Ο όρκος

~ 31 ~

Μία εβδομάδα μετά

Για μια ακόμη φορά ξυπνάω μέσα στη νύχτα και δεν βρίσκεται δίπλα μου.

Φτάνει όμως!

Κάθε βράδυ ξυπνάει και κάπου πηγαίνει. Κάθε βράδυ ξυπνάω και δεν τον βρίσκω πουθενά!

Μπορεί να είμαστε όλη μέρα μαζί στο σπίτι μας και να κοιμόμαστε μαζί αλλά κάθε βράδυ φεύγει.

Ξυπνάω μόνη μέσα στη νύχτα και είμαι μόνη σε ένα τεράστιο σπίτι.

Νιώθω πως με εγκαταλείπει.

Αλλά όταν γυρνάει πίσω πάντα με παίρνει αγκαλιά και με φιλάει ενώ νομίζει ότι κοιμάμαι.

Αλλά δεν το κάνω.

Πάντα μένω ξύπνια μέχρι να γυρίσει πίσω και να βεβαιωθώ πως είναι ασφαλής.

Δεν γίνεται όμως να μένουμε μαζί και να μην με εμπιστεύεται για τα πράγματα που τον απασχολούν.

Δεν γίνεται να φεύγει με τις ώρες και να μην λέει τίποτα.

~•~

Οι ώρες πέρασαν βασανιστικά αργά.

Και καθώς οι ώρες περνούσαν η νύχτα διαδέχτηκε τη μέρα.

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου είχαν εισβάλει στο δωμάτιο μεταφέροντας μια ζωντάνια την οποία όμως εγώ δεν ένιωθα.

Άγρυπνη από την ώρα που έφυγε και γεμάτη ανησυχίες.

Το μυαλό μου έτρεχε σε πολλά μονοπάτια αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν ευχάριστο.

Και εκείνος ακόμα να εμφανιστεί.

Νομίζω πως εάν αργήσει ακόμα λίγο θα τρελαθώ.

Εδώ και δέκα λεπτά δεν έχω σταματήσει να πηγαίνω πάνω κάτω στην κουζίνα.

Και καθώς τα λεπτά περνάν, τόσο πιο επίμονα κοιτάω την πόρτα και ελπίζω να ανοίξει και να εμφανιστεί.

Και τότε ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο των κλειδιών.

Η πόρτα ανοίγει και τον βλέπω να μπαίνει μέσα σώος και αβλαβής.

Μια ανάσα που δεν κατάλαβα πως κρατούσα φεύγει από τα πνευμόνια μου και μαζί με αυτήν τα πόδια μου με εγκαταλείπουν.

Γουστάρω στο πάτωμα με τα χέρια μου να καλύπτουν το πρόσωπο μου.

Επιτέλους ήρθε!

Τον νιώθω να έρχεται κοντά μου και να με αγκαλιάζει προστατευτικά.

«Αγάπη μου τι έγινε; Είσαι καλά;» έλεγε ενώ με φιλούσε παντού.

«Μην το ξανά κάνεις αυτό!» του είπα και τον αγκάλιασα και εγώ.

«Τι πράγμα;»

Με ρωτάει κιόλας;!

«Alex πραγματικά με ρωτάς;»

«Ναι! Δεν έχω κάνει κάτι!»

«Alex εδώ και και βδομάδα φεύγεις μέσα στη μαύρη νύχτα σαν τον κλέφτη και κάθε φορά και πιο αργά! Κάθε βράδυ ξυπνάω και δεν σε βρίσκω δίπλα μου! Και κάθε φορά που γυρνάς και πιστεύεις πως κοιμάμαι ενώ εγώ είμαι ξύπνια, μέσα στην αγωνία για το άμα θα έρθεις πίσω ολόκληρος!» του λέω ενώ πλέον ήμασταν όρθιοι και είχα αρχίσει να φωνάζω.

Εκείνος μένει να με κοιτάει και δεν λέει τίποτα. Απλά με κοιτάει με ένα απλανές βλέμμα.

Και τότε είναι που μου έρχεται στο μυαλό.

«Με απατάς;!» του λέω νιώθοντας την καρδιά μου να πονάει.

«Gabi! Τι λες συνελθε!»

«Το κάνεις! Έτσι δεν είναι;»

«Αγάπη μου σταματά να λες ασυναρτησίες!»

«Πες μου τότε τι κάνεις κάθε βράδυ και γυρνάς ξημερώματα!»

«Δεν μπορώ!»

«Γιατί;»

«Γιατί....»

«Εάν δεν μου πείς θα φύγω! Πραγματικά θα το κάνω! Δεν μπορώ αλλά ψέματα! Ούτε από εσένα ούτε από τον Tony ούτε από κανέναν!»

«Εντάξει! Εντάξει! Θα σου πω! Μπορείς όμως πρώτα να ηρεμήσεις;»

«Ήρεμη είμαι!»

«Απλά...» έκανε να πει ξεφυσώντας.

«Τι;»

«Έπιασα τον ελεύθερο σκοπευτή!»