Φτάσαμε στο σπίτι του Κώστα και σταματήσαμε απ' έξω. Χαλάρωσα και πήρα λίγες βαθιές ανάσες. Τώρα τελευταία έχει πολύ τρέξιμο η καθημερινότητα μου και αρχίζω να ανησυχώ.
Έριξα μια ματιά στη γειτονιά και κατάλαβα πόσο τυχεροί ήμασταν που γυρίσαμε και οι δύο πίσω σώοι. Στο περίπου. Μέσα σε εκείνα τα στενά μόνο μία λέξη μπορούσε να περιγράψει την ατμόσφαιρα. Κίνδυνος.
Γυρίζω και κοιτάζω τον Κώστα, δεν φαίνεται καθόλου έτοιμος να ξεμείνει από οξυγόνο, όπως μάλλον φαίνομαι εγώ από το τρέξιμο.
Τα σκουρόχρωμα μαλλιά του έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο του ατημέλητα, το αμάνικο μαύρο μπλουζάκι του επιδείκνυε τα γυμνασμένα του χέρια και τα πανέμορφα μάτια του ελαμπαν κάτω απ' το φως του φεγγαριού.
"Με αποσυντονίζεις όταν με κοιτάς έτσι, δυσκολεύομαι ακόμα και να ξεκλειδώσω μια γαμημένη πόρτα" είπε παιχνιδιάρικα και ένιωσα τα μάγουλα μου να φλέγονται.
Τον έσπρωξα προς τα πίσω με τους γοφούς μου και μπήκα μπροστά του. Προσπάθησα να ξεκλειδώσω αλλά τίποτα.
"Έχεις βάλει το λάθος κλειδί ρε νούμερο" είπα και γέλασα, όμως το γέλιο μου κόπηκε, όταν ένιωσα τα χέρια του στα οπίσθια μου.
Του χτύπησα τα χέρια του με τα δικά μου και τα έβγαλε από πάνω μου.
"Ήρεμα" του είπα υποτίθεται αυστηρά και ξεφύσηξε όλο παράπονο.
Άνοιξα τη πόρτα και μπήκαμε στο σκοτεινό σπίτι.
Προχώρησα λίγο, μπήκε ο Κώστα και άνοιξε τα φώτα, και με μια κίνηση με είχε τραβήξει πίσω, με αποτέλεσμα να κολλήσω εγώ στον τοίχο και αυτός πάνω μου. Αναφώνησα σοκαρισμένη, αλλά δεν πρόλαβα σχεδόν καν να πάρω ανάσα, και τα χείλη του είχαν επιτεθεί στα δικά μου με δύναμη.
Τα χέρια του μετακινήθηκαν στους γοφούς μου. "Έπιασα" το μύνημα και πήδηξα τυλίγοντας τα πόδια μου γύρω απο τον κορμό του. Να ναι καλά οι ιστορίες στο wattpad που με έχουν κάνει pro player σε αυτά.
Ένιωθα κάθε εκατοστό του δέρματος μου να έχει ανατριχιάσει αποζητώντας το άγγιγμα του, όλο και περισσότερο.
Και φυσικά, κάτι έπρεπε να χαλάσει αυτή την υπέροχη στιγμή μας. Κλισέ, αλλά συμβαίνουν αυτά. Η κοιλιά μου γουργούρισε δυνατά, κάνοντας τον να διακόψει το φιλί μας και να γελάσει δυνατά.
"Κάποια πεινάειιιι" είπε και με άφησε κάτω.
Απογοητεύτηκα, αλλά πραγματικά πεινούσα πολύ. Στο νοσοκομείο από το άγχος δεν είχα όρεξη για φαγητό, μόνο λίγο νερό έβαλα στο στόμα μου.
ESTÁS LEYENDO
Every Good Girl Needs A Bad Boy
Romance"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μω...
