Ο όρκος

~ 10 ~

Alex pov

Δεν μπορώ να τη βλέπω σε αυτήν την κατάσταση. Όταν την κοιτάω ενώ σπαράζει στο κλάμα είναι ότι χειρότερο υπάρχει. Μπορώ να δω τον πόνο της. Μπορώ να τον νιώσω. Εξάλλου ξέρω πως είναι. Αλλά όσο την κρατάω στην αγκαλιά μου ενώ κλαίει, πονάει η ψυχή μου. Όση έχει μείνει από αυτήν. Αφού την παίρνει ο ύπνος από την εξάντληση και το πολύ κλάμα στην αγκαλιά μου τη σφίγγω λίγο ακόμα. Χρειάστηκε πολύ θάρρος για να μου εκμυστηρευτεί το παρελθόν της και την πιο τραυματική εμπειρία της ζωής της. 

Δεν μπορώ να πιστέψω όμως πως πιστεύει ότι ο μπαμπάς της σκότωσε τη μητέρα της και μετά τον εαυτό του. Ο Will μου είχε πει πως δεν ξέρει τίποτα για την ανάμιξη του με την μαφία αλλά δεν περίμενα να έχει τόση άγνοια. Με την πρώτη ευκαιρία πρέπει να μιλήσω με τον  Will και τον Tony. Όμως πρώτα θα πρέπει να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό στη Gabi. Θέλω να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Μετά από όλο αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για αυτήν. Θέλω μόνο να τη βλέπω να χαμογελάει. Είναι τι μόνο άτομο που έχω αφήσει να με πλησιάσει έστω και λίγο μέσα σε αυτά τα χρόνια. Και δεν θα πω ψέματα αλλά νομίζω πως μου αρέσει η παρέα της και η παρουσία της γύρω μου. 

Έχει περάσει μια ώρα από τότε που την πήρε ο ύπνος και εγώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Την ένιωσα να κουνιέται λίγο πάνω μου και γύρισα να την κοιτάξω. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε τα μάτια της και οι ματιές μας συναντήθηκαν. Έπιασα μια τούφα από τα μαλλιά της και την έβαλα πίσω από το αυτί της και εκείνη μου χαμογέλασε λίγο ντροπαλά.

«Είσαι καλά;» 

«Ναι νομίζω.»

«Τι λες να πάμε μια βόλτα;»

«Είσαι σίγουρος;»

«Ναι γιατί να μην είμαι;»

«Γιατί σε πλάκωσα τόση ώρα και ίσως πονάς και ίσως θες να κουνηθείς και…»

«Άμα ήμουν κάτι από όλα αυτά δεν θα σου ζητούσα να πάμε βόλτα.» της είπα διακόπτοντας την.

«Εντάξει.»