Ο όρκος

~ 39 ~

Πέντε χρόνια μετά

Περιμένω εδώ και λίγη ώρα έξω από το σχολείο του Andrew.

Μόλις χτυπάει το κουδούνι όλα τα παιδάκια βγαίνουν έξω τρέχοντας και φωνάζοντας χαρούμενα.

Μέχρι που βλέπω και το δικό μου παιδάκι να τρέχει προς το μέρος μου με την τσάντα του στην πλάτη του.

«Μαμά! Μαμά!»

«Γειά σου αγάπη μου!» του λέω και τον βάζω στην αγκαλιά μου ενώ του δίνω φιλιά σε όλο του το πρόσωπο ενώ εκείνος γελούσε.

Αφού σταματήσαμε τον έκανα να με κοιτάξει.

Λοιπόν τι θα έλεγες αν κάνουμε έκπληξη στον μπαμπά στην εταιρία;

Ναι!! άρχισε να φωνάζει ο μικρός.

Ωραία λοιπόν! Πάμε στο αυτοκίνητο!

~•~

Μετά από μερική ώρα φτάσαμε στο γραφείο το Alex.

Δεν μας περίμενε καθόλου γιατί του είχα πει πως θα πάρω τον μικρό και θα πάμε στο σπίτι και θα τον περιμένουμε εκεί.

Μπήκαμε μέσα στο κτήριο με τον Andrew να με κρατάει από το χέρι και στο άλλο κρατούσα μια μικρή σακούλα.

«Γειά σου Mari!» είπα χαιρετώντας τη συμπαθητική γραμματέα.

«Γειά σου Gabi! Ο κύριος Alex είναι στο γραφείο του.»

«Ευχαριστώ πολύ! Τα λέμε!»

Και με αυτό μπήκαμε με τον μικρό στο ασανσέρ και πάτησα το κουμπί για τον 25ο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο του Alex.

Μόλις φτάσαμε ο μικρός άρχισε να τρέχει προς το γραφείο του μπαμπά του.

Μετά από λίγο μπαίνω και εγώ μέσα στο γραφείο και αντικρίζω τους δύο άντρες της ζωής μου να είναι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου πάνω στην καρέκλα του τεράστιου γραφείου.

«Δεν είπαμε ότι θα πρέπει να δώσεις το δώρο στον μπαμπά;»

«Ναι!!! Μπαμπά σου έχουμε ένα δώρο!!» λέει ο μικρός και αφού βγαίνει από την αγκαλιά του μπαμπά του έρχεται και περνάει την σακούλα από το χέρι μου.

«Άνοιξε το! Άνοιξε το!» λέει στον μπαμπά του με υπέρμετρη χαρά.

«Τι είναι αυτό;» λέει ο άντρας μου κοιτώντας με περίεργα ενώ έπαιρνε τη σακούλα στα χέρια του.

«Άνοιξε το και θα δεις!» του λέω ενώ παίρνω τον Andrew στην αγκαλιά μου και κάθομαι στην καρέκλα απέναντι από τη δική του.

Το άνοιξε σιγά σιγά και επιφυλακτικά αφού γνώριζε ότι δεν είναι κάποια γιορτή ή κάτι τέτοιο και σπάνια κάνουμε δώρα μεταξύ μας.

Προτιμούμε να δείχνουμε την αγάπη μας μέσω των πράξεων μας, παρά με υλικά αγαθά.

Όταν τελικά το άνοιξε έβγαλε από μέσα το άσπρο κορμάκι για νεογέννητα που είχα αγοράσει την ίδια μέρα.

«Αγάπη μου, δεν νομίζεις ότι ο Andrew είναι αρκετά μεγάλος για να μπορέσει να το φορέσει αυτό;!» με ρωτάει γελώντας.

«Μα δεν το πείρα για τον Andrew!» του λέω με ένα χαμόγελο ενώ εκείνος με κοιτούσε σαστισμένος.

Με κοιτούσε για αρκετά λεπτά χωρίς να κουνιέται και ίσως χωρίς να αναπνέει.

«Alex; Πες κάτι αρχίζω να τρομάζω!» μόλις άκουσε τα λόγια μου σηκώθηκε από την καρέκλα του και ήρθε κοντά μου αγκαλιάζοντας με και φιλώντας με παντού.

«Με κάνεις τόσο χαρούμενο! Σε αγαπώ τόσο πολύ!» λέει και με φιλάει ασταμάτητα.

«Σε αγαπώ τόσο πολύ! Και εσένα, και το παιδάκι μας, και το σπιτάκι μας που κουβαλάς!»

«Και εμείς σε αγαπάμε μπαμπά!» του είπα και τον φίλησα και εγώ!

«Εγώ δεν έχω φιλάκι;!» λέει ο μικρός μας με παράπονο.

Και έτσι αρχίσαμε να τον φιλάμε και να τον γαργαλάμαι ενώ εκείνος άρχισε να γελάει ανεξέλεγκτα.

Και κάπως έτσι ζήσαμε τη ζωή μας. Έπειτα από όλες τις δυσκολίες καταφέραμε να κάνουμε την πανέμορφη οικογένεια μας. Καταφέραμε να βρούμε ο ένας τον άλλο και καταφέραμε να ζήσουμε με αγάπη.