Κυρίες και κύριοι,
καλωσήρθατε στη πτήση από Ελλαδιστάν προς τη γη των καμμένων εγκεφαλικών κυττάρων, σας μιλάει η κυβερνήτης του αεροσκάφους.
Να θυμίσω αρχικά ότι:
Αντρέας: μεγαλύτερος δερφός Δάφνης
Ελένη: κολλητή Δάφνης
ΕΠΕΙΔΉ ΈΧΩ ΝΑ ΑΝΕΒΆΣΩ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΌ ΜΕ ΑΥΤΟΎΣ ΤΟΥΣ ΔΎΟ ΚΑΙ ΊΣΩΣ ΤΟΥΣ ΈΧΕΤΕ ΞΕΧΆΣΕΙ :/
Το χέρι του πιάνει σφιχτά το δικό μου, κάνοντας με να σταματήσω να περπατάω μακριά του.
"Κώστα, παράτα με." Αναφώνησα και προσπάθησα να ξεφύγω από το κράτημα του.
"Άκουσε με ρε μωρό μου, σε παρακαλώ" η φωνή του έσβηνε σιγά σιγά και καλώς ή κακώς, λύγισα.
"Κώστα ή μου λες όλη την αλήθεια ή φεύγω εδώ και τώρα. Έχω κουραστεί. Είμαι σίγουρη πως δεν συμπεριφέρεσαι έτσι μόνο και μόνο επειδή ήμουν μαζί με τον Τζέισον." Του ψιλο-φώναξα. Οι περαστικοί μας κοιτούσαν περίεργα αλλά αυτή τη φορά δεν με ένοιαζε ούτε λίγο.
Τον κοίταξα αλλά δεν μίλησε.
"Μου το υποσχέθηκες." Προσπάθησα να πω ήρεμα, όμως η φωνή μου ίσα ίσα που ακούστηκε.
Το χέρι του δεν είχε αφήσει το δικό μου, με τράβηξε κοντά του ώστε το πρόσωπο μου να βρίσκεται αντικριστά στο στήθος του.
Πριν προλάβει να πει λέξη, απομακρύνθηκα από κοντά του και ελευθέρωσα το χέρι μου.
"Κώστα, το εννοώ. Και επειδή δεν σε βλέπω πρόθυμο να τηρήσεις την υπόσχεση σου, καλύτερα να γυρίσω σπίτι μου."
Πήγα να φύγω, αλλά για δεύτερη? Τρίτη φορά? Με κράτησε σφίγγοντας ελάχιστα το μπράτσο μου.
"Εντάξει, εντάξει, εντάξει" είπε γρήγορα.
"Απλά μην φύγεις." Συνέχισε.
Κοίτα που οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
Σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και περίμενα την απάντηση του με αγωνία.
Ξεφύσηξε ηχηρά και κοίταξε γύρω του αμήχανα.
Τέλος, αυτό ήταν.
Αυτή τη φορά έφυγα στ'αλήθεια αγνοώντας τον Κώστα που φώναξε το όνομα μου. Δεν έκανε κάποια παραπάνω κίνηση να με σταματήσει.
Πήγα να μπω στο σπίτι μου αλλά το ξανασκέφτηκα. Λίγο περπάτημα θα μου έκανε καλό. Έφυγα από εκεί και τα δάκρυα θυμού άρχισαν να τρέχουν ανεμπόδιστα στα μάγουλα μου.
~ Ελένης Ποβ ~ (Ούτε εγώ το περίμενα λολ ουψ)
Χρειαζόμουν επειγόντως ένα παγωμένο ρόφημα από Starbucks.
YOU ARE READING
Every Good Girl Needs A Bad Boy
Romance"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μω...
