Ο όρκος

~ 24 ~

«ALEX!!!» φώναξα μέσα στο παραλήρημα μου και τρέχω κοντά του αποφεύγοντας το παράθυρο.

«Alex! Ξύπνα σε παρακαλώ ξύπνα!» έλεγα και ξανά έλεγα μέσα στα κλάσματα. Ευτυχώς μετά από λίγο ξύπνησε.

«Είσαι καλά;» με ρώτησε μέσα στην ανησυχία.

«Πας καλά παιδάκι μου; Εσύ πυροβολήθηκες και ρωτάς άμα εγώ είναι καλά;» του φωνάζω.

«Μπορείς να σηκωθείς;» είπα και πήγα να τον σηκώσω παρά τον πόνο που ένιωθα στο στήθος μου.

«Άσε με εμένα μπορώ.» είπε και σηκώθηκε πάνω μορφαζοντας από τον πόνο.

«Μπες από μπροστά μου και βγες πριν από μένα από το δωμάτιο.»

«Tony!!!» φωνάζει μόλις βγήκαμε από το δωμάτιο.

«Γαμωτο!! Πήγαινε στο υπόγειο και φώναξε τον.»

«Δεν έχουμε υπόγειο!»

«Έλα μαζί μου.»

«Alex πρέπει να σε πάμε στο νοσοκομείο. Χάνεις πολύ αίμα.»

«Έλα μαζί μου είπα.»

«Alexander Gray πάμε τώρα στο νοσοκομείο!!»

Με αγνόησε επιδεικτικά και πήγε προς την αποθήκη του σπιτιού. Μπαίνει μέσα και πατάει κάτι σαν μοχλό στον τοίχο και υποχωρεί ολόκληρος.

Έγω από την άλλη είχα μείνει να τον κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα.

Χωρίς να πει κάτι μου πιάνει το χέρι με το καλό δικό του και με κατεβάζει κάτω στο στενό διάδρομο που μόλις ανακάλυψα ότι υπάρχει στο σπίτι μου.

Μετ' φτάσαμε μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα και ο Alex την χτύπησε δυνατά.

Εκείνη άνοιξε από μέσα και βλέπω τον Tony.

Πριν προλάβει να μιλήσει ο Alex άρχισε να του δίνει εντολές.

«Πάρε την Gabi και πήγαινε την στον Will. Εκεί θα είναι ασφαλής.»

«Τι; Όχι! Θα μείνω μαζί σου και θα πάμε στο νοσοκομείο τώρα!!»

«Απλά κάνε αυτό που σου λέω. Σε παρακαλώ! Δεν μπορώ να σε χάσω πάλι. Απλά πήγαινε.»

«Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο για εμένα. Εγώ ανησυχώ για εσένα που αιμοραγείς. Σε παρακαλώ πάμε στο νοσοκομείο.»

«Σε παρακαλώ πήγαινε με τον Tony στο καζίνο και θα έρθω και εγώ σε λίγο. Εντάξει;»

«Είσαι απίστευτα ξεροκέφαλος!»

«Μόνο σε ότι αφορά εσένα.» είπε και με φίλησε στο κεφάλι.

Αφού βγήκαμε από το υπόγειο που δεν ήξερα ότι υπήρχε καν ο Tony με κρατούσε προστατευτικά και κατευθυνθήκαμε προς την πόρτα.

«Βγείτε πρώτοι εσείς και πηγαίνει στο αυτοκίνητο. Μην σας νοιάζει για εμένα θα σας βρώ σε λίγο.»

«Alex σε παρακαλώ σταμάτα τις βλακείες. Έλα να σε πάμε στο νοσοκομείο.» τον εκλιπαρώ για ακόμη μια φορά.

«Είμαι εντάξει. Μην ανησυχείς. Δεν είναι η πρώτη σφαίρα άλλωστε.» μου είπε χαμογελώντας.

«Σε παρακαλώ.»

Αναστέναξε και κόλλησε τα χείλη του με τα δικά μου. Και εννοείται πως ανταποκρίθηκα αμέσως.

«Σε αγαπώ ότι και να γίνει. Να το θυμάσαι αυτό. Τώρα πήγαινε.» είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο.

«Tony μην γυρίσεις πίσω για κανέναν λόγο.»

«Μα...»

«Είπα κάτι.»

Ο Tony του κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά και μόλις βγήκαμε από το σπίτι αρχίσαμε να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο και ο Alex ήταν λίγα μέτρα πιο πίσω.

Εγώ και ο Tony μπήκανε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρος για να φύγουμε. 

Όμως γύρισα πίσω για να τον δω να στέκεται στο δρόμο και να κοιτάζει το αυτοκίνητο που απομακρύνεται.

Ακούω όμως ξανά αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό ήχο για τέταρτη φορά στη ζωή μου και τον βλέπω να πέφτει κάτω στη σκληρή άσφαλτο και να μην κουνιέται.

«ALEX!!!!»

«Tony σταματά!! Σταμάτα πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Πρέπει!! Tony σταματά!!» έλεγα και έκλαιγα μαζί.

Εκείνος όμως δεν σταματούσε.

Δεν σταμάτησε μέχρι να φτάσουμε στο καζίνο.

Και εγώ δεν σταμάτησα να κλαίω.