Ο όρκος

~ 25 ~

Ένας χρόνος.

Ένας χρόνος έχει περάσει από εκείνη την μοιραία μέρα.

Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.

Ακόμα μοιάζουν σαν όνειρο τα λόγια του Will.

Όμως είναι αληθινά.

Εδώ και έναν χρόνο ζω σε μια κόλαση.

Βασικά δεν ζω.

Δεν αναπνέω.

Απλά υπάρχω.

Εκείνη η απαίσια μέρα ακόμα με στοιχειώνει. Ακόμα τον βλέπω κάθε μέρα στον ύπνο μου. Τον τελευταίο μήνα τον βλέπω και στο παράθυρο μου τη μέρα και έχω αρχίσει να πιστεύω πραγματικά πως αρχίζω να τρελαίνομαι.

Η απώλεια του είναι παντού.

Μου λείπει το άρωμα του. Η σταθερή και ασφαλής αγκαλιά του. Τα φιλιά του. Το υπέροχο χαμόγελο και εκείνα τα γαλάζια μάτια που κοίταζα με τις ώρες.

Από εκεί που τον έβλεπα κάθε μέρα τώρα δεν τον βλέπω και αυτό πονάει.

Πονάει πολύ.

Αυτό που πονάει περισσότερο από όλα όμως είναι που δεν τον βοήθησα. Που δεν επέμενα να έρθει μαζί μου. Αλλά πάνω από όλα που δεν του είπα πόσο τον αγαπάω. Δεν του είπα το σ'αγαπώ που ήθελα τόσο να του πω και έπρεπε να ακούσει.

Εκείνη την μέρα έκανε σαν να ήξερε. Σαν να ήξερε ότι δεν θα με ξανά δεί ποτέ.

Αυτό με σκοτώνει. Με τρώει από μέσα προς τα έξω.

Εδώ και εάν χρόνο κλαίω. Δεν έχει περάσει βράδυ που να μην έχω κλάψει επειδή μου λείπει. Δεν έχει περάσει βράδυ που να μην τον έχω δεί στο όνειρο μου ζωντανό και μαζί μου. Και δεν έχει περάσει πρωί που να μην με έχει βρεί να κλαίω γιατί όλα ήταν ένα όνειρο.

Εάν μου έλεγε κάποιος πριν γνωρίσω τον Alex πως οι εφιάλτες των γονιών μου θα σταματήσουν να με βασανίζουν και πως θα έσπαγα τον όρκο μου θα του έλεγα πως είναι τρελός.

Θα του έλεγα πως ποτέ δεν πρόκειται να ερωτευτώ κανέναν και πως ποτέ δεν θα έσπαγα τον όρκο μου ποτέ.

Όμως τώρα έχω ερωτευτεί. Έχω σπάσει τον όρκο μου. Έναν όρκο που αποφάσισα πως δεν έπρεπε καν να παρθεί από τη στιγμή που οι γονείς μου αγαπιούνται και δεν μπορούσαν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο.

Αποφάσισα όμως να πάρω έναν άλλο όρκο. Να μην ερωτευτώ ξανά. Και μπορώ να πω πως είναι πολύ εύκολος. Γιατί απλά δεν μπορώ να ερωτευτώ κανέναν άλλον εκτός από τον Alex.