Wąpierz położył zmęczonego potomka,
Złożył do drewnianki małego stworka,
Skrzypnął, zgrzytnął zawias osikowy,
Odkształcił postać, talerz posiłkowy,
Stary wąpierz staje po prawicy,
Wiekowej karawany ze sławnej skarbnicy,
Odgradza od potwornej rodzinki ciemną zasłoną,
Szkarłatne okienko, a za nią skrytą skromną trumną.
Ucieka gęsty mrok,
Zakłada za ucho szary lok.
Po czym hrabia popada w żałobę,
Jak kot, wcinający wstrętną hubę,
Kościstym ramieniem założonym na blade barki,
Pociesza lisice znad kruchości włożonej halki,
Stanął hrabia na piedestale w dumnej pozie,
A krzywizna odkształca frak w powszechnej modzie.
Szlocha gawedź upiorna,
Ciemnieje postać potworna.
Wnet sen nawiedził starszego waszmościa,
A bęben stęknął od trawionego jegomościa,
Waśmościówna wzięła chlubę na swoje barki,
Więc wahadłem stłumiła szum składanej kartki,
Stęknął śpioszek znad wysokiego kołnierza,
Gdy hrabia podniósł cienie od jasnego pierza,
Ostatnią pętlą skończył urzędowe gryzmały,
I wstał z pośpiechem, niszcząc szlachetne wały,
Gdaczą jako kury wysoce urodzeni,
Kiedy ojciec smutku, przekroczył próg sieni,
Okróch upadł na podłoże,
Echem barwi szczeliste wieże.
Zerwał ojciec z zasłon cienie,
A światło wypełniło całe mienie,
Zasiadł za biórkiem, atramentem pokrytym,
I opadł zmęczony przez uroczystości pobitym.
Ucieka od odpowiedzialności,
Władca autopodłości...
CZYTASZ
Dusza zamknięta w butli życia
Poetry¤ Owy zbiór miał swój pierwotny debiut ileś tam miesięcy temu, być może nawet z dwa lata temu? Mniejsza z tym. • Oto wzbogacona wersja pierwowzoru, który raczej pozostanie na dobre i na złe. *^-^* ▪︎Przedstawiam zbiór wierszy mojego autorstwa, o...
