Haters gonna hate [Book 2]

How Dare You?

Έφτασα στην σχολή και βγήκα από το αμάξι του Θοδωρή χωρίς να τον φιλήσω ή κάτι, ήθελα να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στο κεφάλι μου πρώτα. Μπήκα μέσα και το πρώτο άτομο που με έπιασε ήταν ο Chris, τι πρωτότυπο. Με γύρισε προς το μέρος του και με κοίταξε υπεροπτικά, ας έλεγε ότι ήθελε, είχα υλικό για να τον κοροϊδεψω.

"Δεν είχε αγκαλίτσα με τον μπαφιαρη σήμερα;" ρώτησε ειρωνικά.

"Το γεγονός ότι τον αποκαλείς έτσι ενώ πουλάς ντρογκια στα ήμια είναι αστείο πραγματικά." απάντησα με υφακι.

Με το που το ξεστομησα έμεινε κάγκελο, με κοιτούσε και δεν μιλούσε καν. Άρχισε να εκνευρίζεται, με έπιασε σφιχτά από τον καρπό και με κόλλησε στον τοίχο. Είχα αρχίσει να φοβάμαι αλλά δεν είπα κάτι για αρχή, ήλπιζα πως απλά θίχτηκε ο εγωισμός του και ήθελε να το παίξει άντρας αλλά αυτός το πηγε σε άλλο επίπεδο.

"Εσυ πως το ξες αυτό τώρα; Έτσι και πεις κάτι πουθενα δε θες να ξες τι θα γίνει!" είπε και με εσφιξε ακόμα πιο δυνατά.

"Σε είδε ένας γνωστός, πρώτον και δεύτερον δεν έχω σκοπό να πω κάτι αλλά και να πω τι;" αποκρίθηκα και τον έσπρωξα δίχως αποτέλεσμα.

"Τι θα γίνει ε;"

Τότε ήταν που η κατάσταση ξέφυγε για τα καλά, σήκωσε το χέρι του και με χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο. Μπροστά σε όλους. Όλα πάγωσαν για λίγο, δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί, απλά έπιανα το πρόσωπο μου και τον κοιτούσα αναστατωμενη. Αυτός από την άλλη κοιτούσε συνεχώς δεξιά αριστερά, μόλις με χτύπησε άφησε κατευθείαν το χέρι μου κι έκανε δύο βήματα πίσω.

"Πας καλά...;" ρώτησα βουρκωμενη.

"Με συγχωρείς, αλήθεια..."

"Πως τόλμησες;"

Πήγε να απολογηθεί αλλά δεν ήθελα να ακούσω, τον πάτησα μια δυνατή κλοτσιά εκεί που έπρεπε και έφυγα από την σχολή όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν ήταν εύκολο να συνέλθω από το σοκ, το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό που το μάγουλο μου είχε αρχίσει να κοκκινίζει και να φουσκώνει. Αφού απομακρυνθηκα κοντοσταθηκα σε μια πολυκατοικία και πήρα κατευθείαν τον Sin τηλέφωνο, μπορεί να το ζήτησα χρόνο αλλά δεν έχει σημασία, δεν έχουμε χωρίσει.

"Τι έγινε ρε;" με ρώτησε αδιάφορα.

"Ο Chris με-"

"Τι έκανε το μαλακισμενο; Θες να τον σκοτώσω; Έχω το όπλο σπίτι, δε ξέρω αν το έχεις πετύχει στο συρτάρι με τα μποξερακια μου, είναι πάντα κάτω από αυτό με τις πίτσες δηλαδή δίπλα σε αυτό με τα χασισια αρα-"

"Θοδωρή ο Chris με χτύπησε..."

Τότε ήρθε η αναμενόμενη σιωπή. Τίποτα, δεν απάντησε, απλά έπαιρνε βαθιές ανάσες και έκλεισε την μουσική στο αυτοκίνητο. Αυτό συνέχισε να συμβαίνει για μερικά δευτερόλεπτα, μπορεί και για μερικά λεπτά δε ξέρω αλλά συνήλθε όταν τον ρώτησα αν είναι καλά.

"Εγω καλά είμαι, αυτός δε θα είναι για πολύ." απάντησε ο Θοδωρής χαμηλόφωνα.

"Τι θα κάνεις;" ρώτησα ταραγμένη.

"Θα δεις μωρό μου, προς το παρόν πες μου που βρίσκεσαι."

Πήρα μια βαθιά ανάσα και του εξήγησα που ακριβώς βρισκόμουν, σκατα θα γίνονταν πάλι τα πράγματα. Ήμουν ακόμα αρκετά εκνευρισμένη με τον Chris, για την ακρίβεια νευρίασα που κάθισα εκεί και δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο. Καλά, μπορεί να του έδωσα μια καλή στα αρχιδια αλλά αυτό δεν ήτανε και κάτι μωρέ, έπρεπε να δώσω πόνο. Σκεπτόμενη όλη αυτή τη κατάσταση ξέχασα κι ολας ότι περίμενα τον Θοδωρή, είχε φτάσει, μου μιλούσε, μου έλεγε να μπω αλλά εγώ στον κόσμο μου.

"Ε Carol, φοράω παντόφλα με κάλτσα και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, κίτρινο σανδάλι με καρό καλτσακι, καλό;"

Εντάξει μόλις το άκουσα αυτό συνήλθα κατευθείαν, δε μπορώ με τις στυλιστικες του επιλογές και το ξέρει όταν ακούω για κάτι τέτοιους τρελούς συνδυασμούς με πιάνει μια τρέλα απίστευτη. Τέλος πάντων, αφού ξύπνησα μπήκα μέσα στο αμάξι και προσπάθησα να κρύψω το μάγουλο γιατί αν έβλεπε πως είχα γίνει θα θυμωνε ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς όμως, δε το κράτησα κρυφό για πολύ καθώς το χτύπημα ήταν από αριστερά, δε μπορούσα να το καλύψω.

"Τι σου έκανε ο μπάσταρδος..." είπε και μου Χαϊδεψε το μάγουλο.

"Ειναι εντάξει, αλήθεια."

"Θα τον σκοτώσω."

Εκείνη τη στιγμή φτάσαμε σπίτι. Αυτός βγήκε από το αυτοκίνητο με πολύ μεγάλη ένταση σε σημείο που δε με περίμενε να βγω από το αυτοκίνητο, άνοιξε την πόρτα και μπήκε κατευθείαν σπίτι. Εγώ βγήκα αργά αργά και τον ακολούθησα, είχε μπει στο δωμάτιο και άρχισε να ψάχνει κάτι στο συρτάρι του, προφανώς και ήταν αυτό που φαντάστηκα.

"Δε πρόκειται να πας με πιστόλι Θοδωρή, ξέχασε το."

"Άραξε ρε, ασφαιρο είναι."

"Σαν εσένα." ειπα και άρχισα να χασκογελαω.

"Α, για να σου πω Caroline, άμα θέλω μπορώ να σε γεμίσω με παιδιά, το σπέρμα του Sinboy είναι το ισχυρότερο." είπε να κόλλησε το σώμα μου στο δικό του.

Εγω γέλασα και συνέχισα να τον βλέπω να κάνει σαν μωρό και να παίζει με το πιστόλι του, κυριολεκτικά έπαιζε. Με σημαδευε, πατούσε την σκανδάλη και φώναζε "σκρ σκρ". Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι εντάξει, πόσο κακό μπορεί να είναι το ότι θα πιάσει τον Chris και θα τον απειλήσει με ένα άδειο πιστόλι, σιγά. Μετά σκέφτηκα ότι αν τον έπιαναν για τον εχωναν μεσα για κατοχή πολύ, αυτό όμως τι σκέφτηκα πολύ πιο μετά...