(Ήθελα να ανέβει το βράδυ αλλά το ίντερνετ μου γαργαλιέται και δεν ξέρω αν θα μπορώ αργότερα, οπότε πάρτε το τώρα<3)
~ Ένας χρόνος αργότερα ~
"ΑΝΤΡΈΑ Ο ΗΛΊΘΙΟΣ ΣΚΎΛΟΣ ΣΟΥ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΦΆΕΙ" Φώναξε η Ελένη κρατώντας τις πιατέλες με τις μπριζόλες.
Το μικρό χνουδωτό σκυλάκι, ο Τζος, που πήρε πριν 2 μήνες ο Αντρέας έτρεχε πάνω στην Ελένη συνεχώς, αναμφισβήτητα την αγαπούσε περισσότερο από όλους.
"Δεν είναι κι ο μόνος" απάντησε ο Αντρέας και την φίλησε στο στόμα δημιουργώντας μου μια έκφραση αηδιας.
"Get a room σαλιάριδες" τους είπα προσπαθώντας να πετύχω τις ενοχλητικές μύγες με τη μυγοσκοτώστρα που κυκλοφορούσαν στο στολισμένο τραπέζι μας.
"Τέτοιο ψητό δεν έχεις δοκιμάσει ούτε στα όνειρα σου" είπε ο Κώστας δοκιμάζοντας τα κρέατα στη ψησταριά λίγο πιο δίπλα.
"Πώς το βλέπεις? Θα αφήσεις τίποτα και για εμάς?" Είπε πειράζοντας τον η Βίβιαν, καθώς πήρε κι εκείνη ένα κομματάκι από το ψητό κοτόπουλο και έφαγε.
"Οκ, είχες δίκιο, είναι το καλύτερο ψητό που έχω φάει" είπε ενθουσιασμένη.
"Το ήξερα ότι θα σου άρεσε Μπαμπαστρούμφ" την πείραξε πάλι για το μπλε στα μαλλιά της και εκείνη τον βαρεσε στον ώμο.
"Ρίξε του άλλη μία, το αξίζει, χθες δεν με άφησε ούτε ένα πεντάλεπτο να διαβάσω για τις πανελλήνιες." Είπα θυμωμένη και μου έβγαλε τη γλώσσα σαν παιδάκι.
"Δεν φταίω, μου είχες λείψει" είπε και καλά στεναχωρημένος και έκανε μια τόσο γλυκιά φάτσα.
"Κώστα λείψαμε μόνο δύο βράδια" εμφανίστηκε ο Τζέισον κρατώντας δύο εξάδες μπύρες στα χέρια του.
"Σκάσε εσύ άκαρδε" απάντησε ο Κώστας και τον βαρεσε με τη μυγοσκοτώστρα.
"ΕΛΆΤΕ ΝΑ ΦΆΜΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΕΙ ΟΛΑ ΤΟ ΣΚΑΤΟΣΚΥΛΟ" Ακούσαμε την Ελένη να φωνάζει και γελάσαμε. Η αδυναμία της για τα σκυλιά ήταν πάλι εμφανής.
Καθησαμε όλοι στο μεγάλο τραπέζι της αυλής και χαμογέλασα στη θέα μας.
Τσουγκρισαμε τα ποτήρια μας με τη κρύα μπύρα και ευχηθηκαμε όλες οι μέρες μας να μας βρίσκουν ενωμένους και ευτυχισμένους όπως η σημερινή.
Και να 'μαστε λοιπόν, εμείς οι έξι στο καινούριο σπίτι του Κώστα που το αγόρασε με τα χρήματα από τη καινούρια του -ευτυχως φυσιολογική και όχι παράνομη αυτή τη φορά- δουλειά του, να ψήνουμε όπως κάθε Κυριακή μας τους τελευταίους μήνες.
Χωρίς έχθρες ανάμεσα στον Κώστα και τον Τζέισον, χωρίς ζήλιες και χωρίς προβλήματα.
Χρειαστηκαμε όλοι αρκετό χρόνο, όμως καταλήξαμε μια παρέα που έχει αφήσει πίσω της κάποιες άσχημες στιγμές του παρελθόντος και έχει δεθεί με έναν ισχυρό τρόπο.
Τους παρατήρησα και χαμογέλασα πάλι. Ο Αντρέας να πειράζει την Ελένη, ο Κώστας να λέει πάλι για το πόσο καλός ψηστης είναι και όλοι να τον κοροϊδεύουν κι ας ξέρουν ότι έχει δίκιο, η Βίβιαν να παλεύει να φάει μέσα από τα γέλια της εξαιτίας του Τζέισον που δεν σταματάει να λέει ηλίθια ανέκδοτα, ενώ ο Τζος τρέχει πάνω στο γκαζόν προσπαθώντας να πιάσει τα κομμάτια μπριζόλας που του πετάει κρυφά ο Κώστας.
Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που σε κάποιους φαντάζουν ασήμαντες, όμως εσένα σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος και γίνονται κομμάτι ενός τεράστιου και ατελείωτου παζλ με καλές αναμνήσεις.
Και εύχομαι όλοι μας να συμπληρώσουμε τόσα πολλά κομμάτια στο παζλ, έχοντας χιλιάδες λόγους να χαμογελάμε, παρ'ολα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν, παρ'ολα τα άσχημα του παρελθόντος, γιατί η ζωή προχωράει και είναι κρίμα να χάνουμε τις όμορφες στιγμές της.
Τέλος.
_________________________________
Omg.
Οκευ τώρα νιώθω περίεργα.
Την είχα συνηθίσει αυτή την ιστορία:(
Θέλω να σας ευχαριστήσω τόσο πολύ για την υποστήριξη σας, είστε όλες καταπληκτικές<3
Θυμάμαι όταν η ιστορία έφτασε 1000 αναγνώστες, δεν μπορούσα να το πιστέψω, απλά καθόμουν και χαμογελούσα σαν χαζό:')
ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΕΊΝΑΙ 150Κ ΦΧΙΣΚΓΖΚΣΜΚΖΗΣΞΣ ΠΛΆΚΑ ΜΟΥ ΚΆΝΕΤΕ?
Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για τα σχόλια σας, τα μυνήματα σας, τις ψήφους σας και γενικά που ασχοληθηκατε και διαβάσατε την ιστορία μου❤️
Ελπίζω να σας άρεσε κατά τη διάρκεια και στο τέλος. Ήθελα happy end, δεν ξέρω για εσάς:)
Για οτιδήποτε θέλετε, μην ντρέπεστε να μου στέλνετε μηνύματα, θετικά ή αρνητικά, είναι όλα δεκτά, θα μου άρεσε πολύ αν μου λέγατε καμιά γνώμη.
ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ ΠΟΛΎΥΥ
Byeeee🦋
~Άννα~
ESTÁS LEYENDO
Every Good Girl Needs A Bad Boy
Romance"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μω...
