~Τζέισον Ποβ~
Άνοιξα τα μάτια μου αργά, σηκώθηκα από εκεί που ήμουν ξαπλωμένος και στερεώθηκα στους αγκώνες μου , κοιτώντας γύρω μου. Πού είμαι?
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και νιώθω κουρασμένος, λες και έσκαβα όλο το βράδυ.
Βρίσκομαι σε έναν σκληρό καναπέ σε ένα μικρό απεριποίητο δωμάτιο που μυρίζει υγρασία και τσιγάρο.
Άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε η Βίβιαν με μία κούπα καφέ στο χέρι. Το φως στο δωμάτιο είναι λιγοστό αλλά τα μπλε έντονα μαλλιά της, την κάνουν να ξεχωρίζει, ακόμα και έτσι.
"Ξύπνησες επιτέλους ωραίε κοιμωμένε?" Είπε παιχνιδιάρικα και μου ανακάτεψε τα μαλλιά.
"Μυρίζεις αλκοόλ από χιλιόμετρα, χρειάζεσαι επειγόντως μπάνιο." Συνέχισε καθώς μου έδωσε τη κούπα.
"Πώς βρέθηκα στην αποθήκη?" Είπα παραξενεμένος και της έκανα χώρο να κάτσει δίπλα μου.
"Είχαμε πάει χθες το βράδυ με τον Πάρη για να κανονίσουμε κάτι και σε βρήκαμε λιπόθυμο και ημίγυμνο κάτω στον δρόμο. Στην αρχή δεν σε αναγνωρίσαμε, μετά όμως σε βάλαμε στο αμάξι και ήρθαμε εδώ. Κάποια στιγμή ξύπνησες και άρχισες να φωνάζεις ότι θα σκοτώσεις κάποιον. Μετά ευτυχώς το βούλωσες και ξεράθηκες στον ύπνο."
"Δεν θυμάμαι τίποτα" Αναφώνησα και ξεφύσηξα για την άθλια κατάσταση μου. Πήρα πάλι τη κατρακύλα...
"Πάω να σου φέρω κάνα ρούχο των παιδιών για να ντυθείς. Κάνε ένα ντουζ καλύτερα." Είπε γελώντας με μια αηδιασμένη έκφραση και μου πέταξε μια πετσέτα στη μούρη.
Μου είχε λείψει. Έχω να έρθω εδώ αρκετό καιρό.
Μπήκα στο μπάνιο και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Κοίτα εδώ κατάντια.
Έκανα ένα γρήγορο ντουζ και όταν πήγα πίσω στο δωμάτιο, βρήκα μια αλαξιά ρούχα.
Ντύθηκα και βγήκα έξω. Τους βρήκα να καπνίζουν και να πίνουν καφέ στο συνηθισμένο μας μισο-γκρεμισμένο τοιχάκι έξω από την αποθήκη μας.
"ΡΕ ΠΟΙΌΣ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌΣ?" φώναξε ο Πάρης και όλοι γύρισαν ετοιμοπόλεμοι προς το μέρος μου ώστε να ορμήσουν στον "επισκέπτη" τους, ενώ εκείνος άρχισε να γελάει με τη φάρσα του.
Με το που με είδαν φάνηκε η ανακούφιση στο πρόσωπο τους και ήρθαν καταπάνω μου γελώντας και φωνάζοντας χαρούμενα. Μάλλον τους έλειψα κι εγώ.
"Πώς και μας θυμήθηκες ρε αλάνι?" Είπε ο Πάρης και με αγκάλιασε, προς έκπληξη μου βέβαια αφού αυτός ήταν πάντα ψυχρός και απόμακρος, ενώ τώρα η διάθεση του είναι τέρμα καλή.
STAI LEGGENDO
Every Good Girl Needs A Bad Boy
Storie d'amore"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μω...
