Haters gonna hate [Book 2]

Are You Out Of Your Mind?

Caroline's P. O. V
Η υπόλοιπη μέρα ήταν το λιγότερο επώδυνη αλλά ευτυχώς ήρθε να με πάρει το F και θα πήγαινα σπίτι να κοιμηθώ μια και καλή. Καθόμουν σε όλα τα διαλείμματα με τον Chris και συζητούσαμε ασταμάτητα γι αυτό το θέμα, επέμενε στο να πω στον Θοδωρή για το μωρό αλλά δεν μπορούσα να το κάνω, ήξερα όμως ότι έπρεπε αργά ή γρήγορα.

"Φιλιππε, λες να πάω να του το πω αύριο;"

Αυτός με κοίταξε από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου και εγνεψε καταφατικά. Αναμενόμενο και εκτός αυτού δεν είχε άδικο, είμαι τόσο χαζή θεέ μου. Κανονικά έπρεπε να πάω επιτόπου μετά από την σχολή αλλά κάτι με κράτουσε. Fuck it, έπρεπε να το ξέρει.

"Πήγαινε με σπίτι του." είπα αποφασιστικά.

"Καλή τύχη με αυτό." απάντησε ο F στη προσπάθεια του να μου συμπαρασταθει.

Ποια τύχη; Τίποτα δε μπορούσε να με σώσει από τα νεύρα του Θοδωρή όταν θα μάθαινε για τον Γκεκα Jr. Μόλις είδα ότι πλησιαζαμε σπίτι άρχισα να κάνω προβα τα λόγια μου στο μυαλό μου αλλά τίποτα δε μου φαινόταν αρκετά καλό, οτιδήποτε κι αν έλεγα θα ήταν μια σκέτη αποτυχία.

"Εδώ είμαστε." είπε ο F και πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι, "θες να σε περιμένω;" με ρώτησε.

"Όχι ευχαριστώ, αυτή η συζήτηση θα διαρκέσει αρκετή ώρα."

Βγηκα από το αμάξι και ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Μπορούσα να κάνω εικόνα το σκηνικό, εγώ να του κάνω εξιστόρηση των γεγονότων κι αυτός να φωνάζει και να κλαίει από τα νεύρα του. Δεν είχα άλλη επιλογή καθώς όπως είπα και πριν, μόνη μου έφτασα εδώ και πρέπει να το χειριστώ σωστά. Στάθηκα μπροστά από την πόρτα και χτύπησα το κουδούνι, κατευθείαν μου άνοιξε. Με κοίταξε με γουρλωμένα τα μάτια και δεν αντέδρασε, άλλη υποδοχή περίμενα.

"Να περάσω;" ρώτησα χαμηλόφωνα.

Αυτός κούνησε θετικά το κεφάλι του και με άφησε να μπω στο σπίτι, ήταν σε καλύτερη κατάσταση από το προηγούμενο βράδυ αλλά εξακολουθουσε να επικρατεί το απόλυτο χάος. Δεν μίλησε καθόλου, κοιτούσε το πάτωμα και κουνουσε αμήχανα τα πόδια του. Εγώ τον πλησίασα και πήγα να τον πάρω αγκαλιά, τον είχα ανάγκη ακόμα κι αν ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μου σταθεί. Χώθηκα στην αγκαλιά του και άρχισα να κλαίω, αυτός μου χαϊδεψε αμήχανα τα μαλλιά και μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι.

"Πρέπει να μιλήσουμε για κάτι σοβαρό Θοδωρή..."

"Ναι, πρέπει." αποκρίθηκε.