Ο όρκος

~ 27 ~

Tony's pov

Είμαστε όλοι στο νοσοκομείο. Οι γιατροί δεν μας έχουν μιλήσει ακόμα. Εγώ και ο Will είμαστε χάλια. Είναι η δεύτερη φορά που κάνει κάτι τέτοιο.

Αλλά αυτή τη φορά είναι πολύ χειρότερα από την προηγούμενη. Όλα είναι πολύ χειρότερα τον τελευταίο χρόνο. Προσπάθησα. Προσπάθησα τα πάντα αλλά δεν γινόταν τίποτα.

Ήταν είναι και θα είναι ερωτευμένη μαζί του για πάντα.

Μου θυμίζει την αδερφή μου σε πολλά πράγματα. Αλλά αυτό που είναι ακριβός ίδιο μαζί της είναι ο τρόπος που αγαπά.

Η αδερφή μου πέθανε για τον έρωτα της ζωής της και εκείνος πέθανε για εκείνη.

Το ίδιο τώρα κάνει και η Gabi.

Όμως είμαι πολύ εγωιστής για να την αφήσω να το κάνει. Ίσως και υπερβολικά. Αλλά αρνούμαι να την χάσω.

Ο Will παρόλο που προσπαθεί να το παίξει σκληρός ξέρω ότι είναι χάλια. Ότι και να δείχνει είναι μια μάσκα. Η μάσκα που τον ανάγκασε να φορέσει η ζωή και η δουλειά στην οποία μπλέχτηκε.

Ο γιατρός βγήκε από το δωμάτιο της και μας πλησίασε.

Είστε οι συγγενείς;

Ναι. Πώς είναι;

Έχει χάσει πολύ αίμα και η ομάδα αίματος της είναι αρκετά σπάνια και αυτή τη στιγμή υπάρχει έλλειψη. Έχει κάποιος από εσάς μηδέν αρνητικό;

«Εγώ έχω.» είπε και γυρίσαμε κι οι τρείς προς τη μεριά του.

«Είστε συγγενείς;»

«Όχι. Γίνεται να δώσω αίμα;»

«Είστε η μόνη μας λύσει αυτή τη στιγμή για να μην τη χάσουμε. Πρέπει όμως να βιαστούμε.»

«Πάμε τότε.» είπε και έφυγαν μαζί με το γιατρό.

Του χρωστάμε τη ζωή της Gabi αρκετές φορές μέχρι τώρα. Ελπίζω όμως αυτή να είναι η τελευταία.

~•~

Οι ώρες πέρασαν. Κάνεις τους δεν βγήκε από το δωμάτιο.

Το βράδυ μόνο μας ενημέρωσε ο γιατρός πως και οι δύο είναι καλά.

Μόνο τότε μπόρεσα να πάρω μια κανονική ανάσα και να αφήσω λίγο το άγχος μου να μετριαστεί.

Είμαι τόσο ευγνώμων που αυτός ο άνθρωπος υπάρχει στη ζωή της.

Χωρίς αυτόν ίσως η Gabi να μην ήταν εδώ.

Gabi's pov

Ξύπνησα σε έναν άγνωστο χώρο για εμένα. Όταν επιτέλους η όραση μου σταμάτησε να είναι θολή αναγνώρισα τους λευκούς τείχους του νοσοκομείου.

Ένιωθα υπερβολικά κουρασμένη.

Τελικά δεν έγινε αυτό που ήλπιζα. Δεν με άφησαν να πάω κοντά του.

Χωρίς να το ελέγχω άρχισα να κλαίω ανεξέλεγκτα. Απλά άφησα όλο τον πόνο, τη θλίψη και το παράπονο μου να βγεί με αυτόν τον τρόπο.

Μέχρι που ένιωσα ένα χέρι να πιάνει το δικό μου απαλά.

Τρόμαξα και γύρισα να κοιτάξω ποιός ήταν.

Ευτυχώς ήταν αυτός.

Άρχισα να κλαίω αλλά αυτή τη φορά από χαρά. Έκλαιγα και χαμογελούσα. Κοιτούσα το κουρασμένο και αδυνατισμένο πρόσωπο του και πρώτη φορά σε αυτό τον μαρτυρικό χρόνο ένιωθα ευτυχισμένη.

«Επιτέλους!! Σε ξανά βρήκα! Σε παρακαλώ μην με αφήσεις!! Σε παρακαλώ!  Μην με αφήσεις ξανά δεν θα το αντέξω!!»

«Ηρέμησε αγάπη μου! Ηρέμησε!»

«Μην με αφήσεις ξανά.»

«Ποτέ ξανά. Κοιμήσου τώρα. Ξεκουράσου.»

«Κοιμήσου μαζί μου!»

«Εντάξει!» είπε και μπήκε στο κρεβάτι μαζί μου βάζοντας με μέσα στη ζέστη αγκαλιά του που τόσο μου είχε λείψει.

Τουλάχιστον είναι εδώ. Τουλάχιστον ξέρω τώρα πως δεν θα με αφήσει ποτέ. Θα είμαστε μαζί στο θάνατο. Και εάν χρειαζόταν να το ξανά κάνω θα το έκανα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Θα πέθαινα ξανά και ξανά. Αρκεί να είναι μαζί του.

Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος εισπνέοντας το υπέροχο άρωμα του. Και ήταν η πρώτη νύχτα που κοιμήθηκα ευτυχισμένη.