Amie's POV
Halos magwalk out na ako ngayon dahil sa sobrang pagkapikon dahil sa lakaking kaharap ko.Alam niyo yung feeling na antagal na ngang nawala hindi pa nangangamusta, Kairita.
"So, you came here for Sean and not for me. Then, I'm going." sartiskong sabi ko. Actually, may halong katotohanan yun.
"Go. I don't care." walang ganang sagot niya sakin.
"Fine!" iritadong sigaw ko at kinuha ang bag ko sa upuan. Minsan ko na nga lang siya makita, ganyan pa ugali na papakita.
Tumayo na ako sa upuan ko at dire-direstong naglakad. Wala akong pake sa Buenavistang yan, Argh.
"Look. I'm just kidding. Sit down, I came here for you."
Napahinto naman ako sa paglalakad at hindi na ako lumingon pa ulit. Naiinis na talaga ko.
"Hey, Amie." Sean shouted. "Come here!" wala akong nagawa kundi bumalik sa upuan ko. Ang choosy ko naman kung di ako bumalik.
"Why are you here?! I mean what's your business with Sean, I mean Us---?"
"Babalik ka rin pala. Mag-inarte ka pa." rinig kong bulong niya.
"Atleast bumabalik at hindi nagsisinungaling.?" sartiskong sabi ko.
"Oh?" tinuro niya ang sarili niya at nagkibit balikat. Ah, okay. Bumalik siya pero nagsinungaling parin siya no.
"I came here for you to know that you're not dead after you saw me on the hospital a week ago." he emphasized every word coming out om his mouth.
"Ahh. That's it. Then you can go. Napatunayan ko na hindi nga ako patay." paguulit ko sa sinabi ko.
Tumingin ako kay Sean na walang imik na nasa sulok. Ewan ko ba kung sinasadya niyang di makisali samin eh.
"Wahh. After all this years yan papakita mong ugali sakin?" tinaas niya ang kilay niya kaya ako natawa ng kaunti. I mean slight-- LANG!
"Anong nakakatawa?" walang ganang tanong niya.
Tinikom ko ang bibig ko at bumalik sa pagiging mataray effect. "Common, This is non sense, tell me everything." bigla namang nagring ang cellphone ni Sean kaya lumayo siya samin ng kaunti.
"Guys, I have to go. My manager is actually looking for me. Kakaissue ko lang nung nakaraan pinapagalitan na ko."agad-agad kinuha ni Sean ang coat niya at tumakbo pababa ng restaurant.
"Finish your food. I'm going to show you something." tinignan ko siya nang masama dahil matagal nang tapos ang pagkain ko. Kanina pa right after niyang magsalita.
"I mean joke, tara na." nauna na siyang maglakad kaya agad akong sumunod. Haba pa naman ng biyas nun.
-*-
Sumakay kami ng taxi dahil wala ng Sean ang maghahatid samin kung saan man kami mapadpad. Mag-gagabi na rin kaya at for sure hinahanap na ko nila Lay at Akeesha. Kung sinu-sino na naman pagtanungan nun.
Silence covered up. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Alam mo yung feeling na andami kung gustong sabihin pero di ko malabas. Like I mean, bakit di ko yun magawa..
"Uhm.."
"So.." sabay kaming nagsalita ni Jem kaya lalong naging awkward ang atmosphere.
"You go first." he answered.
"Okay, So Hey, Jeremy. Why did you do that?" seryosong tanong ko.
"Do what?" kunwari pa siya alam na naman niya sinasabi ko.
BINABASA MO ANG
Silent#2 ASLFJ2 : Silent Tears ✓
PoesíaMahirap magmahal lalo na pag alam mong masasaktan ka lang. Mahirap magtago kapag sobrang sakit na ng nararamdaman. Mahirap magkunwari lalo na't alam mo ang totoo. Mahirap ipilit kung alam mong hindi para sayo. Continuation of: Amie & Chani's Story I...
