•Guess What? ~Shawn Mendes

~Twelve~

"Ben de az önce öğrendim." dedim onu sakinleştirmek isteyerek.

"Lanet olsun, lanet olsun, lanet olsun!"

Hamile olduğumu ilk öğrendiği zaman canlanıyordu gözümde. İki dakikadır etrafımda dönüp duran bedenini durdurmak için karşısına geçtim.

"Kes şunu Shawn!"

"Bu ne demek, biliyor musun Carly?" dedi sinirli sesi ile.

İlk defa adımı doğru bir şekilde söylemişti. Evet, adım buydu ama yine de duyunca kötü hissetmiştim. Şu an oldukça ciddiydi.

"Bu, seni hamile bırakıp ortadan kaybolan lanet herifin hatası benim üzerime kaldı demek. Ne kadar inkar etsen de herkes bebeklerin benden olduğunu düşünecek, demek."

Olduğum yerde kalakaldım.

"Yani?" dedim çekinerek. Duyacaklarımdan korkuyordum.

"Dayısı? Tamam. Abisi? Tamam. Ama babası? Bu olmaz Carly."

"Yani, dedim Shawn!"

Sesim düşündüğümden de yüksek çıkmıştı.

"Sanırım, artık görüşmesek daha iyi olacak."

Duyduklarım karşısında mantıklı düşünemez olmuştum. Öfkem mantığımı devre dışı bırakmıştı.

"Ne var biliyor musun?" dedim işaret parmağımı göğsüne bastırarak.

Bağırarak ve düşünmeden konuşuyordum. Biraz düşünerek konuşsaydım bu söyleyeceklerimi asla söylemezdim.

"O lanet herif diye bahsettiğin kişi sensin. Bebeklerin babası sensin. Keşke sen olmasaydın ama kahretsin ki sensin. Senin çocuklarını doğuracak kadar aptalım."

Bunu beklemiyordu. Duyduğu gerçeğin şoku ile bir iki adım geriye sendeledi. Suratındaki ifadeye bakıldığında büyük bir hayal kırıklığına uğramış gibiydi.

Bu beni daha da öfkelendirdi. Ellerim ile göğsünden ittirmeye çalıştım ama o kadar güçsüzdüm ki onu hareket bile ettiremedim.

"Senden hiçbir şey istemiyorum. Senin hiçbir şeyini istemiyorum. İstediğin gibi her sabah başka kızın yanında uyan. İğrenç yaşantına devam et. Babası olduğunu kimse bilmeyecek. Hatta bebekler bile. Şimdi nasıl istersen. Artık görüşmeyelim." deyip arkamı döndüm ve yürümeye başladım.

Boğazımda oluşan düğümler nefes almamı zorlaştırıyordu.

"Carly!"

Bana seslendiğinde yüzüne bakma cesaretini kendimde bulamadım. Ona doğru dönmeden orta parmağımı havaya kaldırdım ve duyacağından emin olduğum bir ses ile uyardım:

"Sakın bir daha adımı söyleme!"

•••

Eve gittiğimde gece boyunca ağladığımı sanırım söylememe gerek yok. Onu suçlayamazdım. Böyle olmasını o da istememişti. O gece en azından ikimizden biri sarhoş olmasaydı bunlar olmayacaktı.

O yüzden ona fazla kızamıyordum. Evet, kafa dengimdi. Onunla vakit geçirirken oldukça eğleniyordum. Arada kalp atışlarımı hızlandırıyordu. Bazen baba olmayı sorun yapmayacakmış gibi görünüyordu bu yüzden ona gerçeği söylemek istiyordum.

Şimdi biliyordu ve hiç de sorun yapmamıştı. Lanet etmeler, bela ve yük olarak görmeler ve artık görüşmek istememesi dışında sorun yoktu.

Gözlerim şişmiş bir şekilde uyandığımda okula gitmek istemedim. Birkaç ay sonra okulu bırakmam gerektiğini hatırlayınca bu düşüncemden vazgeçtim. Okulu özleyecektim.