Ο όρκος

~ 26 ~

Αντίκρισα ξανά αυτά τα μάτια.

Αυτά τα μάτια που με στοιχειώνουν εδώ και έναν χρόνο.

Το σώμα μου όμως με πρόδωσε. Όλα μαύρισαν και ένιωσα σαν να αιωρούμε.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξυπνάω σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου με τον Tony δίπλα μου και τον Will λίγο πιο πέρα να μιλάει με μια νοσοκόμα στον διάδρομο.

«Tony.» είπα αδύναμα.

«Εδώ είμαι αγάπη μου! Πώς νιώθεις;»

«Ήταν εκεί Tony τον είδα!»

«Gabi τι λες; Ποιον είδες;»

«Τον Alex! Ήταν εκεί τον είδα!»

«Αγάπη μου ξέρεις ότι δεν ήταν αυτός. Ίσως ήταν πάλι κάποιο από τα όνειρα σου πάλι.» μου είπε χαϊδεύοντας το μάγουλο μου απαλά.

Έγειρα τα κεφάλι μου πίσω στο μαξιλάρι και ένιωσα ένα δάκρυ να κυλά χωρίς την άδεια μου.

«Ε τι είναι αυτά τώρα!»

«Απλά μου λείπει υπερβολικά πολύ.»

«Το ξέρω αγάπη μου, το ξέρω!» είπε και με έβαλε μέσα στην αγκαλιά του.

Μετά από λίγο μπήκε και ο Will στο δωμάτιο.

«Οπότε είσαι έτοιμη μπορούμε να φύγουμε. Όμως ο γιατρός είπε πως πρέπει να φροντίζεις πιο καλά τον εαυτό σου. Από πότε έχεις να φας;» είπε και με κοίταξε με το αυστηρό του βλέμμα.

«Από προχθές το βράδυ; Δεν θυμάμαι.»

«Ρε Gabi!!!» είπε ο Tony αγανακτισμένα.

«Εντάξει εντάξει! Θα προσπαθήσω! Μπορούμε να φύγουμε τώρα;»

«Μπορούμε.» είπε ο Will.

Μετά από αυτή μας την περιπέτεια γυρίσαμε στο σπίτι. Ο Will μετά από λίγο αφού βεβαιώθηκε ότι ήμουν καλά έφυγε για το καζίνο και ο Tony με ακολούθησε στο σπίτι του Alex.

«Πήγαινε να αλλάξεις και θα σου κάνω κάτι να φας ναι;»

«Δεν πεινάω.»

«Είπα κάτι! Και δεν παίρνω όχι για απάντηση!»

«Καλά!» είπα σαν να παραδίνομαι.

Όταν ανέβηκα πάνω καθώς περνούσα από το παράθυρο του δωματίου είδα πάλι μια μαύρη μορφή να να είναι έξω από το σπίτι. Θα μπορούσα να ορκιστώ πως ήταν αυτός αν δεν ήξερα καλύτερα. Αλλά δυστυχώς ξέρω.

Εάν ήταν ζωντανός δεν θα έμενε μακριά μου τόσο καιρό. Δεν θα με άφηνε να υποφέρω και να πεθαίνω κάθε μέρα και από λίγο.

Όταν άλλαξα πια πήγα στο παράθυρο για να δω εάν ήταν ακόμη εκεί.

Και ήταν.

Πρώτη φορά γίνεται αυτό! Κάθε φορά που τον εντοπίζω όταν ξανά κοιτάω δεν είναι ποτέ εκεί. Αλλά τώρα είναι!!

Έβαλα τα παπούτσια μου και και κατέβηκα κάτω τρέχοντας σαν την τρελή για να βγω έξω και να τον βρώ.

«Πού πας;» με ρώτησε ο Tony αλλά εγώ δεν του απάντησα και βγήκα έξω τρέχοντας για να βρώ τον άγνωστο άντρα στα μαύρα.

Όμως για ακόμη μια φορά δεν ήταν εκεί. Τον είδα μόνο να απομακρύνεται γρήγορα. Προσπάθησα να τον ακολουθήσω μα ήταν αδύνατο. Δεν μπορούσα να τον φτάσω. Και δεν άντεχα άλλο τις παραισθήσεις μου.

Δεν άντεχα να τον βλέπω στα όνειρα μου και να ξέρω πως δεν μπορώ να τον αγγίξω ποτέ ξανά. Να τον δω να μου χαμογελάει. Να τον σφίξω στην αγκαλιά μου. Απλά δεν άντεχα. Αυτό ήταν τα παρατάω. Τέλος! Δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό. Δεν μπορώ να ζω έτσι.

Γύρισα στο σπίτι έχοντας πάρει την απόφαση μου.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά άκουσα τη φωνή του Tony.

«Σε λίγο είναι έτοιμο το φαγητό. Έλα να φας.»

«Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και θα κατέβω σε λίγο.» του είπα σαν να μην τρέχει τίποτα και ανέβηκα πάνω.

Tony's pov

Έχει περάσει μισή ώρα από τότε που πήγε η Gabi πάνω και αποφάσισα να ανέβω για να δω τι κάνει.

Φτάνοντας όμως έξω από το μπάνιο βλέπω νερά να τρέχουν κάτω από την πόρτα. Προσπάθησα να την ανοίξω αλλά δεν γίνεται τίποτα.

«Gabi;;»

Δεν πήρα απάντηση.

«Gabi άνοιξε! Είσαι καλά εκεί μέσα; Απάντησε μου!»

Ακόμη τίποτα.

Αυτό ήταν θα σπάσω την πόρτα.

Η πόρτα ανοίγει μα εγώ παγώνω.

Είναι μέσα στη μπανιέρα. Αναίσθητη. Με ένα ξυράφι να κάθεται στην άκρη της μπανιέρας.

Τρέχω κοντά της προσπαθώντας να τη συνεφέρω αλλά τίποτα. Δεν ανταποκρίνεται.

Την βγάζω από το νερό και την κρατάω στην αγκαλιά μου προσπαθώντας να σταματήσω την αιμορραγία.

Μέσα στον πανικό μου πήρα το πρώτο άτομο που ήξερα ότι είναι κοντά και θα κάνει τα πάντα για να την πάει στο νοσοκομείο.

Το σήκωσε στον πρώτο χτύπο.

«Έλα στο σπίτι! Πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο! Τώρα!!»

«Έρχομαι.» είπε και το έκλεισε.

Ξέρω ότι μπορεί να τα τινάξω όλα στον αέρα αλλά δεν μπορώ να διακινδυνεύσω άλλο τη ζωή της.

Όλο αυτό πρέπει να σταματήσει. Και πρέπει να σταματήσει τώρα.