|Sadece aile kurgusudur.
Lgbti+ yoktur, karakterlerin hepsi kardeşler veya birbirlerini kardeş gibi görürler.
Hikâyemde ütopik bir dünya vardır; aşkın, sevdanın uzak olduğu, sadece aile bağlarının işlendiği. Aile olmak illa kana ihtiyaç duymaz ya da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
05.07.2023
Deniz Burak Zeytin
Görev, Birinci Gün-
Üzerime siyah ceketimi giyerken aynadan kendime bakıyordum; saçlarımı Amerikan tıraşı değil, enseme kadar kestirmiş, güzelce şekillendirmiştim. Ama sakallarımı düşündüğüm gibi tamamen sıfırlamış, sinekkaydı yapmıştım. Ceketi giyindikten sonra birkaç inatçı saçımı tekrar düzelttim ve son kez bakındım, beyaz gömleğim ve siyah, kumaş pantolon, üzerime aldığım siyah ceket... Bugün okulda ilk günüm olacağından resmi giyinmeyi tercih etmiştim, diğer günlerin kombinini bile hazırladım. İşaret parmaklarıma yüzükleri takarken saatimi kontrol ediyordum.
Biraz geç kalmayı düşünüyorum, böylelikle sinirli kişiler ortaya çıkacak, karakterleri tam göreceğim. Saatimi de takarak evrak çantamı aldım, dış kapıya yürüdüm. Kendi arabamı almama izin vermemişlerdi, sahte kimliğimle alınmış, ruhsatı da o isme kayıtlı yeni bir araç verildi. O araca binip oldukça yavaş bir şekilde okula gittim. Normalde de hız yapmayı pek tercih etmezdim, yine de normalin altında hızı da ilk defa gidiyorum.
Aracı park edip önümdeki okulun binasına bakarken tabelasındaki yazıyı okudum; Özel Piraye Koleji. Dış duvarları kehribar rengi, hiçbir camında korkuluk yok, kapısı şık desen verilmiş demirden, dört katlı bir bina ve yer otoparkında lüks araçlar sıralı; BMW, Mercedes, Rang Rover...
Buraya sözleşmeli öğretmen olarak atanmış Apgun Özer'im. Daha yeni mezun oldum, İzmir'den geldim ve biraz utangaç bir öğretmenim. Boğazımı temizlemiş, tam okulun bahçesine ilk adımımı atacaktım ki çok yüksek gürültülü ses bulunduğumuz konumu inletti, birkaç dakika sonra sesin sahibi olan araç tam da okulun önüne park etti. Yarış motoru kadar büyük bir motor, üzerinden inense 12-C sınıfından Uygar Virgül. Motorundan inen Uygar kaskını çıkarıp gidonlarına astı ve eldivenlerini çıkardı. Anahtarını alırken o da bana bakmıştı.
"Güzel motor," dedim motoru incelerken. Cevap vermeden bahçeye girdi, oradan da okula...
Uygar Virgül, on altı yaşında üvey babasını bıçaklasa da nefsi müdafaa kararıyla serbest bırakıldıktan sonra kendi özgür iradesiyle psikolojik tedavi almış. Polis raporuna göre şiddet gördüğü sırada babasından kaçmaya çalışırken kendini yola atmış, kendisi yolun karşısına geçebilirken babasına tır çarpmış. Ondan kalan mirası LÖSEV'e bağışlamış. Şu anda ise ne yaptığı muallak.
Motoru izlemeyi kesip ben de bahçeye girdim, birkaç öğrenci dışarıdayken birçoğu içeri giriyordu. Dediğim gibi, bilerek geç gelmiştim ve ona rağmen bahçede öğrenciler var. Hiçbiriyle ilgilenmeden okula girdim, müdürün kapısını çaldım. Kapı kendiliğinden açıldı ve öğretmen olduğu belli olan bir kadın, başıyla bana selam verip hızlı adımlarla uzaklaştı.
"İçeri girebilirsiniz." Müdürün sesiyle kendime geldim. İçeri girdiğimde müdürün masayı toparladığı dikkatimden kaçmadı. Bu okulun müdürünün hiçbir şeyden haberi yok. İlk şikâyeti bundan aylar önceki matematik hocası İlayda yapmış ve gizemli bir şekilde ölü bulunmuş...
