It's Good To Be Bad - Carlos de Vil Story - Dutch

Hoofdstuk 24 - Ik snap het niet

DANY

"CARLOS JE BENT ER EINDELIJK!" hoor ik vanuit mijn rechteroor. Ik zie Carlos compleet verstijven. Ik draai me om naar de kant waar die valse krijs vandaan kwam. 

C-C-C-Cr-Cru-Cru-Crue-Cruel-Cruell-Cruella...

Ik krijg geen geluid uit mijn strot, dus ik kijk met wijde ogen en een open mond naar Carlos. Ik krijg geen blik van Carlos terug. Hij kijkt alleen maar naar beneden. Plots draait hij zich toch om.

"Hoi mam." zegt hij droog. 

"Het heeft lang genoeg geduurd, vind je niet? Dat filmpje wat ik je stuurde, heb je nou al 1 of 2 dagen geleden gekeken. En ik zie dat je slim bent geweest en bent gekomen met je kleine zwerfhond." zeikt Cruella aan één stuk door. 

"Carlos...Wat bedoelt ze met dat filmpje? Waar heeft ze het over?" vraag ik, verwarder en banger bij de seconde. Carlos reageert niet, maar houdt zijn blik op zijn moeder. Ik zie wel dat hij moeite heeft met mij negeren. 

"Dussss, nu je er toch bent, kan je gelijk te werk. Maak mijn lieve, rode, snelle baby schoon en borstel mijn bontjassen en wel nu." Ik probeer nog een beetje te beseffen wat in Auradon's naam hier aan de hand is. "En die zwerfhond van je, die kan de kelder in. We krijgen snel genoeg wel een oproep over dat 'prinses Dany' vermist is. Dan breek ik haar vloek en geven we haar weer terug aan koning Ben, maar alleen als ze de barrière opengooien. Dan blijf jij hier, met mij. Ik ben nog slimmer dan jou, Carlos." schept ze nog even op. 

"S-sorry...w-wat...? Carlos, je maakt me bang, antwoord me a-alsjeblieft..." smeek ik. Tranen beginnen te vormen. Carlos draait eindelijk zijn hoofd naar me om en ziet me nu bijna verdrinken in mijn eigen tranen. Ik kan amper de expressie op zijn gezicht zien door mijn waterige zicht. "Kom op nou, Carlos. Je geeft niet echt iets om dat ding, hè? En omdat ik zoveel van je 'hou', mag je haar zelf in die kelder smijten." lacht Cruella. 

Ik begin door te krijgen wat hier allemaal gebeurd. Mijn woede begint te stijgen. Al die tijd, al die tijd loog Carlos tegen me over dat hij van me hield. Al die tijd dacht ik mijn ware liefde gevonden te hebben. Ik ben echt een idioot om te denken dat ik een villain kan vertrouwen. Dit was allemaal Carlos' plan: om mij te gebruiken zodat hij de barrière open kan krijgen voor zijn moeder en de rest van The Isle. 

"Jij, jij..." stotter ik uit pure woede. "D-Dany, alsjeblieft. Het is niet wat je denkt. Ik werd gedwongen! Jij was in gevaar!" roept Carlos, nu ook met tranende ogen. "Ik....Echt waar...Het feit dat ik erin trapte. Erin geloofde dat jij van me hield. Maar nee, niemand houdt van me, niemand zal van me houden..." huil ik.

Carlos rent op me af en gooit zijn armen om me heen. "Het spijt m-" begint hij, maar ik duw hem van me af en hou mijn armen voor me uit, zodat hij me niet weer kan beetpakken. "NEE!" schreeuw ik. Carlos schrikt en stapt achteruit. "D-Dany..." huilt hij. "JE HEBT ME GEBROKEN! IK WEET DAT JE EEN VILLAIN BENT, MAAR DIT, DIT IS ECHT WREED!" roep ik, nu helemaal huilend. Carlos kijkt geschokt en bedroefd, hij zegt niks meer. "Ja, nu heb je niks meer te zeggen hè?" vraag ik. Hij blijft stil en kijkt me alleen maar bedroefd aan. "Ik moest wel." fluistert hij onder zijn adem, maar dat hoorde ik. "Wat nou 'ik moest wel'?!" vraag ik schreeuwend, waarna ik met mijn rechtervoet op de grond stamp. "Anders zou je er niet meer zijn geweest." zegt hij met een voice crack. "Waar heb je het over?!" vraag ik, nu erg gestresst. Carlos hapt naar adem en begint weer met praten, nou ja, eerder fluisteren. "Mijn moeder had je vervloe-"

"DAT IS WEL WEER GENOEG GEJANKT, CARLOS! IK ZEI: GA MIJN AUTO WASSEN EN MIJN BONTJASSEN BORSTELEN!" krijst Cruella achter Carlos in zijn oor. Dan stapt ze op mij af. Ze gromt, bijna als een wilde hond, en grijpt me bij mijn arm. Haar grip brandt mijn huid. Ik schreeuw, niet uit pijn, maar uit angst en vooral woede. "LAAT ME LOS! HNGGG!" ik probeer uit haar grip te komen, maar haar zielige, dunne armpjes zijn toch wel erg sterk. 

"MAMA! LAAT HAAR MET RUST! DOE HAAR GEEN PIJN!" roept Carlos terwijl hij op ons af komt rennen. Cruella laat me los met een zwiep en ik knal op de grond. Carlos sprint op me af en valt op zijn knieën. "DANY, GAAT HET?! OH, IK HAD JE NOOIT IN DEZE ROTZOOI MOETEN BRENGEN! Ik...ik had je nooit moeten...daten." zegt Carlos, terwijl hij naar de grond kijkt. Ik kruip naar achteren wanneer Carlos mijn arm wilt controleren op wonden. Ik eindig precies weer in de armen van Cruella die dit keer een hondenriem heeft. Ik piep wanneer ik haar kille handen voel. Ze wikkelt de riem om mijn handen heen achter mijn rug, zodat ze samen met elkaar verbonden zijn. Net zoals bij handboeien. Ik verzet me eerst, maar niet veel later barst ik alleen maar uit in tranen. Het is gedaan met me...

Ik laat Cruella gewoon haar gang gaan. Zo doet ze me ook geen pijn. Ik kom hier toch niet weg. Keihard verraden door mijn eigen vriendje...

"Mama, alsjeblieft...Laat Dany gaan...Ik zal alles doen!" smeekt Carlos nog als poging om mij vrij te krijgen. "Laat het z-zitten, Carlos. Jij bent degene die me heeft verraden. Wat had je v-verwacht?" huil ik. Cruella maakt alleen maar een raar geluid en negeert hem verder. Ze trekt me mee naar de kelder. Carlos rent erachter aan. Ze opent de deur met een grote karatetrap en gooit me pardoes  naar binnen. Voordat ik nog maar iets kan zeggen, ramt ze de deur alweer dicht, waarna het pikkedonker is. Ik raak altijd snel in paniek in het donker en al helemaal in zo'n klein, benauwd keldertje. Ik begin te hyperventileren en te huilen tegelijk. 

"MAMA! LAAT ME HAAR ZIEN!" hoor ik nog achter de deur.

Ik snap het niet. Waarom verraad Carlos me en heeft hij al die tijd tegen me gelogen, maar hij doet nog steeds alsof hij om me geeft...?

Nadat ik mezelf deze vraag stel, val ik flauw van benauwdheid.