Ο όρκος

~ 29 ~

Alex pov

Ξύπνησα πριν από αυτήν και έμεινα να κοιτάω την ομορφιά της.

Τόσο όμορφη!

Ένας άγγελος που ήρθε να με σώσει από τη μίζερη ζωή μου.

Δεν άντεξε και την έβγαλα φωτογραφία.

Είναι η πιο όμορφη γυναίκα που υπάρχει.

Και όλα αυτά που της είπα ήταν η αλήθεια. Όταν την γνώρισα και μετά δεν μπόρεσα να αγγίξω καμία άλλη. Ήθελα και θέλω μόνο αυτή.

Αυτή είναι που μου δίνει έναν λόγο να ξυπνάω το πρωί.

Ακόμα και τον καιρό που βρισκόμασταν χώρια, αυτή ήταν ο λόγος που ξυπνούσα το πρωί.

Έπρεπε να την προστατέψω.

Η δουλειά βέβαια δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι ακόμα σε κίνδυνο αλλά δεν μπορώ να μείνω άλλο μακριά της.

Δεν μπορώ να μείνω μακριά της γνωρίζοντας πως έκανε ότι έκανε για να μην ζεί χωρίς εμένα.

Δεν την αδικώ βέβαια. Και εγώ θα το έκανα εάν δεν ζούσε εκείνη.

Αυτός ο χρόνος ήταν ο χειρότερος.

Όμως έχω κάνει πράγματα μέσα σε αυτό το διάστημα που δεν ξέρω εάν μπορεί να μου τα συγχωρήσει.

Εγώ είπα στους θείους της να κάνουν την κηδεία. Ήταν δική μου ιδέα.

Δεν μπορούσα να την αφήσω να ξέρει πως είμαι ζωντανός και ότι πρέπει να κυνηγήσω αυτόν που έχει φέρει τόσο πόνο και στους δύο μας.

Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να μην γυρίσω και πότε.

Ήθελα να της δώσω την ευκαιρία να προχωρήσει.

Να γίνει ευτυχισμένη.

Όμως αυτό δεν συνέβαινε.

Όποιος την πλησίαζε τον απέρριπτε χωρίς να δώσει ούτε μια ευκαιρία.

Και το γνωρίζω καλά αυτό.

Όσο και να ήθελα να την προστατεύσω και έπρεπε να μείνω μακριά της δεν μπορούσα.