*RIP Cameron Mica Boyce. Je was een grote inspiratie voor me. We zullen je nooit vergeten. Blijf gewoon lekker door dansen in de hemel. We will continue your legacy. Wield Peace, Not Guns. Mijn hart gaat uit naar Victor Boyce, Libby Boyce, Maya Boyc...
CARLOS Aangezien Dany helemaal niet meer kan lopen, heb ik haar maar op de scooter geplaatst. We zijn al in de buurt van het kasteel. Weer 2 minuten later is het kasteel alweer in zicht. Eindelijk. Ik parkeer de scooter buiten in de fietsenstalling. Tanken doe ik later nog wel. Anders wordt Mal wel erg kwaad. "Dany, we zijn er hoor." zeg ik zachtjes terwijl ik mijn hoofd omdraai naar haar. Ik krijg geen antwoord maar het enige wat ik zie is een zachtjes snurkende Dany, die gestrekt over de scooter heen ligt. Ze ziet er zo vredig uit. Ze zal wel echt kapot zijn na alles vandaag. Ik haal de sleutels uit mijn scooter, stop ze in mijn broekzak en draai me terug om naar Dany. Slaapt nog steeds als een roos. Net een klein egeltje in de winterslaap. Ik wil haar wel optillen en naar haar dorm brengen, maar ze wordt dan sowieso wakker. Nou ja, aangezien haar spierpijn kan ze toch niet zelf lopen, dus dan til ik haar maar.
Ik glip mijn handen onder haar rug en onder haar knieholtes en til haar langzaam omhoog. Mooi, tot nu toe is ze nog in haar diepe slaap. Ik houd haar wat dichter tegen me aan en begin met lopen. Dany's hoofd kukelt een beetje naar voren, tegen mijn borst aan. Ze lijkt echt net een klein opgerold egeltje. Zo onschuldig en schattig.
De hele weg naar haar dorm wordt Dany niet wakker. Ik stap voor haar deur en kom erachter dat die natuurlijk nog op slot is. Haar sleutel heeft ze volgens mij in de jaszak van haar jas zitten, die ze nu draagt. Top...
Ik gebruik mijn arm, die haar rug van onder steunt, om de sleutel uit haar jaszak te vissen. Mijn arm houd ik natuurlijk wel nog onder haar rug anders zou ze vallen. Ik buig mijn arm en zoek en voel tegelijkertijd waar de jaszak zit. Zodra ik haar jaszak heb gevonden, voel ik meteen of er überhaupt wat in zit. Ja hoor, ik voel een bos sleutels. 3 sleutels in totaal. Één voor de dorm deur, één voor haar kluisje en één voor haar ouders hun dorm.
Ik rits de zak open op een rustig tempo en glip mijn hand erin. Ik voel de koude bos sleutels en grijp ze gelijk uit de jaszak. Ik pak gelukkig de sleutelbos bij precies de goede sleutel. Namelijk die van haar dorm. Ik stop de sleutel in het sleutelgat, draai de sleutel 2 keer rond en draai daarna aan de hendel. Zo, die is open. Ik loop, met Dany in mijn armen, nog steeds slapend als een roos, haar dorm binnen en loop direct af op haar opgemaakte bed. Dany zegt altijd dat ze dit bed zo erg haat, omdat het zo roze is. Ik vind hem wel stijlvol. Maar ja, een mening is een mening.
Zachtjes plaats ik Dany op haar bed met haar hoofd op de kussens. Vervolgens pak ik haar deken bij de hoekpunten en gooi het over haar hele lichaam heen, behalve haar hoofd natuurlijk. Ik geef haar nog snel een kus op haar wang en sluip vervolgens naar buiten. Ik sluit de dorm deur op de meest stille manier die je je maar kan voorstellen. Net zo stil als een villain. Ik draai me vervolgens om en loop richting mijn eigen dorm. Tijd om erachter te komen wat die telefoon met mijn moeder's logo betekent. Dit moet ik wel alleen doen. Niemand mag ervan af weten. Misschien breng ik mensen wel in gevaar. Je weet het maar nooit met mijn moeder. Nou, in dit geval mijn moeder's logo.
Ik open mijn dorm deur en gooi hem open in een wip. Bij de eerste stap die ik binnenzet maak ik al oogcontact met een grijnzende Jay met een valse twinkel in zijn ogen. Ik kijk van zijn ogen naar zijn hand en zie daar een kersverse bosbessentaart, klaar om in mijn gezicht gegooid te worden. Jay weet dat ik bosbessentaart haat. Ik eet alleen chocoladetaart. Maar in dit geval ga ik de taart niet eten, maar eerder vangen, met mijn gezicht...
Jay neemt een stapje naar voren, richting mij en ik neem als reactie daarop een stapje naar achteren, richting de open deur. Wanneer Jay zijn arm opsteekt om de taart op me te gooien, maak ik hem mooi uit de voeten. Ik ontwijk zijn taart door in één beweging door mijn knieën te zakken, waarna de taart over mijn hoofd heen vliegt, de dorm uit, en compleet het gezicht raakt van niemand minder dan, Fairy Godmother, die net voorbij komt lopen in de gang. Voordat Fairy Godmother ook maar iets kan zeggen, ben ik er al vandoor.
"JAY! OOK AL SMAAKT DEZE BOSBESSENTAART GEWELDIG, BEN JE NOG STEEDS NOG LANG NIET JARIG, JONGEMAN!" hoor ik achter me. Ik gniffel, denkend aan hoe Jay's gezicht zou staan op dit moment.
Op naar de bibliotheek. Daar kan ik tenminste in rust en vrede die telefoon onderzoeken. Ik waggel de bieb binnen en zoek mijn favoriete, meest afgelegen plekje op. Hier is het nog rustiger dan de rest van de bieb. Ik neem plaats op een warme, zachte stoel en rits mijn jaszak open. Mijn hartslag begint te stijgen zodra ik de telefoon uit mijn zak trek. Alsjeblieft laat het gewoon puur toeval zijn dat er een vreemde gast opging in rook en een mobieltje achterliet met een telefoonhoesje met mijn moeder's logo erop. Oke...dat klonk nou niet echt als iets wat 'puur toeval' is.
Ik haal mezelf weer van mijn gedachtenwolk af en bestudeer de telefoon. Eerst haal ik het hoesje eraf. Je weet maar nooit of er iets in zit ofzo.
Niks te zien.
Dan de telefoon maar even checken. Ik druk op de power button en de telefoon start op. Het vergrendelscherm ziet er zo uit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Natuurlijk...
Er zit een wachtwoord op. Het is een code van drie letters. Gelukkig ben ik goed in hacken. Ik heb toch nog wel wat dingen geleerd op The Isle op school. Ik denk heel even kort na en sla me vlak daarna op mijn voorhoofd. Hoe kan ik zo dom zijn...?
Ik type de code in. 101. Bam, ik ben binnen. Ik geef mezelf een trots schouderklopje. Ik scroll even door de homescreen en dit is de achtergrond die ik zie.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Wauw...dit is 101% zeker de telefoon van mijn moeder. Geen twijfels aan. Ze is echt niet goed in haar hoofd.
Opeens springt er een vraag mijn hoofd in. Hoe komt ze een aan een mobiel als er op The Isle helemaal geen technologie is? Behalve de televisie dan. Het wordt alleen maar gekker.
Ik zie niet veel apps. In iedergeval niet zoveel als wat wij hier in Auradon allemaal hebben. Er staat geen social media, geen games en zelfs geen browsers op. Dus geen internet. Het enige wat ik zie is een galerij, camera, notities, calculator, klok en spraakrecorder. Niet eens een icoontje voor bellen of contacten, dus ik ga er vanuit dat ze ook niet kunnen bellen daar.
Ik begin maar eerst met de galerij app te openen. Er staat niks anders in dan honderden foto's van de dalmatiërs die mijn moeder nooit heeft kunnen ontvoeren en.....één filmpje.....?
