|Sadece aile kurgusudur.
Lgbti+ yoktur, karakterlerin hepsi kardeşler veya birbirlerini kardeş gibi görürler.
Hikâyemde ütopik bir dünya vardır; aşkın, sevdanın uzak olduğu, sadece aile bağlarının işlendiği. Aile olmak illa kana ihtiyaç duymaz ya da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30.08.2019
Saat dörtte uyanmış, koşudan geldiğim gibi banyomu yapmış ve sofrayı hazırlamaya başlamıştım. Aman aman yemek yapamıyor ama kahvaltı sofralarını güzel hazırlıyormuşum, zamanında Deniz böyle derdi. Eve geldiğimde Odkan sessizce odasında mekik çekerken Affan salonda ders çalışıyordu. O yüzden onları uyandırma gibi bir derdim olmasa da Deniz hâlâ uyuduğunda sofrada kardeşlerimle fısıldaşarak konuşuyorduk.
"Bu arada Affan, pizzacıdayken nereye kayboldun?" Sormadan önce çatalıma batırdığım peyniri ağzıma atmış, onu yutmuştum. Affan'ın telefonuna ya aramalar ya da mesajlar geliyor, bazılarıyla bizden uzakta, sessizce konuşuyor, bazılarındaysa kalkıp gidiyordu. Neden olduğunu öğrenmek zorundayız.
"Hiç! Eski arkadaşlarımdan biri işte," dedi gayet rahat bir şekilde. Eski arkadaş...
Affan eskiden aşırı korkak bir çocuktu ya babamın ya da annemin dibinden ayrılmaz, arkadaş edinmezdi. Odkan'la ben mahalleden çocuklarla oynamaya çıktığımızda Affan, ebeveynlerimizin zoruyla bize katılsa da yirmi dakikada bir onları görmeye gider, evde oyalanırdı. O yüzden mahalledeki hiçbir çocuk, onu sevmez, aramıza katmak istemezlerdi. Şimdi o eski arkadaşlar, dışladıkları bu çocuğu aniden aralarında mı istiyorlar? Hem niye ben hiç görmüyorum? Kişi hafızam çok kuvvetlidir, bir kere gördüğüm insanı bile hatırlayabiliyorken o kişileri neden hiç görmüyorum? Okulda da sokaklarda da yoklar.
"Bizi tanıştırsana. Valla tek kelime etmeyiz lan, rezil olmazsın böylece." Odkan'ın da benim gibi Affan'ı konuşturmaya zorlamasına gülümsedim ve ben de onu onayladım. Aslında yemin etmişti, bir daha Affan'dan su bile istemeyecekti ama ben yanındayken böyle konuşturmaya çalışıyordu.
"Gerek yok boğlum. Sıkıcı ortam ya, sizi boğar. Hem rezil olmam ben kardeşlerimden," diyerek omzuma vurdu Affan. Tam karşımda oturan kardeşim, uzanıp da sol omzuma vurduğunda dişlerimi sıktım. Şu omzuma vurmayın lan!
Affan verdiğim tepkiyi göremediğinden konuşmaya devam edecekti ki Deniz odamızdan yarı çıplak çıktı. Bizimkiler Deniz'in kaslarını görünce yedikleri, içtiklerini fışkırtırken ben gülümsüyordum. Birileri kas yapmış! Önceden kas yapmayı sevmeyen Deniz efendinin karın ve kol kasları aşırı belirgindi.
"Üstüne bir şey giysene mal!" Odkan'ın bağırtısıyla kıkırdadım, saniyelik bana baktı. Konu ben olunca 'isim konuşturalım' diyerek dolanan çocuğun benim gibi birini gördüğünde böyle tepki vermesi aşırı komik.
"Çıplak değilim, salaklar." Deniz'se bize hiç bakmadan söylenerek banyoya girmişti. Kapıyı kapatmadığından lavaboya eğilirken daha da belirginleşen sırt kaslarına sadece Affan bakıyordu.
"Yemek yiyecek misin?" Sorduğum soruya cevap vermeden önce elindeki havluyu tek omzuna attı ve yanımıza geldi.
"Evet." Tabak dolabından diyet müslisi, buz dolabından bir şişe sarı su çıkarıp konuşmasına devam etti; "ama sizin gibi akşam yemeği değil."
