It's Good To Be Bad - Carlos de Vil Story - Dutch

Hoofdstuk 11 - Je bent de beste!

DANY
"BIBBIDI BOBBIDI BOO!" De jongen valt plots neer. Hij is niet bewusteloos maar hij valt gewoon om. Dan zie ik Fairy Godmother in de deuropening staan met haar staf. "Fairy Godmother! Oh, dankuwel! Deze gast wilde me niet laten gaan!" roep ik met tranen in mijn ogen. Ik ren naar haar toe en geef haar een knuffel. "Geen probleem hoor, lieverd! Ik hoorde je al praten met hem toen ik net aan kwam lopen. Ik had al een vermoeden dat er iets mis zou lopen. "Weet u wie hij is?" vraag ik bezorgd. "Ik heb eerlijk gezegd helemaal geen idee...Dus dat zou moeten betekenen, dat hij niet hier op school zit aangezien ik iedereen ken hier op school." zegt Fairy Godmother ernstig. "Oh wauw, denkt u dat hij van, u weet wel, het eiland komt?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauw. "Ik denk dat dat de enige logische verklaring is." zegt Fairy Godmother. "Nou, dear one. Ik denk dat ik dan maar eens ga uitzoeken wie hij is. Veel plezier nog met je date!" zegt Fairy Godmother terwijl ze de neergevallen jongen mee naar buiten trekt bij zijn oor. "Mijn date...? Huh...? Oh nee! Carlos! Hoe wist u dat ik een date met hem heb?" vraag ik verbaasd, maar Fairy Godmother is al verdwenen samen met die gast. Laat ook maar. Ik grijp de scooter sleutels, ren naar beneden en begin langzaam weer te huilen omdat ik me besef wat er net allemaal gebeurd is en hoe geschrokken ik ben. Ik kan dit niet aan Carlos vertellen. Dat kan gewoon echt niet. We hebben net een relatie. Straks denkt hij nog dat ik die andere jongen leuk vind. Ik ga het risico niet nemen. Nu nog niet.
Ik ren naar buiten en zie dat Carlos al richting het kasteel aan het lopen is. Ik probeer mijn tranen weg te vegen en gewoon te doen alsof er nooit iets gebeurd is. Mijn tranen zijn alleen moeilijk te verbergen aangezien ze maar blijven stromen. Het is niet mijn schuld maar toch voel ik me zo schuldig...

CARLOS
"DANY!" roep ik bezorgd nu ik zie dat ze huilt. Ik ren naar haar toe en leg mijn handen op haar wangen. "Wat is er gebeurd?" vraag ik terwijl ik haar tranen probeer weg te vegen. "N-nee, niks...H-hoezo..?" vraagt Dany ongemakkelijk. "Kom op nou Dany, je huilt! Je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?" vraag ik bezorgd. "Ik..uh..ik hoorde gewoon net dat..uh..ik een onvoldoende heb gehaald voor scheikunde! Ja...ik heb er zo hard voor geleerd...dus daarom huilde ik net even, maar ik laat het onze date niet verpesten dus daarom wilde ik het er niet over hebben..snap je?" zegt Dany. "Oohh! Ik vind het echt heel vervelend voor je, Dany. Maar ik weet nou al zeker dat je de volgende toets veel beter gaat maken. Ik dacht gewoon dat iemand je pijn had gedaan ofzo iets dergelijks. Gelukkig niet..." zeg ik opgelucht. "J-ja, gelukkig niet." zegt Dany moeilijk. "Kom hier." zeg ik met open armen en ze valt tegen mijn borst aan en gooit haar armen om me heen. We laten elkaar langzaam weer los. Dany's ogen vallen opeens op mijn rugzak. "Hey, waarom is je rugzak opeens zo opgeblazen?" vraagt ze verbaasd. "Oh, ja, ik dacht, omdat we geen eten hebben, haal ik wel wat snacks." leg ik uit. Er verschijnt weer een lach op Dany's gezicht. "Oh wat ben je toch weer slim! Jij denkt echt aan alles!" roept Dany weer blij. Ze geeft me een kus op mijn wang. Ik begin te blozen. Dany rent opeens naar de scooter, stopt de sleutels in het sleutelgat en gaat achter het stuur zitten met een valse maar speelse grijns op haar gezicht.

"Ik ga rijden!" roept ze naar me. "Nou, echt mooi niet!" roep ik vals terug. Ik ren op haar af en pak haar van achteren beet. "AaAaaAhH! Nee, laat me los!" gilt ze lachend. Ik begin haar te kietelen. Nu kan ze mooi niet van me winnen. Ha! "Nee, niet doen! Ik kan daar zo slecht tegen!" roept ze hard terwijl ze van de scooter afvalt van het lachen. Ik vang Dany nog net optijd op, zet haar snel recht op de grond neer en spring achter het stuur. "Valsspeler!" roept ze naar me terwijl ze me een duw geeft tegen mijn arm. Ik haal mijn schouders lachend op. 

"Hey, kun je mijn rugzak even in de scooter stoppen?" vraag ik. Dany knikt en neemt mijn rugzak aan die ik aan haar geef. Ze stopt hem weg in de scooter en stapt met tegenzin achterop de scooter en pakt me beet bij mijn middel. Ik wil de scooter net starten als Dany me opeens een kleine zoen op mijn wang geeft. Ik word rood en Dany houdt me nog steviger beet terwijl ze haar hoofd op mijn rug legt. Er verschijnt een lach op mijn gezicht en ik begin met rijden. 

We verlaten grondgebied van de school en rijden het bos in. Even later beginnen we naast bomen, ook steeds meer bloemen tegen te komen. "Wat een mooie bloemen groeien er hier in het bos." zegt Dany terwijl ze wijst naar de donkerblauwe bossen bloemen om ons heen. "Ja hè?" zeg ik terwijl ik met open ogen rond kijk. "Carlos, dit plekje vind ik eerlijk gezegd ook wel heel leuk om te picknicken. Misschien wel leuker dan waar we eigenlijk zouden gaan picknicken..." zegt Dany dan twijfelachtig. "Ik bedoel, kijk naar die geweldige bloemen! Die zijn niet bij dat meertje waar we eigenlijk naar toe aan het rijden zijn." maakt ze haar zin dan af. "Weet je wat? Je hebt gelijk. Kom, we eten hier." zeg ik enthousiast. "Yes! Je bent de beste!" roept Dany vrolijk. Ik schrik van het aardige compliment wat Dany me geeft. Zoiets zei mijn moeder nooit tegen me. Mijn gedachten dwalen even af naar The Isle totdat er op mijn schouder wordt getikt. "Uh, Carlos? Hoever wil je nog doorrijden? De bloemen zijn daar verderop niet meer, hè." hoor ik Dany achter me zeggen. Mijn gedachten zijn weer terug bij Dany en bij het bos. "Oh, ja. Natuurlijk! Sorry, Dany. Ik lette even niet meer op." zeg ik verontschuldigend. 

Ik wil net de scooter stoppen als de scooter uit zichzelf al stopt.