Ο όρκος

~ 36 ~

Τρείς μήνες μετά

Μια βδομάδα μετά τα νέα της εγκυμοσύνης μου ο Tony έπρεπε να φύγει και να επιστρέψει στα καράβια και στη ζωή που τόσο αγαπούσε.

Ο Will άρχισε να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στο καζίνο από πριν και αυτό με ανησυχεί λίγο.

Και ο Alex αφού τον βοήθησα να να καταλάβει τον γρίφο, που τελικά ήταν το αγαπημένο βιβλίο της αδερφής του, ο μικρός πρίγκιπας, ένα βιβλίο όπου κρατάει μέχρι και σήμερα στο κομοδίνο του γιατί του την θυμίζει, έπρεπε να φύγει μαζί με τον Ivan για να βρούν τον άνθρωπο πίσω από όλα και να παρευρεθούν σε κάποια συνέδρια τα οποία αφορούσαν τις καριέρες και των δύο.

Και επιτέλους είναι σπίτι!

Επιτέλους είμαστε ασφαλείς και μπορούμε να ζήσουμε τις ζωές μας όπως εμείς θέλουμε.

Όσο καιρό έλειπε ο Alex με τον Ivan η Isabella ήταν εδώ μαζί μου.

Μέσα σε αυτό το διάστημα ήρθαν ακόμα πιο κοντά. Με βοηθούσε σε ότι είχα ανάγκη και με έκανε να νιώθω λιγότερο μόνη.

Όταν γύρισαν όμως πέσαμε και οι δύο στην αγκαλιά τούς.

Ο Alex άρχισε να με φιλάει παντού και πριν να το καταλάβω είχαμε φτάσει στο δωμάτιο μας.

Με ξάπλωσε μαλακά πάνω στο στρώμα και απλά μείναμε εκεί, να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο.

Με έβαλε στην αγκαλιά του και άρχισε να χαϊδεύει απαλά την ελαφρώς φουσκωμένη κοιλιά μου.

Μερικές ώρες μετά

Κάθομαι στο γραφείο μου διαβάζοντας το γράμμα που μου έστειλε ο Tony. Είχα παρασυρθεί τόσο με τις ιστορίες του που δεν κατάλαβα πότε μπήκε ο Alex στο δωμάτιο.

Όταν τελείωσα το διάβασμα, ονειροπολώντας ακόμα έστρεψα το κεφάλι μου προς τη μεριά του κρεβατιού και είδα αυτόν τον πανέμορφο άντρα να κάθεται εκεί παρέα με ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και να το διαβάζει με απέραντη προσήλωση. Όταν κατάλαβε πως τον κοίταζα έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος μου και του χάρισα ένα χαμόγελο.

Εκείνος ανταπέδωσε το χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο του! Ήταν από αυτά που δεν είχαν σκοπό να εντυπωσιάσουν κανέναν. Δεν ήταν από τα χαμόγελα που μοιράζει σε μεγάλες εκδηλώσεις και περιοδικά που έβλεπα τόσο καιρό. Ήταν αληθινό με την αγάπη να το φωτίζει περισσότερο.

Άφησα το γράμμα κάτω και πήγα κοντά του αγκαλιάζοντας τον και  έκρυψα το πρόσωπο μου στο βαθούλωμα του λαιμού του εισπνέοντας το όμορφο άρωμα του μετά από πολύ καιρό.

Μου είχε λείψει άπειρα όσο καιρό έλειπε.

Τόσους μήνες μακριά του ήταν σκέτη κόλαση. Το μόνο που ήθελα ήταν να των έχω πάλι κοντά μου. Σώο και αβλαβή. Πράγμα που ευτυχώς τελικά έγινε πραγματικότητα.

«Πώς είσαι;» μου είπε φιλώντας με.

«Τώρα είμαι καλά. Αφού είσαι εδώ, είμαι καλά.»

«Μου έλειψες.»

«Και σε εμένα. Συγγνώμη που έπρεπε να σε αφήσω τόσο καιρό μόνη. Ειδικά τώρα.»

«Δεν πειράζει ήταν για το καλό όλων μας.»

«Ναι.»

«Δηλαδή τελείωσε; Μπορούμε να βγούμε έξω χωρίς να φοβόμαστε εάν θα ζήσουμε από μια απλή βόλτα;»

«Ναι αγάπη μου! Τελείωσε! Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φόβο τώρα. Μπορούμε να μεγαλώσουμε το μωρό μας χωρίς φόβο. Άλλωστε όλοι μας φοβούνται τώρα. Δεν μπορεί κανείς να αγγίξει τον Will. Και πάνω από όλα κανείς δεν μπορεί να αγγίξει εσένα.» είπε και με φίλησε αργά. Σαν να ήταν η πρώτη μας φορά.

Και ήταν μαγικά για το επόμενο διάστημα...