ik draai me om en loop gefrustreerd en teleurgesteld weg. "Nee! Carlos! Alsjeblieft! Ga niet weg! Het spijt me zo!" schreeuwt Dany nu huilend. Ik loop met moeite door. "Mijn hoofd! Auw!" roept Dany dan. Opeens hoor ik een klap.

Ik draai me geschrokken om en zie Dany niet meer staan maar ze ligt nu buiten westen op de grond. "DANY! Oh nee! Niet weer! Wat heb ik gedaan!" roep ik hardop. Ik probeer haar wakker te maken maar ze is helemaal weg. Ik til haar op en breng haar naar mijn dorm waar Jay nu ook zou moeten zijn. Ik leg haar neer op mijn bed maar Jay is nergens te bekennen. Ik bel Ben maar hij neemt niet op. Mal en Evie zijn nu in de les. Opeens komt er iets binnenlopen. Het is Dude! "N-nee Dude! B-blijf weg, h-heel gauw! Stop!" roep ik naar Dude. Maar Dude springt op het bed en begint te janken naast Dany. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven. Wat zei Jay ook alweer? Oh ja, Dude vreet me niet op. Ik word langzaam al kalmer. Vergeet wat mijn moeder me altijd vertelde, Carlos! Kom op!" roep ik tegen mezelf.

Opeens rent dude naar een glas water wat op het bureau staat. Hij blijft ernaar blaffen. Ik pak het glas maar op en neem het mee naar Dany. Dude rent mee en springt als een sprinkhaan weer het bed op. Ik schrik er nog steeds van maar ik weet zeker dat Dude me iets wilt duidelijk maken. Dude begint te blaffen en op een of andere manier versta ik hem?! "Moet ik het g-glas water in haar gezicht gooien, Dude? Serieus?" vraag ik verbaasd aan Dude. Hij blaft enthousiast terug en ik doe maar wat hij zegt. Ik pak het glas en gooi het in 1 keer leeg over Dany's gezicht. Ik wacht vol hoop af op een reactie. Ik begin te ijsberen om het bed heen. Dude loopt achter me aan. Kom op Dany...Kom alsjeblieft bij me terug...

Al snel genoeg begint Dany te hoesten en beginnen haar ogen te knipperen. "D-dany?!" roep ik uit blijdschap. Dany kijkt me aan met haar ogen nog steeds vol met tranen. "Oh....C-Carlos...Het spijt me allemaal zo...Ik ben zo'n slecht persoon...zo egoïstisch.." zegt Dany zachtjes. Ze gaat rechtop zitten. Ik kijk haar nog steeds geschokt en blij aan. "Hé, hé, hé rustig aan, rustig.." zeg ik. Dany neemt opeens diep adem en kalmeert weer. "Bedankt..echt heel erg bedankt dat je me nog net mee naar je kamer hebt getild en me wakker heb gemaakt, na alles wat ik net heb gezegd en gedaan." Zegt ze verdrietig. Ze staat op en valt bijna om. "Wohow..rustig aan, Dany. Je bent nog niet helemaal oké denk ik." zeg ik geschrokken terwijl ik haar in mijn armen vang. "Ik heb je nog nooit zo schattig gevonden als nu." zegt Dany opeens in mijn armen. "W-wat zei je nou..?" vraag ik. Dany's mond valt open en ze kijkt me opeens aan alsof ze zelf ook niet wist wat ze net zei. "N-niks, helemaal niks. Ik uh..ga maar weer terug naar de les. Ik wens jou en Audrey veel geluk samen! Jullie twee zijn een leuk koppel. Oprecht!" zegt Dany opeens als ze uit mijn armen springt en naar de deur rent met Dude achter haar aan. Nou ben ik het echt zat.

Ik grijp Dany bij haar arm en draai haar om zodat ze recht tegenover me staat en me in de ogen aankijkt. Ik kom langzaam dichterbij en kus Dany op haar lippen. Ik voel haar langzaam kalmer worden en ze stemt er mee in maar dan opent ze haar ogen en tot mijn verbazing zijn ze weer fel rood. Ze stapt gelijk daarna achteruit. Haar ogen worden weer normaal.

"Jij hebt met Audrey. Dit kan je niet maken. Ik wil het wel maar dit is gewoon slecht." zegt Dany recht in mijn gezicht. Ik lach een beetje. "Luister, ik heb helemaal niet met Audrey." leg ik uit. "...Wat..?" vraagt Dany verbaasd. "Ik was van plan jou te verrassen met die roos die je nu een beetje kapot hebt gemaakt maar ik stond gewoon achter het verkeerde meisje. Ik zag je gezicht natuurlijk niet en jullie hebben dezelfde haarkleur en haarlengte. Mijn fout...." zeg ik aarzelend.

"Dus...die knuffel was voor mij bestemd..?" vraagt Dany met stralende ogen. "Ja, precies! Trouwens, ik kreeg gelijk een klap in mijn gezicht nadat ik Audrey die knuffel gaf." vertel ik.
"WAT?! Ik maak haar af!" roept Dany en haar ogen worden opeens weer fel rood. "Woooh..Doe dat maar niet, dat hoeft echt niet hoor...." zeg ik een beetje nerveus terwijl ik Dany vasthou zodat ze niet naar buiten kan rennen. "Maar dus, toen ik jou zag staan daarna had ik door wat ik fout had gedaan en rende meteen achter je aan en toen kwam die botsing tussen ons enzo." leg ik uit.
"Ik voel me echt een partij stom nu. Luister Carlos, het spijt me allemaal echt heel erg." zegt Dany verdrietig.
Ik til haar hoofd op en kijk haar aan in de ogen. "Je hebt prachtige ogen, wist je dat?" vraag ik. "Weet je, jij ook. Ik smelt er steeds in weg.." vertelt Dany. Ze gooit uit het niets haar armen om me heen. Ik schrik ervan. Ik maak bijna nooit mee dat iemand me een knuffel geeft. Ik doe mijn ogen dicht en hou haar stevig vast voor een tijdje.