Ο όρκος

~ 16 ~

Gabi's pov

Τα χείλη του πάνω στα δικά μου ήταν τόσο απαλά και γλυκά ταυτόχρονα. Το φιλί του χωρίς βιασύνη. Δεν με πίεζε να κάνω κάτι που δεν θέλω και μου έδωσε την επιλογή να απομακρυνθώ εάν το θελήσω. Όμως δεν το θέλω. Πήγε να απομακρυνθεί, γιατί δεν ανταποκρίθηκα στην αρχή. Ξαφνιάστηκα πολύ από την κίνηση του αλλά όταν πήγε να τραβηχτεί ξανά κόλλησα τα χείλη μου στα δικά του. Ήταν η πιο όμορφη αίσθηση. Έβγαζε μια τρυφερότητα. Κάτι τόσο αγνό και πρωτόγνωρο που δεν μπορώ να περιγράψω. Ήταν το πρώτο μου φιλί και το ήξερε. Αλλά και να μην το ήξερε δεν πιστεύω πως θα είχε διάφορα.

Ενώ με φίλησε είχε τυλίξει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με έσφιγγε πάνω του. Το φιλί τελείωσε και μείναμε έτσι κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια. Μέχρι που ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος και ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται ενώ όλα γύρο μου μαύρισαν. Το τελευταίο πράγμα που είδα πριν χάσω τις αισθήσεις μου ήταν τα πανέμορφα μάτια του ενώ τον άκουγα να φωνάζει το όνομα μου απελπισμένα.

Alex pov

Ο εκκωφαντικός ήχος από το όπλο αντηχεί ακόμα στα αφτιά μου. Τον γνωρίζω πολύ καλά για να ξέρω τι είναι. Μπορώ μέχρι και να ξεχωρίσω το μοντέλο του όπλου που χρησιμοποιήθηκε. Είναι ένα Arctic Warfare Magnum, είναι ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή. Πρόκειται για το πρότυπο τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή του Βρετανικού Στρατιωτικού. Πυροβολεί σε όλες τις καιρικές συνθήκες, κάθε φορά με εξαιρετική ακρίβεια. Χρησιμοποιεί το βλήμα .338 και παράγεται από την Accuracy International. Που σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Τον έβαλε αυτός να το κάνει.

Πρέπει να συγκρατήσω αυτές τις πληροφορίες στο μυαλό μου αλλά αυτή τι στιγμή αυτό που προέχει είναι η Gabi. Προσπαθώ να τη συγκρατήσω ενώ φωνάζω το όνομα της. Έχει χάσει τις αισθήσεις της και δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα. Όταν νιώθω το αίμα της να κυλάει πάνω στα χέρια τα χάνω. Δεν έπρεπε να συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να κάνει κάτι παράλογο και προσπαθώ να καλέσω ένα ασθενοφόρο ενώ τα χέρια μου τρέμουν ακατάπαυστα.

Αφού τελικά καταφέρνω να καλέσω το ασθενοφόρο προσπαθώ να μαζέψω τις σκέψεις μου και να θυμηθώ τα βασικά από την εκπαίδευση μου τόσα χρόνια. Το αίμα της εξακολουθεί να τρέχει. Τρέχει πολύ και τι χέρι μου που πιέζει την πληγή φαίνεται σαν να μην κάνει τίποτα. Έτσι βγάζω με γρήγορες κινήσεις τη μπλούζα μου και την πιέζω πάνω της με την ελπίδα να σταματήσει το αίμα.

Το ασθενοφόρο φτάνει μετά από ώρα που μοιάζει με αιώνας. Όλη την ώρα μιλάω στη Gabi και της κρατάω το χέρι. Ο νοσοκόμος προσπαθεί να με απομακρύνει από κοντά της αλλά αντιστέκομαι και μπαίνω μέσα στο ασθενοφόρο μαζί της. Δεν με νοιάζει τίποτα α αυτή τι στιγμή. Μόνο να γίνει καλά.

Όσο όμως περνάει η ώρα τη βλέπω να γίνεται όλο και πιο χλωμή. Βλέπω τη ζωή να φεύγει από το όμορφο πρόσωπο της και τι σώμα της. Η αναπνοή της γίνεται όλο και πιο αδύναμη και εγώ απελπίζωμαι όλο και περισσότερο.

Την μεταφέρουν στο κοντινότερο νοσοκομείο και τη βάζουν απευθείας στο χειρουργείο αναγκάζοντας με να μην έξω μετά από πολλές μπουνιές και βρισιές.

~•~

Έχουν περάσει πολλές ώρες από την ώρα που μπήκε εκεί μέσα με μια ντουζίνα γιατρούς.

Καθώς περιμένω έξω στο διάδρομο δεν μπορώ παρά να κύλησε μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα, όπως έκανα όταν έχασα και την αδερφή μου με παρόμοιο τρόπο. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορώ να χάσω και αυτήν. Απλά δεν μπορώ. Αρνούμαι. Βάζω το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου και νιώθω το πρόσωπο μου υγρό. Δεν κατάλαβα πότε άρχισα να κλαίω. Πρέπει να συγκρατήσω όμως. Πρέπει να φανώ δυνατός για αυτήν. Πρέπει να προσπαθήσω τουλάχιστον.

Οι ώρες συνεχίζουν να περνούν βασανιστικά μέσα σε αυτό το τόσο ξένο και παράλληλα τόσο γνώριμο νοσοκομείο με τους άσπρους απρόσωπους τείχους. Είναι όλα τόσο ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά και με γυρνάνε χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στη μέρα που έχασα την αδερφή μου. Ήμουν μόνος. Καθήμενος στο πάτωμα του νοσοκομείου και έκλαιγα έξω από την πόρτα του δωματίου της. Όπως ακριβώς και τώρα.

~•~

Έχει πλέων ξημερώσει. Δεν έχω κλείσει μάτι αλλά εκείνη τι στιγμή ο γιατρός βγαίνει από το χειρουργείο με ένα κουρασμένο βλέμμα στο πρόσωπο του. Σηκώνομαι σαν σίφουνας και τον ρωτάω τι έγινε εκεί μέσα.

«Συγνώμη κύριε είστε συγγενείς;» με ρωτάει και με εκνευρίζει όσο τίποτα στον κόσμο.

«Όχι άλλα είμαι ο αραβικός της. Τώρα μπορείς να μου πεις αμάν είναι καλά;»

Ξεφυσάει. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι.

«Η έγχυση ήταν πολύ δύσκολη και έχασε πολύ αίμα. Κοντέψαμε να τη χάσουμε δύο φορές. Η σφαίρα ήταν πολύ κοντά στην καρδιά της. Είναι θαύμα που είναι ζωντανή αυτή τι στιγμή. Αλλά δεν μπορώ αν υποσχεθώ τίποτα. Θα είναι πραγματικά θαύμα άμα τα καταφέρει. Λυπάμαι παλικάρι μου.»

Δεν ξέρω τι να κάνω ή τι να πω. Κρύβω το πρόσωπο μου στα χέρια μου και προσπαθώ να μην καταρρεύσω.

«Μπορώ να τη δω;»

«Θα την μεταφέρουν σε λίγο σε ένα άλλο δωμάτιο και θα την παρακολουθούμε στενά. Όταν τη μεταφέρουν μπορείς να τη δεις.»

«Ευχαριστώ.»