It's Good To Be Bad - Carlos de Vil Story - Dutch

Hoofdstuk 12 - Wat jij wil, prinses

CARLOS
Wacht, waarom stopt de scooter al zonder dat ik het zelf doe? Ik kijk verbaasd naar beneden en zie op een klein, glazen schermpje dat het pijltje niet naar de 'F' van 'Full' wijst, maar naar de 'E' van 'Empty'. Ah man, de benzine is op. Hoe komen we nou weer terug? Nou ja, gelukkig zijn we precies op onze locatie aangekomen.

"Dany, de benzinetank is leeg. Dus, we kunnen helaas niet naar huis rijden maar we kunnen lekker gaan lopen. Er is hier ook nergens een tankstation midden in het bos natuurlijk." "Ah, meen je dat nou?" vraagt Dany teleurgesteld. Ik knik en laat mijn schouders zakken. "Wauw, het lijkt wel alsof het lot voor ons heeft besloten dat wij hier gaan picknicken. Wat een toeval." zegt ze nu lachend. "Haha, ja. Nou, zijn wij weer lucky dat het lot precies deze mooie plek heeft uitgekozen." zeg ik grappig. "Ja toch! Laat die scooter toch! Lekker belangrijk, pfff. Ik wil eten!" zegt Dany en ze springt van de scooter af.

Ze pakt mijn rugzak en rent gauw het gras op om een plekje te zoeken. Ik haal de sleutels uit de scooter, stop ze in mijn jaszak en ren achter haar aan. "Hier gaan we zitten!" roept Dany naar me terwijl ze mijn rugzak op de grond gooit en neer ploft op het gras vlak naast een soort rustig-stromend meertje. "Wat jij wil, prinses." zeg ik plagend terwijl ik tegenover haar plaats neem.

"Maak de rugzak maar open en kijk of je er wat lekkers tussen ziet zitten. Ik heb weinig tijd gehad om echt veel dingen uit te zoeken dus gooide ik het eerste, het beste aantrekkelijke voedsel in de winkelmand." leg ik uit terwijl ik de achterkant van mijn nek krab met mijn rechter hand. "Dat zal geen probleem zijn. Ik lust zowat alles. En het is altijd beter dan niets aangezien jij op de picknickmand stortte." zegt Dany op een plagende toon.

Mijn hoofd wordt rood van schaamte. "Ja, uh, sorry daarvoor nog..Ik vind het echt heel erg zonde van je harde werk." zeg ik zacht terwijl ik wegkijk. "Hey, ik maakte gewoon een grapje. Maak je niet druk. Het is niet erg, ongelukken gebeuren nou eenmaal." zegt Dany om me gerust te stellen. Mijn rode gloed wordt vervangen door een glimlach.

"Dit is nou echt één van de duizenden redenen waarom ik op jou val." zeg ik terwijl ik mijn hoofd optil. "Hoe bedoel je?" vraagt Dany me verward. "Nou, op The Isle werd ik gestraft en uitgescholden om elk, klein foutje wat ik maakte en jij doet dat gewoon niet. Jij vergeeft me gewoon weer en je gaat verder met je leven. Daar ben ik echt heel dankbaar voor." leg ik uit terwijl ik Dany diep in haar glinsterende ogen aankijk. 

Ze pakt mijn linker pols langzaam beet, daarna mijn andere pols. Ze tilt mijn armen op en gooit ze om haar schouders heen. Dan kijkt ze me ernstig aan. "Ik zal jou nooit en dan ook te nimmer pijn doen. Niet met woorden en niet met daden. Als ik dat ooit zou doen, dan...dan...vergeef ik het mezelf nooit meer." zegt ze terwijl ze naar beneden kijkt. Ik til haar hoofd op met mijn wijsvinger. "Hetzelfde geldt voor mij. Ik zal jou ook nooit pijn doen." zeg ik zelfverzekerd. Opeens spant Dany zich helemaal aan en knuffelt me zo hard dat ik bijna mijn armen niet meer om haar middel heen kan gooien. Zodra de knuffel wat zachter wordt, gooi ik mijn armen om haar middel, til haar op en draai een rondje. Ik zet haar weer neer en dan schiet het me opeens te binnen.

"Je hebt me...één keer een soort van pijn gedaan...Weet je nog? Toen je me omver duwde omdat je dacht dat ik met Audrey had?" zeg ik met een plagende grijns. "Ja, en dat zal ik mezelf nooit meer vergeven." zegt Dany dan. "Ik heb je al vergeven, dus jij moet jezelf nu ook vergeven. 'Ongelukken gebeuren nou eenmaal', weet je nog?" vraag ik lachend. Dany knikt haar hoofd als teken dat ze zichzelf vergeeft. 

"Dus, ik heb mezelf vergeven! Nu ETEN!" roept ze terwijl ze mij loslaat en de rugzak weer grijpt. Ik gniffel als ik zie hoe Dany de rugzak leeg gooit en haar ogen laat vallen op de chips zakken. Ze geeft de zak chocolaatjes aan mij aangezien ze weet dat ik daar gek van ben. Ze scheurt de zak open en steekt haar onderarm erin. Ze moet wel veel trek hebben, zeg. Wanneer ze een hand vol chips in haar mond stopt, val ik om van het lachen.

"Wot? Wot vund ju nou zoh leujk? Hè? Zit ju mu nou uit tu lachon?!" vraagt ze met volle mond terwijl ze boos probeert te klinken maar haar gezicht zegt wel anders. Ze begint te gniffelen met een hele mond vol. Ze slikt de chips uiteindelijk met moeite door. Ik begin weer recht op te zitten met tranende ogen van het lachen.

"Let maar niet meer op mij en eet je chocola!" zegt ze kwaad, maar ik hoor haar daarna zacht gniffelen. "Ja, mevrouw." zeg ik en open de zak met chocola. Er zaten allerlei soorten bij. Van Mars tot Bounty tot Twix. Mijn ogen werden gigantisch groot. Ik stop een Twix in mijn mond en voordat ik die door heb kunnen slikken, gooi ik er een Milky Way achteraan. 

Na alles samen opgegeten te hebben, kijkt Dany me met een grijns aan. "W-wat kijk je raar?" vraag ik een beetje gestrest. "Oh, niks hoor, je hebt alleen weer  een mond onder de chocola." zegt ze lachend. Ze pakt een servet, maar ik veeg mijn mond intussen al af aan mijn mouw. Dalmatiërs! Dat had ik niet moeten doen. Mijn mouw is wit. Nu niet meer dus. "Ik leer het ook nooit af om een keer niet chocola rond mijn hele mond te smeren, hè?" vraag ik verveeld. "Nee, zo te zien nog niet. Maar het kan geen kwaad als je gewoon altijd een servet bij je houdt." zegt Dany terwijl ze met haar rechterhand een servet heen en weer zwaait en met haar linkerhand wijst naar mijn (nu bruine) mouw. Ze stopt de servet weer weg aangezien ik die niet meer nodig heb en kijkt me aan.

"Je hebt zulke schattige puppy ogen..." zeg ik zachtjes tegen haar. "Dat is grappig. Dat wilde ik net tegen jou zeggen." zegt ze met een brede lach. Zo'n mooie lach heb ik nog nooit eerder gezien bij een meisje. 

Ik buig me langzaam naar haar toe. Zij doet hetzelfde. We zijn nu tien centimeter van elkaars gezicht verwijdert. Dany knippert langzaam en haar ogen vallen op mijn lippen. Ze sluit haar ogen als we vijf centimeter van elkaar verwijderd zijn. Ik doe hetzelfde. We komen nog net iets meer dichtbij als ik twee perzik zachte lippen op de mijne voel. Het voelt spontaan alsof er een vuur in me opgestoken wordt, alleen deze doet geen pijn. Het voelt heel warm en prettig. Ik begin langzaam mijn lippen op die van haar te bewegen. Dany gaat er helemaal in op en trekt me bij mijn kraag dichter naar haar toe. Ik kom nog dichterbij totdat onze lichamen elkaar helemaal raken. Dany buigt langzaam naar achteren en ik leg mijn handen op haar zachte wangen. Blijkbaar kwam ik te dichtbij want Dany valt achterover en ik val bovenop haar. Ze glimlacht even en we gaan weer verder. We houden allebei van zacht en gepassioneerd zoenen maar nu doen we het opeens wat harder en sneller.

Opeens doet Dany weer rustig aan en stopt ze even. Dan geeft ze me nog één korte kus en springt ze bovenop me. Ik schrik van haar onverwachte actie. Dany begint me opeens dicht tegen haar aan te houden en te knuffelen terwijl we rollen over het gras. We lachen allebei en gaan weer rechtop zitten. Ik pak Dany beet en zet haar op mijn schoot. "Wauw...Jij bent echt een geweldige zoener gewoon. Je wind me helemaal op." zegt Dany buiten adem. Ik begin te blozen als een gek. "Jij ook en dankje." zeg ik terwijl ik mijn hoofd op haar hoofd leun. Dany geeft me een kleine kus op mijn voorhoofd en ik geef haar daarna een kus op haar wang. "Ik hou van je." fluister ik. "Ik hou zoveel van jou." fluistert Dany terug. 

We staan na een tijdje weer op en er schiet me opeens wat te binnen. "Ik heb een verrassing voor je. Je moet alleen even hier blijven en ik ben zo terug!" zeg ik tegen haar als ik gauw opsta en lachend wegren. "Ahw, je bent zo lief! Wees voorzichtig!" roept ze nog na. Ik knik en maak een bocht naar links. Ik ga een bos van die bloemen plukken die Dany zo mooi vond!