Ο όρκος

~ 30 ~

Gabi's pov

Κλαίω.

Έχουν περάσει δύο ώρες και ακόμα κλαίω.

Δεν μπορώ να σταματήσω.

Τουλάχιστον όμως είμαι μόνη μου.

Μετά την εξομολόγηση του δεν άντεξα και έφυγα.

Ήρθα στο καζίνο. Στο μοναδικό μέρος που ήξερα πως δεν θα με βρει κανείς.

Πολύ λίγα άτομα ξέρουν για το δωμάτιο που βρίσκομαι τώρα.

Είναι ένα δωμάτιο έκτακτης ανάγκης, το οποίος δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ.

Μικρή ερχόμουν εδώ και κρυβόμουν με τα παιχνίδια μου και έπαιζα με τις ώρες.

Τώρα είμαι πάλι εδώ και κλαίω.

Κλαίω για αυτόν.

Όχι για τις πράξεις του.

Κλαίω για την ψυχή του.

Αυτή την υπέροχη ψυχή που ισχυρίζεται ότι δεν έχει.

Εάν δεν είχε όμως δεν θα έκανε όλα αυτά που έχει κάνει για εμένα.

Μετά την εξομολόγηση του, του είπα πως ήθελα να μείνω για λίγο μόνη μου.

Έπρεπε να επεξεργαστώ όλα αυτά που μου είπε.

Και μου τα είπε όλα.

Χωρίς ψέματα.

Χωρίς περιστροφές.

Μου είπε μόνο την άσχημη ωμή αλήθεια που απέφευγα να μάθω, αλλά έπρεπε.

Έχει σκοτώσει.

Έχει βασανίσει κόσμο.

Έχει πυροβολήσει άλλον τόσο.

Μα δεν πιστεύω πως το απόλαυσε.

Όπως μου είπε ο ίδιος όταν πρέπει να πεθάνει κάποιος πάντα κλίνει τα μάτια του.

Ίσως του φέρνει πίσω άσχημες αναμνήσεις.

Δεν τον ρώτησα κιόλας.

Δεν ήθελα να τον πιέσω παραπάνω.

Όσο μου αφηγούνταν τις φρικτές πράξεις του δεν τόλμησε να με κοιτάξει ούτε μια στιγμή.

Κοιτούσε τον τοίχο απέναντι ή είχε κλειστά τα μάτια του.

Ξέρω ότι πιστεύει πως έχω αηδιάσει από τις πράξεις του και πως δεν θα θέλω να τον δω ξανά μπροστά μου.

Αλλά η απόφαση και τα συναισθήματα μου δεν έχουν αλλάξει.

Ξέρω ότι ότι έχει κάνει πριν τον βοηθήσει ο Will τα έκανε επίδειξη ήταν αναγκασμένος και έπρεπε να επιβιώσει.