~ flashback 1 χρόνο πριν ~
Ήταν Παρασκευή και αφού ερχόταν Σαββατοκύριακο σκέφτηκα να το γιορτάσω με ένα ποτήρι παγωμένη σοκολάτα από το κυλικείο. Έχει πολύ ζέστη και απλά το χρειάζομαι. Την αγόρασα και άρχισα να περπατάω γεμάτη κέφι προς το παγκάκι του προαυλίου που με περίμενε η Ελένη.
Ξαφνικά βγαίνει από μια γωνία η γνωστή "κακιά παρέα" του σχολείου που τύχαινε να βρίσκεται ο -πρωην- κολλητός μου ο Κώστας. Ακομα όταν τον βλέπω μου έρχεται να βάλω τα κλάματα , όμως υποσχέθηκα στην Ελένη αλλα και στον ίδιο μου τον εαυτό ότι δεν θα ξανακλαψω γι'αυτόν , έφυγε και με παράτησε, δεν αξίζει ούτε ένα δάκρυ μου. Και κάπως έτσι παίρνω δύναμη...
Στάθηκαν όλοι μπροστά μου και με κοίταξαν με ένα περίεργο βλέμμα. Ο Κώστας πιο πέρα στηριζόταν στον τοίχο μιας τάξης με ένα κενό βλέμμα σαν να μην νιώθει τίποτα και σαν να μην τον νοιάζει τι γίνεται γύρω του.
Ξαφνικά αρπάζει τη σοκολάτα από το χέρι μου ο Μάρκος και τη σηκώνει ψηλά.
"Να που οι δρόμοι μας ξανασμίγουν, φυτουκλακι... "
" μπ-μπορεις να μ-μου το δώσεις σε παρ-παρακαλω? "
Είπα τραυλιζοντας πολύ αφού είχα κατατρομαξει με όλα αυτά τα τεράστια αγόρια έτοιμα να με τσακίσουν , μπροστά μου.
" όχι " είπε με ένα αυτοαρεσκο βλέμμα."
" μα..." Πάει , δεν πρόκειται να μου την έδινε πίσω.
"κι αν δεν στη δώσει τι θα κάνεις? Θα τον δειρεις? Ε παίδες καλυφθειτε ρε θα μας κάνει ντα το φυτό"
Είπε ο Στέφανος στην παρέα του και όλοι άρχισαν να γελούν.
Έσκυψα το κεφάλι μου ενώ ευχόμουν να φύγουν και να με αφήσουν ήσυχη.
" θες τη σοκολάτα σου ηλίθια?" Ήρθε μπροστά μου ο Μάρκος σηκώνοντας μου το πιγουνι με το δάχτυλο του.
Εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου διστακτικά και τον βλέπω να κατεβάζει το ποτήρι. Δεν το πιστεύω ότι θα μου το δώσει τόσο εύκολα... Ίσως να μετανιωσε...
Απλώνω αργά το χέρι μου που έτρεμε από τον φόβο για να πάρω το ποτήρι μου και πριν το καταλάβω ο Μάρκος έχυσε όλη τη σοκολάτα πάνω μου. Έσταζε από τα μαλλιά μου και τη μπλούζα μου αλλά ήταν πολύ παγωμένη και το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να μείνω κοκαλωμενη στη θέση μου. Κοίταξα γύρω που και είδα τα αγόρια και όλα τα παιδιά στον διάδρομο να ξεκαρδιζονται στα γέλια. Το μάτι μου έπεσε πάνω στον Κώστα που δεν είχε κουνηθεί από τη θέση του , όμως το ψυχρό του βλέμμα είχε αντικατασταθεί με ένα παιχνιδιάρικο ενώ του ξέφευγαν μικρά γελακια. Το διασκέδαζε το ζώων!
KAMU SEDANG MEMBACA
Every Good Girl Needs A Bad Boy
Romansa"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μω...
